Irlandia gaelicka: ekscytująca historia rozwijana na przestrzeni wieków

Świat zmienia się nieustannie. W dzisiejszych czasach zmiany są dość szybkie i zauważalne dzięki technologii. Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak wyglądało życie przed inwazją technologii? Zdecydowanie było zupełnie inaczej. Kultury były inne, podobnie jak przesądy, języki, pojęcia i tak dalej. Niektórych krajów jeszcze nie było. Inne były zawsze, ale w inny sposób.

Te dawniej różne kraje obejmują Irlandię . Ta ostatnia przeszła wiele modyfikacji na przestrzeni wieków. W pewnym momencie była to gaelicka Irlandia; nieco różni się od tego, czym jest dzisiaj. Mieszkańcy Irlandii zawsze byli znani przez Historia gaelicka to długa oś czasu interesujących ideologii i przesądów. Wkrótce dowiesz się wszystkiego, co trzeba wiedzieć o kulturze gaelickiej.

Wszystko, co musisz wiedzieć o gaelickim w Irlandii

W języku irlandzkim ludzie określają Irlandię Gaelicką jako Éire Ghaidhealach. Irlandia Gaelicka była kulturą, która miała miejsce w pewnym momencie historii Irlandii. Okres ten trwał od epoki prehistorycznej aż do początku XVII wieku. Co więcej, okres ten był porządkiem politycznym i społecznym, który stworzyli Gaelowie. Oznaczało to, że mieli własną kulturę. Nie taką, która jest innaod irlandzkiego, ale z niewielkimi różnicami.

W czasach gaelickich Irlandia była o wiele większa niż dziś. Cóż, ziemia się nie zmniejszyła, ale wiele z tego ogromnego kawałka zniknęło po inwazji Normanów. Ci ostatni najechali Irlandię w 1169 r. Przed tym czasem gaelicka Irlandia obejmowała dużą część kraju, która jest uważana za obcą część.

Irlandia gaelicka była innym okresem w historii Irlandii. Miała inne zasady gospodarki; nigdy nie używali pieniędzy. Poza tym Irlandia gaelicka miała swój własny styl, jeśli chodzi o muzykę, architekturę, taniec i sztukę w ogóle. Był bardzo podobny do stylów anglosaskich; oba style połączyły się później, tworząc własną sztukę.

Klany gaelickiej Irlandii

Tak długo, jak gaelicka Irlandia istniała, społeczeństwo składało się z kilku klanów. Ludzie nie postrzegali wszystkich Gaelów jako jednej jednostki. W rzeczywistości byli podzieleni na plemiona lub grupy w hierarchii zgodnie z klasą każdego klanu. Nawiasem mówiąc, gaelicka Irlandia nie była jedynym krajem, który był popularny wśród klanów; cała Europa była taka sama.

Hierarchia społeczeństwa składała się z terytoriów; na każdym terytorium rządził król lub wódz. Królowie ci byli wybierani przez tak zwaną Tanistry. Wkrótce omówimy więcej szczegółów. Terytoria często toczyły ze sobą bitwy i wojny. W oparciu o siłę każdego władcy, stawał się on Wysokim Królem gaelickiej Irlandii.

Czym było Tanistry?

Przed chwilą wspomnieliśmy, że Tanistry było sposobem, w jaki gaelicka Irlandia wybierała króla dla klanu. Nie wspomnieliśmy jednak jeszcze, na czym dokładnie to polegało. Tanistry było systemem używanym przez Gaelów do przekazywania lub dziedziczenia ziem i tytułów.

Ludzie określali wybraną osobę jako Tanistę; istniały specyficzne cechy dla takiej osoby. Ci, którzy mieli takie cechy, byli wśród głów Roydammna. To ostatnie jest gaelickim słowem, które dosłownie oznacza tych z cechami króla. Byli tymi, którzy kwalifikowali się na takie stanowiska.

Klany składały się głównie z mężczyzn, z których wszyscy wywodzili się od tych samych przodków. Warunki sukcesji władzy królewskiej obejmowały pokrewieństwo mężczyzny z poprzednim wodzem.

Historia gaelicka zawsze odnosiła się do znaczenia Roydammna. Historie i opowieści z irlandzkiej mitologii mówiły o tych Tanistach. Wśród tych historii znajduje się popularna opowieść o Cormacu mac Airt. Odnosił się do najstarszego ze swoich synów jako własnego Tanisty.

