7 interesujących faktów na temat języka starożytnego Egiptu

Wszyscy wiemy, że Herodot zauważył kiedyś: "Egipt jest darem Nilu", ale nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak prawdziwe jest to stwierdzenie. Cywilizacja starożytnego Egiptu nie przetrwałaby w ten sam sposób bez Nilu. Rolnictwo było bezpieczne dzięki stałym dostawom wody i regularnym powodziom, które były przewidywalne. Starożytni Egipcjanie nie byli zagrożeni, jak ich sąsiedzi w Egipcie.Zamiast odbudowywać to, co zostało zniszczone przez powodzie, tak jak robili to ich sąsiedzi, Egipcjanie spędzali czas na tworzeniu wyrafinowanego społeczeństwa i planowaniu zbiorów zgodnie z kalendarzem Nilu.

Stworzenie całego języka było jednym z największych osiągnięć starożytnych Egipcjan. Hieroglify, które są również znane jako święte rzeźby, pochodzą z 3000 r. p.n.e. Jest on spokrewniony z językami północnoafrykańskimi (hamickimi), takimi jak berberyjski i azjatyckimi (semickimi), takimi jak arabski i hebrajski, dzieląc rodzinę języków afroazjatyckich. Miał żywotność czterech tysięcy lat i był nadal używany wJęzyk staroegipski, który istniał od 2600 r. p.n.e. do 2100 r. p.n.e., był prekursorem starożytnego języka egipskiego.

Chociaż był używany tylko przez około 500 lat, język średnioegipski, znany również jako klasyczny egipski, rozpoczął się około 2100 r. p.n.e. i pozostał dominującym pisanym językiem hieroglificznym przez pozostałą część historii starożytnego Egiptu. Późni Egipcjanie zaczęli zajmować miejsce języka średnioegipskiego jako języka mówionego około 1600 r. p.n.e. Chociaż był to spadek w stosunku do wcześniejszych faz, jego gramatyka iDemotyka pojawiła się w okresie późnoegipskim, który trwał od około 650 r. p.n.e. do V wieku n.e. Język koptyjski wyewoluował z demotycznego.

Wbrew powszechnemu błędnemu przekonaniu, język koptyjski jest jedynie rozszerzeniem starożytnego języka egipskiego, a nie odrębnym językiem biblijnym, który może istnieć samodzielnie. Począwszy od pierwszego wieku naszej ery, język koptyjski był używany prawdopodobnie przez kolejne tysiąc lat lub dłużej. Obecnie jest on nadal wymawiany tylko podczas kilku nabożeństw egipskiego Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Współcześni badacze otrzymali kilkaNiestety, język arabski stale wypiera koptyjski, zagrażając przetrwaniu ostatniego etapu starożytnego języka egipskiego. Składnia i słownictwo obecnego potocznego języka egipskiego mają wiele wspólnego z językiem koptyjskim.

Zrozumienie hieroglifów nie jest proste, ale po wyjściu poza pierwszą niepewność staje się łatwiejsze. Każdy znak nie zawsze reprezentuje pojedynczą literę lub dźwięk; raczej często jest to znak trójstronny lub dwustronny, oznaczający trzy litery lub dźwięki. Może również reprezentować całe słowo. Zwykle determinator jest używany w połączeniu ze słowami. Litery p i r są używane do przeliterowaniasłowo "dom", a następnie rysunek domu jest dodawany jako wyznacznik na końcu słowa, aby upewnić się, że czytelnik rozumie, o czym mowa.

1) Wynalezienie hieroglifów

Nazwa Medu Netjer, co oznacza "Słowa Bogów", została nadana hieroglifom starożytnego Egiptu. Uważa się, że ponad 1000 hieroglifów, które składają się na system pisma hieroglificznego, zostało stworzonych przez bogów. Dokładniej rzecz ujmując, system pisma został opracowany przez bóstwo Thotha, aby poprawić egipską mądrość i pamięć. Pierwszy bóg solarny uważał, że to okropny pomysł, aby daćAle Thoth i tak przekazał egipskim skrybom ich metodę pisania.

Ponieważ byli jedynymi ludźmi, którzy potrafili czytać egipskie hieroglify, skrybowie byli bardzo szanowani w starożytnym Egipcie. Kiedy cywilizacja faraońska pojawiła się po raz pierwszy, tuż przed 3100 r. p.n.e., opracowano pismo obrazkowe. 3500 lat po ich wynalezieniu, w V wieku naszej ery, Egipt stworzył swoje ostateczne pismo hieroglificzne. I co dziwne, po zastąpieniu języka systemami pismaWczesne egipskie hieroglify (piktogramy) nie były w stanie przekazać uczuć, myśli czy przekonań.

Co więcej, nie byli w stanie wyartykułować przeszłości, teraźniejszości ani przyszłości. Ale do 3100 r. p.n.e. gramatyka, składnia i słownictwo były częścią ich systemu językowego. Ponadto rozwinęli swoje umiejętności pisania za pomocą systemu ideogramów i fonogramów. Fonogramy reprezentują poszczególne dźwięki, które składają się na dane słowo. Fonogramy, w przeciwieństwie do piktogramów, są niezrozumiałe dla osób niebędących członkami rodziny.Istniały 24 najczęściej używane fonogramy w egipskich hieroglifach. Aby jeszcze bardziej wyjaśnić znaczenie słów zapisanych w fonogramach, dodali ideogramy na końcu.

2) Skrypty języka starożytnego Egiptu

Istniały cztery różne skrypty używane do zapisywania starożytnego języka egipskiego: hieroglify, hieratyczny, demotyczny i koptyjski. W ciągu długiego czasu, w którym język starożytnego Egiptu był w użyciu, znaki te nie pojawiły się wszystkie naraz, ale raczej sukcesywnie. Pokazuje to również, jak dojrzali byli starożytni Egipcjanie w swoich myślach, przewidując, że złożoność i postęp życia będą się rozwijać w przyszłości.wymagają stworzenia odpowiednich metod komunikacji w celu wzmocnienia i udokumentowania coraz bardziej rozległych i zaawansowanych działań.

Najwcześniejszym pismem używanym w starożytnym Egipcie były hieroglify i jest to jedno z najpiękniejszych pism, jakie kiedykolwiek stworzono. Z biegiem czasu Egipcjanie zostali zmuszeni do stworzenia nowego, bardziej kursywnego i prostego pisma, aby sprostać rosnącym wymaganiom i wymaganiom administracyjnym; w rezultacie stworzyli pismo kursywne znane jako Hieratic. PóźniejFazy wymagały, aby pismo hieratyczne było bardziej kursywne, aby pomieścić wiele spraw i interakcji społecznych. Pismo demotyczne było nazwą nadaną temu nowatorskiemu rodzajowi kursywy.

Pismo koptyjskie zostało opracowane później, aby dostosować się do potrzeb tamtych czasów. Język egipski został napisany przy użyciu alfabetu greckiego i siedmiu znaków ze skryptów demotycznych. Należy rozwiać powszechne nieporozumienie dotyczące starożytnego języka egipskiego, który jest tutaj nazywany "językiem hieroglificznym". Pismo w hieroglifach jest skryptem, a nie językiem. Istnieją cztery rodzaje hieroglifów.różne skrypty używane do zapisu tego samego starożytnego języka egipskiego (hieroglify, hieraktyczne, demotyczne, koptyjskie).

Pismo hieroglificzne: Najwcześniejszym systemem pisma używanym przez starożytnych Egipcjan do zapisywania ich języka były hieroglify. Terminy hieros i glify w języku greckim są źródłami tego wyrażenia. Odnoszą się one do pisma na ścianach świętych miejsc, takich jak świątynie i grobowce, jako "święte inskrypcje". Świątynie, pomniki publiczne, ściany grobowców, stele i inne artefakty wielu typów miały hieroglificzne pismo.

Hieratyczny: Termin ten wywodzi się od greckiego przymiotnika hieratikos, który oznacza "kapłański". Ponieważ kapłani często używali tego pisma w epoce grecko-rzymskiej, nadano mu przydomek "kapłański". Wszystkie starsze pisma, które są wystarczająco kursywne, aby sprawić, że oryginalne formy graficzne znaków są nierozpoznawalne, są obecnie określane tym mianem. Geneza takiego podstawowego i kursywnego pisma była w dużej mierze napędzana przezChociaż większość z nich została napisana na papirusie i ostrakach, od czasu do czasu można znaleźć inskrypcje hierokratyczne również na kamieniu.

Demotyczny: Słowo to pochodzi od greckiego słowa demotions, które oznacza "popularny". Nazwa ta nie sugeruje, że pismo zostało stworzone przez niektórych członków społeczeństwa; odnosi się raczej do powszechnego użycia pisma przez wszystkie osoby. Demotic, bardzo szybki i prosty wariant pisma hieratycznego, początkowo pojawił się około VIII wieku p.n.e. i był używany do V wieku n.e. Było tozapisane w języku hieratycznym na papirusie, ostrakach, a nawet na kamieniu.

Koptyjski: Ostatni etap ewolucji pisma egipskiego jest reprezentowany przez to pismo. Greckie słowo Aegyptus, które odnosiło się do języka egipskiego, jest prawdopodobnie źródłem nazwy koptyjskiej. Samogłoski zostały wprowadzone do języka koptyjskiego po raz pierwszy. Mogło to być bardzo przydatne w ustaleniu, jak prawidłowo wymawiać język egipski. Greckie litery były używane do pisania starożytnego Egiptu jakoAlfabet grecki został użyty do zapisu języka egipskiego, wraz z siedmioma egipskimi literami migowymi, które zostały zaadaptowane z języka demotycznego (do reprezentowania egipskich dźwięków, które nie występowały w języku greckim).