Ø Kim byli taniści?

Dla dalszego wyjaśnienia, tanista był osobą spokrewnioną z królem. Stawał się następcą tronu w przypadku śmierci króla lub wodza. Wszyscy przywódcy gaelickiej Irlandii zaczynali od bycia tanistami.

Wśród warunków, oprócz kwalifikacji, tanista powinien dzielić tego samego dziadka ze swoim poprzednikiem. To, jak ktoś został tanistą, odbywało się również poprzez wybory dokonywane przez wolnych ludzi, którzy wywodzili się z tego samego pradziadka. Mieli oni również starszeństwo tanistów. Oznacza to, że może być więcej niż jeden tanista naraz. Otrzymują oni królestwo jeden po drugim zgodnie zz ich stażem pracy.

Ø Początki Tanisterii

Po pierwsze, w gaelickiej historii tanizm trwał dość długo. Rozpoczął się w bardzo dawnych czasach i trwał do połowy XVI wieku lub początku XVII wieku. Gaelowie mogli być starożytną wersją Irlandczyków. Z drugiej strony Piktowie byli pierwotną etnicznością Szkotów.

Prawdopodobnie Galijczycy byli jednymi z pierwszych narodów, które używały Tanistry do wybierania swoich królów. Przekazali nawet ten system swoim szkockim pobratymcom. Jednak Piktowie nie podzielali zasad tego systemu. Zdecydowanie sukcesja Tanistry była systemem zorientowanym na mężczyzn. Kobiety nigdy nie miały prawa być Tanistami.

Tak było tylko do 1005 r., kiedy król Malcolm II zawarł porozumienie. Był pierwszym monarchą, który kiedykolwiek wprowadził monarchię dziedziczną. Koncepcja ta rozpoczęła się w Szkocji, a Malcolmowi udało się zmienić kilka warunków sukcesji.

Pierwszym terminem, który zmienił, był konflikt wywołany przez prawo elekcyjne. Uważał, że prawo to prowadziło do walk między rywalami o tron. Drugim terminem, który udało mu się zmienić, było zezwolenie na sukcesję w linii żeńskiej, zwłaszcza że miał tylko córki. Zezwolenie na sukcesję w linii żeńskiej w rzeczywistości spowodowało więcej konfliktów między pokoleniami.

Ø Różnica między monarchią szkocką a irlandzką

Królowi Malcolmowi mogło udać się zmienić kilka terminów w monarchii dziedzicznej. Jednak jego koncepcje pozostały tylko w granicach Szkocji. Monarchie gaelickiej Irlandii nigdy nie pozwalały kobietom dziedziczyć władzy ani Tanistry. Pozostały takie same do dziś i przez całą historię.

Ø Czym była Tanisteria Krwi?

Tak, istniało coś, co Galowie nazywali Tanisterią Krwi. Ta ostatnia była w rzeczywistości zasadą określającą, kto był godny dziedziczenia tronu. Stanowiła ona, że tron był przyznawany męskiemu członkowi dynastii królewskiej; najbardziej utalentowanemu.

Trudno było wybrać władcę spośród męskich członków klanu królewskiego, ponieważ wszyscy mieli równe prawa do władzy. Dlatego, aby wybrać władcę, musiał on być tym, który podbije konkurentów. Innymi słowy, musiał być najpotężniejszy spośród wszystkich innych członków.

Kim byli gaelowie starożytnej Irlandii?

Podobnie jak Celtowie, Gaelowie byli grupą etnolingwistyczną wywodzącą się z północno-zachodniej części Europy. Choć może się to wydawać oczywiste, Gaelowie posługiwali się wieloma językami gaelickimi. Języki te wywodziły się z języków celtyckich, które były używane w starożytnej Irlandii i Szkocji.

W przeszłości Gaelowie byli grupą etniczną wywodzącą się z rasy celtyckiej. Głównie Celtowie byli pierwotnie Irlandczykami i Szkotami; jednak nadal istnieją dyskusje wokół tego faktu. Niektóre źródła uważają, że związek między Celtami a Irlandczykami jest tylko fałszywym twierdzeniem. Jednak dzisiejsi ludzie nadal wierzą w to samo. Irlandczycy uważają się za spadkobierców Celtów, stądGaels.