3) Analiza kamienia z Rosetty

Kamień z Rosetty to granodiorytowa stela z wyrytym tym samym napisem w trzech alfabetach: demotycznym, hieroglificznym i greckim. Dla różnych osób przedstawia on różne rzeczy. Kamień został odkryty przez francuskich żołnierzy w mieście Rosetta (współczesne el Rashid) w lipcu 1799 r. podczas inwazji Napoleona na Egipt. Na wschód od Aleksandrii, w pobliżu wybrzeża Morza Śródziemnego, znajdowała się Rosetta.można znaleźć.

Oficer Pierre François Xavier Bouchard (1772-1832) odkrył sporych rozmiarów grawerowany kamienny fragment, gdy wojska Napoleona budowały fortyfikacje. Znaczenie zestawienia hieroglifów i greckich pism było dla niego natychmiast oczywiste i słusznie założył, że każde pismo było tłumaczeniem jednego dokumentu. Kiedy greckie instrukcje dotyczące sposobu, w jaki treść steli miała być napisana, zostały opublikowane w języku greckim, Bouchard od razu je zauważył.opublikowane zostały przetłumaczone, potwierdziły to przeczucie: "Ten edykt powinien być zapisany na steli z twardego kamienia świętymi (hieroglificznymi), rodzimymi (demotycznymi) i greckimi literami." W rezultacie Kamień z Rosetty, lub "kamień z Rosetty" w języku francuskim, otrzymał tę nazwę.

W ciągu ostatnich dwóch stuleci wiele grup przyjęło kalejdoskopową symbolikę Kamienia z Rosetty, czyniąc go ikoną na całym świecie od czasu jego pierwszego odkrycia. Imperialne aspiracje Francji i Anglii w ich walce o stworzenie, zachowanie i rozszerzenie imperiów kolonialnych pod koniec XVIII i na początku XIX wieku znajdują odzwierciedlenie w obecnym domu obiektu w Muzeum Brytyjskim.Boki kamienia z napisami "zdobyty w Egipcie przez armię brytyjską 1801" i "podarowany przez króla Jerzego III" pokazują, że sam kamień wciąż nosi ślady tych bitew.

Egipt, który był wówczas częścią imperium osmańskiego, znalazł się w potrzasku między przeciwstawnymi siłami politycznymi. Egipt wkroczył w wiek, który był często wykorzystywany w wyniku inwazji Napoleona w 1798 r. i późniejszej klęski wojsk brytyjskich i osmańskich w 1801 r. Masowe demonstracje, powszechny opór i sporadyczne powstania były wywoływane przez represje europejskich mocarstw wobec autonomicznego rozwoju iPo traktacie aleksandryjskim kamień został formalnie przekazany Brytyjczykom w 1801 r., a w 1802 r. został zdeponowany w Muzeum Brytyjskim.

Pozostał tam prawie nieprzerwanie z numerem rejestracyjnym BM EA 24. Zrozumienie, jak wiele grup wpłynęło na znaczenie Kamienia z Rosetty, wymaga znajomości jego tła historycznego.

Kamień oznaczał zarówno postęp naukowy, jak i polityczną hegemonię dla żołnierzy Napoleona, którzy go odkryli, oraz dla żołnierzy brytyjskich, którzy przejęli go po klęsce Francji. Kamień przez długi czas służył jako symbol wspólnej historii narodowej i kulturowej wielu grup etnicznych Egiptu. Z tego powodu niektórzy ludzie postrzegali "eksport" Kamienia z Rosetty jako kolonialną "kradzież"które powinny zostać zrekompensowane przez repatriację do współczesnego państwa egipskiego.

Wyrażenie "Kamień z Rosetty" stało się powszechnie używane w odniesieniu do wszystkiego, co łamie kody lub ujawnia tajemnice w wyniku jego kluczowej roli w dekodowaniu starożytnych egipskich inskrypcji. Użycie tej nazwy w słynnym programie do nauki języków jest najlepszym przykładem tego, jak świat korporacji szybko wykorzystał jego popularność. Termin "Kamień z Rosetty" stał się tak powszechny w XXI-wiecznym świecie.że przyszłe pokolenia mogą pewnego dnia użyć tej nazwy, nie zdając sobie sprawy, że odnosi się ona do przypadkowego znalezienia niezwykłej skały w Egipcie.

Trójjęzyczny charakter tekstu na Kamieniu z Rosetty wywołał w Europie szał odszyfrowywania, gdy naukowcy rozpoczęli poważne próby zrozumienia egipskich liter za pomocą greckiego tłumaczenia. Inskrypcja demotyczna była przedmiotem pierwszych znaczących prób odszyfrowania, ponieważ była najlepiej zachowaną z egipskich wersji, pomimo popularnej wyobraźni łączącej ją z egipskimi literami.Kamień z Rosetty najbardziej bezpośrednio nawiązuje do egipskiego hieroglifu.

Francuski filolog Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1758-1838) i jego szwedzki uczeń Johan David Kerblad (1763-1819) byli w stanie odczytać imiona ludzkie, ustalić wartości fonetyczne dla wielu tak zwanych znaków "alfabetycznych" i ustalić tłumaczenie kilku innych słów. Próby te rozpoczęły się od próby dopasowania dźwięków egipskich liter do imion królów i nazwisk.królowych wymienionych w greckiej inskrypcji.