Kultura gaelicka rozprzestrzeniła się w kilku miejscach w Europie, w tym w Manx, Szkocji i Irlandii. Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego Irlandia jest nazywana Irlandią Gaelicką? Cóż, przed przystąpieniem do tego procesu w historii Szkocji istniała era, w której dominowała kultura gaelicka. Dlatego też możemy ją również nazwać Szkocją Gaelicką. Jednak prawda kryjąca się za historią Irlandii Gaelickiej jest następującaTak, wszystko zaczęło się tam, a następnie rozszerzyło się na zachodnią Szkocję, aby osiedlić się w Dal Riata.

Irlandia gaelicka na przestrzeni wieków

Jaka była Irlandia przed rozprzestrzenieniem się kultury gaelickiej? Cóż, nie możemy powiedzieć na pewno, ale ponieważ kultura gaelicka jest częścią kultury celtyckiej, kultura celtycka mogła być wtedy znacząca. Kultura gaelicka ogarnęła całą Szkocję w średniowieczu. Były też inne narody, które przyjęły kulturę gaelicką, w tym Kornwalia, Walia i niektórzy Wikingowie.

W rzeczywistości Wikingowie nie byli pierwotnie Gaelami, jednak podczas ich Złotego Wieku niektórzy z nich osiedlili się na ziemiach gaelickich, stając się Norse-Gaelami.

Ø IX wiek

W tym czasie kultura gaelicka nie ograniczała się już tylko do Irlandii. Rozszerzyła się na inne kraje, jak już wcześniej wspomnieliśmy. Szkocka Dal Riata była już pełna gaelitów, a dokładniej szkockich gaelitów. Szkoccy gaelici wraz z Piktami utworzyli zupełnie nowe gaelickie królestwo, znane jako gaelickie królestwo Alba. Podczas formowania się tego królestwa gaelicka Irlandia składała się już z kilkuWszystkie te królestwa gaelickiej Irlandii miały wysokiego króla, który nimi rządził.

XII wiek

Gaelicka Irlandia żyła w pokoju przez długie lata; jednak pokój ten został nieco zagrożony w XII wieku. W tym czasie Normanowie zdecydowali się na inwazję na Irlandię i przejęli kontrolę nad kilkoma częściami ziemi. Mieli cel podobny do każdego zdobywcy; szerzenie własnej kultury.

Normanowie chcieli wymazać kulturę gaelicką poprzez normanizację Szkocji i Irlandii. W rzeczywistości udało im się to zrobić w niektórych częściach Szkocji, z wyłączeniem szkockich wyżyn. Jednak kultura gaelicka w Irlandii pozostała tak silna jak zawsze.

XVII wiek

Niestety, kultura gaelicka nie pozostała tak silna, jak w XII wieku i kolejnych stuleciach. Początek XVII wieku był czasem, w którym ta siła została zakończona. Gaelicka Irlandia była skupiona tylko w niewielkich miejscach wokół lądu. Angielska kolonizacja zdołała sprawić, że kultura gaelicka zniknęła z kilku części Irlandii.

James I był władcą angielskiej okupacji w tym czasie. Jego celem było szerzenie angielskiej kultury. Wszędzie byli brytyjscy osadnicy. Niestety, XVII wiek był początkiem klątwy.

Kolejne stulecia były jedynie odzwierciedleniem tego, jak kultura gaelicka powoli zanikała. Większość języka gaelickiego została już zangielszczona. Współcześni Irlandczycy posługują się irlandzkim angielskim, jednak język gaelicki jest nadal używany w wielu miejscach publicznych.

Więcej szczegółów na temat Irlandia gaelicka

Stwierdziliśmy już, że społeczeństwo gaelickiej Irlandii nie było takie samo. Mieli klany; wiele z nich. Każdy klan miał swój własny status, ziemię i przywódcę. W rzeczywistości Irlandia gaelicka opierała się na tradycjach i zwyczajach Celtów. Tym ostatnim udało się przekazać swoją kulturę i uczynić ją żywą przez wieki.