Rywalizacja w odczytywaniu egipskich hieroglifów pomiędzy Thomasem Youngiem (1773-1829) i Jeanem-François Champollionem (1790-1832) była możliwa dzięki tym przełomowym odkryciom. Obaj byli dość inteligentni. Young, który był o siedemnaście lat starszy, poczynił niesamowite postępy zarówno w hieroglifach, jak i pismach demotycznych, ale to Champollion był tym, który zapoczątkował ostateczną innowację.

Od najmłodszych lat Champollion poświęcał swoją energię intelektualną studiowaniu starożytnego Egiptu, ucząc się języka koptyjskiego pod kierunkiem Silvestre'a de Sacy. Champollion wykorzystał swoją znajomość języka koptyjskiego, aby prawidłowo określić interpretację hieroglificznego zapisu słowa "rodzić", udowadniając teorię, że egipskie hieroglify przekazywały dźwięki fonetyczne.Zgodnie z tradycją przekazaną przez siostrzeńca Champolliona, kiedy Champollion zdał sobie sprawę z wagi tego potwierdzenia, rzucił się do gabinetu swojego brata, wykrzyknął "Mam to!" i upadł, tracąc przytomność na prawie tydzień. Dzięki temu niezwykłemu osiągnięciu Champollion ugruntował swój status "ojca" języka angielskiego.Egiptologia i przyczyniła się do rozwoju zupełnie nowej dziedziny badań.

Naukowcy byli w stanie ustalić, że Kamień z Rosetty zawiera trzy tłumaczenia tego samego tekstu, gdy Champollionowi i jego następcom udało się odkryć tajemnice egipskiego pisma. Treść tego tekstu była wcześniej znana z greckiego tłumaczenia; był to edykt wydany przez Ptolemeusza V Epifanesa, monarchę. Synod kapłanów z całego Egiptu zebrał się 27 marca 196 r. p.n.e., aby upamiętnićKoronacja Ptolemeusza V Epifanesa odbyła się dzień wcześniej w Memfis, tradycyjnej stolicy kraju. Memfis zostało później komercyjnie przyćmione przez Aleksandrię na wybrzeżu Morza Śródziemnego, ale mimo to służyło jako ważne symboliczne połączenie z faraońską przeszłością.

Królewska proklamacja, która była wynikiem tej konferencji, została opublikowana na stelach i rozpowszechniona w całym kraju. Napis na kamieniu z Rosetty, a czasami sam kamień, jest często określany jako dekret z Memphis, ponieważ zgromadzenie i koronacja miały miejsce właśnie tam. Wybrane fragmenty dekretu są powielone na steli z Nobaireh, a dekret jest zapisany na kilku stelach z Nobaireh.dodatkowe stele z Elefantyny i Tell el Yahudiya.

Monarcha miał zaledwie 13 lat, gdy dekret został wydany w 196 r. p.n.e.; objął tron w trudnym okresie w historii dynastii ptolemejskiej. Po 206 r. p.n.e. w Górnym Egipcie powstała krótkotrwała dynastia "lokalnych" władców, która zakończyła panowanie Ptolemeusza IV (221-204 r. p.n.e.). Stłumienie przez Ptolemeusza V tego buntu w delcie i jego rzekome oblężenie miasta Lycopolis toupamiętniony w części edyktu zachowanego na Kamieniu z Rosetty.

Stłumienie buntów w epoce ptolemejskiej zostało powiązane przez archeologów prowadzących wykopaliska na stanowisku Tell Timai z oznakami niepokojów i zakłóceń w tym okresie. Chociaż młody król objął tron po śmierci ojca w 204 r. p.n.e., objął go już jako małe dziecko pod czujnym okiem przebiegłych regentów, którzy wkrótce zorganizowali zamach na jego życie.królowa Arsinoe III, pozostawiając młodego chłopca bez matki lub regenta rodziny.

Ptolemeusz V został koronowany przez regentów, gdy był dzieckiem, ale jego faktyczna koronacja odbyła się dopiero, gdy był starszy i została uczczona dekretem z Memfis na kamieniu z Rosetty. Ta ostatnia koronacja została przełożona o dziewięć lat. Zgodnie z pismem na kamieniu z Rosetty, rebelianci z Górnego Egiptu utrzymywali się po klęsce ruchu oporu w delcie do 186 r. p.n.e., kiedy to królewska kontrola nad tym obszarem została zniesiona.przywrócony.

Edykt jest skomplikowanym dokumentem, który świadczy o negocjacjach władzy między dwiema silnymi organizacjami: królewską dynastią Ptolemeuszy i zgromadzonymi stowarzyszeniami egipskich kapłanów. Zgodnie z treścią na kamieniu, Ptolemeusz V miał przywrócić pomoc finansową dla świątyń, podnieść stypendia kapłańskie, obniżyć podatki, udzielić amnestii skazańcom i zachęcić do dobrze znanego zwierzęciaW zamian rzeźby zatytułowane "Ptolemeusz, obrońca Egiptu" zostaną umieszczone w świątyniach w całym kraju, wzmacniając kult królewski.