Co ciekawe, niektóre z celtyckich tradycji nadal żyją we współczesnej Irlandii. Gaelowie nie cenili sobie zbytnio pisma, jednak bardzo lubili sztukę i była to część ich tradycji. Odziedziczyli gaelickie zwyczaje przez lata ustnie. Nie oznacza to, że nigdy nie pisali; w rzeczywistości to robili i mieli również własne alfabety.

Najpopularniejszym pismem w gaelickiej Irlandii był alfabet Ogham. Naukowcy odkryli, że większość gaelickich inskrypcji została napisana alfabetem Ogham. Sięgają one pierwszego wieku, kiedy Gaelowie zaczęli ich używać. Więcej szczegółów na temat tych alfabetów omówimy później. Jednak w pewnym momencie Gaelowie zaczęli używać alfabetu rzymskiego. Dokładniej mówiąc, zaczęli podczasnadejście chrześcijaństwa.

Ø Czym był alfabet Ogham?

Ogham to alfabet, który był używany we wczesnym średniowieczu. Język irlandzki składał się z tego alfabetu. Ogham był alfabetem używanym do pisania w języku irlandzkim w czasach starożytnych. Istniała jednak różnica między alfabetami wczesnego języka irlandzkiego i staroirlandzkiego.

Od I do VI wieku prawosławne inskrypcje dominowały we wczesnym języku irlandzkim. Co ciekawe, około 400 z tych prawosławnych inskrypcji wciąż przetrwało w Irlandii i zachodniej Wielkiej Brytanii. Można je znaleźć na kamiennych pomnikach obecnych na Wyspach. Jest ich wiele w granicach Irlandii; jednak wciąż jest ich kilka poza nią.

Walia jest krajem o największej liczbie kamiennych pomników z prawosławnymi inskrypcjami zaraz po Irlandii. Wracając do naszego głównego punktu, alfabetem używanym w języku staroirlandzkim był Scholastic Ogham. Irlandczycy zaczęli ich używać od VI wieku do IX wieku.

Ø Edukacja w gaelickiej Irlandii

Edukacja jest zdecydowanie istotną częścią rozwoju kultur. Kultura gaelicka mogła przekazywać swoje tradycje ustnie. Jednak tak bardzo cenili sobie naukę, że w tym celu mieli nawet gaelickie klasztory. Klasztory gaelickie były uważane za jeden z najbardziej wpływowych elementów w Europie. Były ośrodkami określonymi do nauki i rozwoju sztuki wyspiarskiej.

Ø Religia w gaelickiej Irlandii

Irlandia jest znana jako kraj chrześcijański; jednak przedchrześcijaństwo miało innego boga lub bogów do czczenia. Gaelicka Irlandia to czas, kiedy chrześcijaństwo nie dotarło jeszcze do większości Europy. Pogaństwo było najbardziej dominującą religią. Gaelowie czcili wielu bogów i bogiń Tuatha de Danann.

Pogaństwo było również religią przodków Gaelów, którzy tak bardzo czcili swoich przodków, że odziedziczyli ich religię i wierzyli w Inny Świat. O pogaństwie można dowiedzieć się znacznie więcej. Poganie mieli swoje własne pojęcia, święta i przesądy.

Historia nordyckich gaeli

Krótko wspomnieliśmy o Norse-Gaelach; nadszedł jednak czas, aby zagłębić się w szczegóły dotyczące tych ludzi, którzy zamieszkiwali gaelicką Irlandię. Dosłowne znaczenie Norse-Gaelów to obcy Gaelowie. Ludzie ci istnieli w czasach, gdy dominowała kultura gaelicka. Nie byli jednak prawdziwymi Gaelami, jeśli chodzi o ich pochodzenie. Inni badacze twierdzą, że byli hybrydą Gaelów i innych narodów.

W epoce wikingów istniały pewne osady gaelickie, w których zamieszkiwali wikingowie. Ich pobyt doprowadził do małżeństwa między nimi a ludnością gaelicką. Takie małżeństwo zaowocowało istnieniem Norse-Gaels.

Przez całe średniowiecze, aż do czasów Średniowiecza, nordyccy gaelowie zdobywali władzę. Posiadali ziemie wokół Morza Irlandzkiego. Poza tym sami założyli inne królestwa, w tym Wyspy, Dublin i Mann w Irlandii oraz Galloway w Szkocji. W rzeczywistości założyli o wiele więcej królestw, ale te wymienione są uważane za najbardziej godne uwagi.