Urodziny króla, które przypadają na trzydziesty pierwszy dzień każdego miesiąca, oraz dzień jego wstąpienia, który przypada na siedemnasty dzień, są świętami, które muszą być przestrzegane przez kapłanów. W rezultacie władza króla jest konsekwentnie podtrzymywana, a egipski establishment religijny otrzymuje znaczne korzyści. Dekret z Memphis w sprawie Kamienia z Rosetty należy odczytywać w kontekście podobnych wydarzeń.Deklaracje cesarskie, które są udokumentowane na innych stelach i są czasami określane jako ptolemejskie dekrety sakralne.

Stela Mendesa z 264/3 r. p.n.e. za panowania Ptolemeusza II Filadelfa, dekret aleksandryjski z 243 r. p.n.e. i dekret z Canopus z 238 r. p.n.e. za panowania Ptolemeusza III Euergetesa, dekret z Raphia z 217 r. p.n.e. za panowania Ptolemeusza IV Filopatora, dekret z Memfis z Kamienia z Rosetty z 196 r. p.n.e., pierwszy i drugi dekret z Filadelfii z lat 186-185.odkryto dodatkowe elementy tych stel, w tym świeży przykład aleksandryjskiego dekretu z el Khazindariya, odkopany w latach 1999-2000 oraz fragmenty dekretu Canopus z Tell Basta odkryte w 2004 roku.

4) Materiały piśmiennicze w starożytnym Egipcie

-Kamień: Najwcześniejsza egipska inskrypcja odkryta na kamieniu od czasów predynastycznych.

-Papirus: Papirus składa się z grubych liści, które są połączone pionowo z łodygami papirusu i jest szeroko zapisywany czarnym i czerwonym atramentem z pióropuszami.

-Ostraka, dosłownie "garnki lub kamienie". Są to albo gładkie wapienne pęknięcia, które są pobierane ze zniszczonych lub placów budowy. Na szczycie dzieła "Neb Nefer" znajduje się wiadomość od posiadacza wachlarza "Khai", napisana na odłamku białego wapienia, co pokazuje, że jego użycie nie było ograniczone do członków najniższej klasy. Został on mocno podkreślony w literaturze demotycznej, podczas gdy został umniejszony w dyskursach hieratycznych. Lub uzyskaćFragmenty potłuczonej ceramiki, znane jako ostraka, były niegdyś używane do komponowania wiadomości przed przeniesieniem ich na papirus. Większość krytyki dotyczyła ostraki, która była postrzegana jako najbardziej ograniczająca opcja dla tych, którzy nie mogli sobie pozwolić na papirus.

-Drewno: Chociaż był rzadko używany, ponieważ nie zachowywał dobrze pisma, od czasu do czasu odkrywano na nim heretyckie wzory tekstów.

-Porcelana, kamień i ściany.

5) Stela głodu: pamiętnik faraoński

Brak wylewu Nilu spowodował siedmioletni głód za panowania króla Dżesera, króla Górnego i Dolnego Egiptu: Neterkhet i założyciela Trzeciej Dynastii w Starym Państwie, który pozostawił Egipt w strasznej sytuacji. Król był zdumiony, ponieważ nie było wystarczającej ilości zbóż, nasiona wysychały, ludzie okradali się nawzajem, a świątynie i sanktuaria były zamykane.Król poprosił Imhotepa, jegoNa polecenie króla Imhotep udał się do świątyni w historycznej osadzie Ain Shams (Stare Heliopolis), gdzie dowiedział się, że odpowiedź znajduje się w mieście Yebu (Asuan lub Elefantyna), źródle Nilu.

Projektant piramidy Dżesera w Sakkarze, Imhotep, udał się do Yebu i odwiedził świątynię Khnuma, gdzie obserwował granit, kamienie szlachetne, minerały i kamienie konstrukcyjne. Uważano, że Khnum, bóstwo płodności, stworzył człowieka z gliny. Imhotep wysłał królowi Dżeserowi informacje z podróży podczas jego oficjalnej wizyty w Yebu. Khnum ukazał się królowi we śnie dzień po spotkaniu z Dżeserem.Imhetop, oferując, że położy kres głodowi i pozwoli Nilowi ponownie płynąć w zamian za przywrócenie przez Dżesera świątyni Khnuma. W rezultacie Dżeser wykonał instrukcje Khnuma i przekazał świątyni Khnuma część dochodów z Elefantyny. Głód i cierpienie ludzi zakończyły się wkrótce potem.

Około 250 r. p.n.e., za panowania Ptolemeusza V, opowieść o głodzie została zapisana na granitowym kamieniu na wyspie Sehel w Asuanie. Stela, która ma 2,5 metra wysokości i 3 metry szerokości, ma 42 kolumny z pismem hieroglificznym czytanym od prawej do lewej. Kiedy Ptolemeusze zapisali narrację na steli, miała ona już poziome pęknięcie. Rysunki prezentów króla Dżesera dla trzech bogów Elefantyny (Khnum,Anuket i Satis), którzy byli czczeni w Asuanie w czasach Starego Państwa, można znaleźć nad inskrypcjami.

Zgodnie z jego dokumentami przechowywanymi w archiwach Brooklyn Museum, amerykański egiptolog Charles Edwin Wilbour znalazł kamień w 1889 r. Wilbour próbował zinterpretować pismo na steli, ale był w stanie rozszyfrować tylko rok, w którym narracja została zapisana na kamieniu. Zadanie to zajęło 62 lata po tym, jak Heinrich Brugsch, niemiecki egiptolog, po raz pierwszy odczytał ryciny na steli w 1889 r.1891 r. Czterech innych egiptologów musiało przetłumaczyć i zredagować manuskrypty. Później Miriam Lichtheim wydała całe tłumaczenie w książce zatytułowanej "Ancient Egyptian Literature: A Book of Readings".

6) Literatura starożytnego Egiptu

Inskrypcje na grobowcach, stelach, obeliskach i świątyniach; mity, opowieści i legendy; pisma religijne; dzieła filozoficzne; literatura mądrościowa; autobiografie; biografie; historie; poezja; hymny; osobiste eseje; listy; i zapisy sądowe to tylko kilka przykładów różnorodnych form narracyjnych i poetyckich znalezionych w literaturze starożytnego Egiptu. Chociaż wiele z tych gatunków nie jest często uważanych zajako "literaturę", egiptolodzy klasyfikują je jako takie, ponieważ tak wiele z nich, szczególnie tych z okresu Średniego Państwa (2040-1782 p.n.e.), ma tak wysoką wartość literacką.

Najwcześniejsze przykłady egipskiego piśmiennictwa można znaleźć w listach ofiar i autobiografiach z wczesnego okresu dynastycznego (ok. 6000-3150 p.n.e.). Lista ofiar i autobiografia były wyryte na grobowcu danej osoby, aby informować żyjących o darach i kwotach, które zmarły miał regularnie przynosić do grobu. Regularne składanie darów na cmentarzach było ważne, ponieważ wierzono, żeże zmarli nadal istnieli po utracie swoich ciał; musieli jeść i pić nawet po utracie formy cielesnej.

W czasach Starego Państwa Lista Ofiar dała początek Modlitwie Ofiar, standardowemu dziełu literackiemu, które ostatecznie ją zastąpiło, a pamiętniki dały początek Tekstom Piramid, które były opisami panowania króla i jego zwycięskiej podróży do zaświatów (ok. 2613-2181 p.n.e.). Pisma te zostały stworzone przy użyciu systemu pisma zwanego hieroglifami, często znanego jako "święte".Ze względu na pracochłonny charakter pisma hieroglificznego, obok niego rozwinęło się szybsze i bardziej przyjazne dla użytkownika pismo znane jako hieratyczne (znane również jako "święte pismo").

Chociaż mniej formalny i dokładny niż hieroglificzny, hieratyczny został zbudowany na tych samych koncepcjach. Rozmieszczenie znaków zostało starannie przemyślane podczas pisania pisma hieroglificznego, które miało na celu szybkie i łatwe przekazywanie informacji. Pismo demotyczne (znane również jako "zwykłe pismo") zajęło miejsce hieratycznego około 700 r. p.n.e. i było używane aż do pojawienia się chrześcijaństwa wEgipt i przyjęcie pisma koptyjskiego w czwartym wieku naszej ery.

Większość egipskiej literatury została napisana hieroglifami lub pismem hieratycznym, które było używane do pisania na zwojach papirusu i naczyniach ceramicznych, a także strukturach, w tym grobowcach, obeliskach, stelach i świątyniach. Chociaż pismo hieratyczne - a następnie demotyczne i koptyjskie - stało się standardowym systemem pisma uczonych i piśmiennych, hieroglify były nadal używane do monumentalnych budowli.budowli w całej historii Egiptu, dopóki nie została porzucona we wczesnej erze chrześcijańskiej.

Chociaż pod pojęciem "literatury egipskiej" kryje się wiele różnych rodzajów piśmiennictwa, w tym eseju skupimy się przede wszystkim na tradycyjnych dziełach literackich, takich jak opowiadania, legendy, mity i osobiste eseje. Inne rodzaje piśmiennictwa zostaną wspomniane, gdy będą miały szczególne znaczenie. Pojedynczy artykuł nie będzie w stanie odpowiednio opisać szerokiej gamy dzieł literackich stworzonych przez Egipcjan.Egipska cywilizacja, ponieważ historia Egiptu obejmuje tysiąclecia i obejmuje tomy książek.

7) Świątynia Karnak

Ponad 2000 lat ciągłego użytkowania i rozbudowy charakteryzuje Świątynię Amona, jedno z najświętszych miejsc Egiptu. Pod koniec Nowego Królestwa, kiedy kontrola nad narodem została podzielona między ich rządy w Tebach w Górnym Egipcie i faraona w mieście Per-Ramesses w Dolnym Egipcie, kapłani Amona, którzy nadzorowali administrację świątyni, stali się bogatsi i potężniejsi dopunkt, w którym byli w stanie przejąć kontrolę nad rządem Teb.

Uważa się, że główną przyczyną upadku Nowego Państwa i rozpoczęcia Trzeciego Okresu Pośredniego był rozwój wpływów kapłanów i wynikająca z tego słabość pozycji faraona (1069 - 525 p.n.e.). Zarówno inwazja perska w 525 r. p.n.e., jak i inwazja asyryjska w 666 r. p.n.e. spowodowały zniszczenia kompleksu świątynnego, jednak podczas obu inwazji dokonano renowacji i napraw.

Egipt został włączony do Imperium Rzymskiego w IV wieku n.e., a chrześcijaństwo zostało okrzyknięte jedyną prawdziwą religią. W 336 roku n.e. świątynia Amona została opuszczona po tym, jak cesarz Konstancjusz II (337-361 n.e.) nakazał zamknięcie wszystkich pogańskich świątyń. Struktura była używana przez koptyjskich chrześcijan do nabożeństw, o czym świadczą chrześcijańskie dzieła sztuki i napisy na świątyni.ściany, ale później lokalizacja została opuszczona.

Został odkopany podczas arabskiej inwazji na Egipt w VII wieku n.e. i w tym czasie był znany jako "Ka-ranak", co oznacza "otoczone murem miasto", ze względu na ogromną ilość budynków zgromadzonych w jednym miejscu. Termin "Karnak" jest używany w odniesieniu do tego miejsca od czasu, gdy majestatyczne pozostałości w Tebach zostały zidentyfikowane jako takie, gdy europejscy odkrywcy po raz pierwszy przybyli do Egiptu w XVII wieku n.e..

Wczesna świątynia i Amon: Po tym, jak Mentuhotep II zjednoczył Egipt około 2040 r. p.n.e., Amun (znany również jako Amun-Ra), pomniejsze bóstwo tebańskie, zyskał popularność. Amun, największy władca bogów i zarówno stwórca, jak i strażnik życia, został stworzony, gdy połączyły się energie dwóch starożytnych bogów, Atuma i Ra (odpowiednio boga słońca i boga stworzenia). Zanim wzniesiono jakiekolwiek budynki, miejsce Karnak mogło byćMogła być również poświęcona Atumowi lub Ozyrysowi, którzy byli czczeni w Tebach.

Miejsce to zostało wcześniej wyznaczone jako ziemia święta, ponieważ nie ma dowodów na istnienie tam prywatnych mieszkań lub targowisk; zamiast tego, długo po odkryciu pierwotnej świątyni, budowano tylko budynki o tematyce religijnej lub apartamenty królewskie. Można założyć, że trudno byłoby odróżnić w pełni świecki budynek od świętego miejsca w starożytnym Egipcie, ponieważ nie było żadnegoW Karnaku dzieła sztuki i inskrypcje na kolumnach i ścianach wyraźnie wskazują, że miejsce to zawsze było miejscem kultu.

Wahankh Intef II (ok. 2112-2063) jest uznawany za wzniesienie pierwszego pomnika w tym miejscu, kolumny na cześć Amona. Teoria Ra, że miejsce to zostało początkowo założone z powodów religijnych w Starym Państwie, została obalona przez badaczy, którzy cytują listę królewską Thutmose III w jego Sali Festiwalowej. Od czasu do czasu zwracają uwagę na aspekty architektury ruin, które sąpod wpływem Starego Państwa.

Ponieważ jednak styl Starego Państwa (epoka budowniczych wielkich piramid) był często naśladowany przez kolejne stulecia, aby przywołać majestat przeszłości, powiązanie architektoniczne nie ma wpływu na twierdzenie. Niektórzy naukowcy twierdzą, że lista królów Thutmose III wskazuje, że jeśli jakikolwiek cesarz Starego Państwa wzniósł tam pomnik, został on zniszczony przez kolejnych monarchów.

Wahankh Intef II był jednym z królów tebańskich, którzy walczyli ze słabą władzą centralną w Herakleopolis. Umożliwił on Mentuhotepowi II (ok. 2061-2010 p.n.e.), który ostatecznie obalił władców z północy i zjednoczył Egipt pod rządami tebańskimi. Biorąc pod uwagę, że Mentuhotep II zbudował swój kompleks grobowy w Deir el-Bahri po drugiej stronie rzeki od Karnaku, niektórzy specjaliści spekulują, że istniał tam już spory kompleks grobowy.W tym czasie oprócz grobowca Wahankh Intef II znajdowała się tam świątynia Amona.

Mentuhotep II mógł zbudować tam świątynię, aby podziękować Amonowi za pomoc w zwycięstwie przed zbudowaniem swojego kompleksu naprzeciwko niej, chociaż to twierdzenie jest spekulatywne i nie ma na to dowodów. Nie musiałaby tam być świątynia w tym czasie, aby był zmotywowany; najprawdopodobniej wybrał lokalizację swojego kompleksu pogrzebowego ze względu na bliskość świętego miejsca.miejsce po drugiej stronie rzeki.

Senusret I (panujący w latach 1971-1926 p.n.e.) wzniósł świątynię Amona z dziedzińcem, który mógł mieć na celu upamiętnienie i naśladowanie kompleksu pogrzebowego Mentuhotepa II po drugiej stronie rzeki. Senusret I jest pierwszym znanym budowniczym w Karnaku. Dlatego Senusret I mógł zaprojektować Karnak w reakcji na grobowiec wielkiego bohatera Mentuhotepa II. Wiadomo jednak, że wszystko, co niezaprzeczalnie wiadomo, to to, żeMiejsce to było czczone, zanim zbudowano tam jakąkolwiek świątynię, więc wszelkie twierdzenia na ten temat pozostają hipotetyczne.

Królowie Średniego Państwa, którzy zastąpili Senusreta I, dodali kolejne elementy do świątyni i powiększyli jej obszar, ale to królowie Nowego Państwa przekształcili skromne tereny świątynne i budowle w ogromny kompleks o niesamowitej skali i dbałości o szczegóły. Od czasu, gdy władca z IV dynastii Khufu (panujący w latach 2589-2566 p.n.e.) zbudował Wielką Piramidę w Gizie, nic porównywalnego z Karnakiem nie powstało.próbowano.

Projekt i funkcja strony internetowej: Karnak składa się z kilku pylonów, które są kolosalnymi wejściami, które zwężają się do gzymsów na ich szczytach i prowadzą do dziedzińców, sal i świątyń. Pierwszy pylon prowadzi do dużego dziedzińca, który zachęca odwiedzających do kontynuowania. Dziedziniec Hypostyle, który rozciąga się na 337 stóp (103 metry) na 170 stóp, jest dostępny z drugiego pylonu (52 m). 134 kolumny, każda o wysokości 72 stóp (22 metry) i 11 stóp (3,5 metra).metrów) średnicy, wspierają halę.

Długo po tym, jak kult Amona zyskał na znaczeniu, wciąż istniał obręb poświęcony Montu, tebańskiemu bogu walki, który mógł być pierwotnym bóstwem, któremu to miejsce zostało poświęcone. Aby uhonorować Amona, jego żonę Mut, boginię życiodajnych promieni słonecznych i ich syna Khonsu, boginię księżyca, świątynia została podzielona na trzy sekcje, które Bunson opisuje powyżej w miarę jej rozwoju. Były toznani jako Triada Tebańska i byli najbardziej szanowanymi bogami, dopóki kult Ozyrysa i jego triady Ozyrysa, Izydy i Horusa ich nie wyprzedził.

Początkowa świątynia Amona w Średnim Państwie została zastąpiona kompleksem świątyń kilku bogów, w tym Ozyrysa, Ptaha, Horusa, Hathor, Izydy i innych znaczących bóstw, wobec których faraonowie Nowego Państwa uważali, że są winni wdzięczność. Kapłani bogów nadzorowali świątynię, zbierali dziesięciny i darowizny, rozdawali żywność i porady oraz tłumaczyli intencje bogów dla ludności.Pod koniec Nowego Królestwa w Karnaku pracowało ponad 80 000 kapłanów, a tamtejsi arcykapłani byli bogatsi od faraona.

Począwszy od panowania Amenhotepa III, a być może wcześniej, religia Amona stanowiła wyzwanie dla królów Nowego Królestwa. Żaden monarcha nigdy nie próbował znacząco ograniczyć władzy kapłanów, z wyjątkiem połowicznych prób Amenhotepa III i spektakularnej reformy Echnatona, a jak już wspomniano, każdy król nieustannie przekazywał darowizny na świątynię Amona i bogactwa Amona.Kapłani tebańscy.

Karnak nadal cieszył się szacunkiem nawet w okresie trzeciego okresu pośredniego (mniej więcej od 1069 do 525 r. p.n.e.), a egipscy faraonowie nadal rozbudowywali go tak bardzo, jak tylko mogli. Egipt został podbity przez Asyryjczyków pod wodzą Esarhaddona w 671 r. p.n.e., a następnie przez Aszurbanipala w 666 r. p.n.e. Teby zostały zniszczone podczas obu inwazji, ale świątynia Amona w Karnaku pozostała na swoim miejscu.Po zniszczeniu Teb i ich wspaniałej świątyni przez Persów w 525 r. p.n.e. Egipcjanie otrzymali od Asyryjczyków polecenie jej odbudowy, ponieważ byli z niej bardzo zadowoleni.

Władza egipska i prace w Karnaku zostały wznowione, gdy faraon Amyrtaeus (panujący w latach 404-398 p.n.e.) wypędził Persów z Egiptu. Nektanebo I (panujący w latach 380-362 p.n.e.) wzniósł obelisk i niekompletny pylon do świątyni i zbudował mur wokół obszaru, prawdopodobnie w celu ufortyfikowania go przed kolejnymi inwazjami. Świątynia Izydy w Philae została zbudowana przez Nektanebo I, jednego z wielkich budowniczych pomnikówEgipt stracił niepodległość w 343 r. p.n.e., kiedy Persowie wrócili do domu.