Początki wikingów sięgają Norwegii i Skandynawii, a ci, którzy osiedlili się w gaelickiej Irlandii, byli pochodzenia norweskiego. Udało im się przejąć władzę w Królestwie Wysp na około pięć wieków.

Najazdy wikingów

Zdecydowanie, Norse-Gaelowie nie mieli pokojowej władzy nad lądem Morza Irlandzkiego. Ich pierwszy najazd miał miejsce w 795 roku i miał miejsce na wyspie Lombay. Z drugiej strony, nie był to jedyny najazd, jaki Wikingowie odnotowali w gaelickiej Irlandii. W historii Irlandii były jeszcze dwa uderzające najazdy.

Te dwa najazdy miały miejsce na wybrzeżach dwóch ważnych irlandzkich miast, Dublina i Connacht. Najazd na to pierwsze miasto miał miejsce w 798 r., podczas gdy najazd na to drugie miał miejsce w 807 r. Pierwsze dwa najazdy, które miały miejsce w 795 i 798 r., polegały na powierzchownej taktyce. Historia odnotowała, że wikingowie norwescy stosowali taktykę szybkiego uderzenia i ucieczki.

Obca okupacja i obezwładnianie nigdy nie są przyjemne. Jednak zwykle mają swoje wzloty i upadki. Pozytywną stroną każdego osadnictwa jest to, że przynoszą ze sobą swoją kulturę. W ten sposób okupowana ziemia może przyjąć elementy, które pasują do niej od kolonizacji.

Z pewnością nordyckie osadnictwo miało wielkie dziedzictwo. To oni wprowadzili podziały ziemi, a także parlament Tynwald. Do dziś Irlandczycy nadal używają tego, co przejęli od nordyckich osad.

Czy istnieje różnica między Gaelami a Celtami?

W pewnym momencie istniała Irlandia gaelicka, ale przez cały czas zawsze istniała Irlandia celtycka. Ok, wyjaśnimy dalej. Irlandia gaelicka istniała, gdy Galowie przybyli do Irlandii; to proste. Tak więc Celtowie składali się z dwóch głównych podsekcji; Brythonic i Gaelic. Niektórzy ludzie określali Irlandię gaelicką również jako Goidelic.

Każdy z podsektorów zamieszkiwał kilka narodów, z którymi został powiązany. To właściwie wyjaśnia wiele na temat gaelickiej Irlandii. Jednak Brytoni byli tymi, którzy zamieszkiwali Bretanię, Walię i Kornwalię. Z drugiej strony, Gaelowie byli tymi, którzy zamieszkiwali Irlandię, Szkocję i wyspę Man. Zarówno Gaelowie, jak i Brytoni są uważani za jedynych Celtów, którzy pozostali w Europie do czasudzisiaj.

Tak więc nie ma dużej różnicy między Gaelami a Celtami. Ci pierwsi są w rzeczywistości częścią tych drugich. W skrócie, wszyscy Gaelowie są Celtami, ale nie wszyscy Celtowie są Gaelami.

Społeczna i polityczna struktura gaelickiej Irlandii

Klasy społeczne są metodą określania statusu każdej jednostki w społeczności. Niemal każda kultura wierzy w znaczenie włączenia hierarchii do swoich społeczeństw. W rzeczywistości gaelicka Irlandia nie była wyjątkiem; cenili sobie podział społeczeństwa na grupy lub skończoność.

Finte jest formą liczby mnogiej słowa w porządku; To ostatnie jest w rzeczywistości systemem używanym do określenia męskiej linii rodziny. Pomagało to w poznaniu historii rodziny mężczyzny i jego praw do dziedziczenia nieruchomości, nazwisk lub tytułów.

System Finte jest dokładnie taki sam jak system Tanisterii Krwi. Każdy mężczyzna miał prawo do dziedziczenia władzy po swoim ojcu. Jeśli jednak członek rodziny został przybrany przez konkretną rodzinę, również stawał się uprawniony do dziedziczenia. Nawet jeśli przybrani członkowie nie byli spokrewnieni z rodziną przez krew, ale struktura pokrewieństwa ich akceptowała.

Hierarchiczna struktura społeczeństwa gaelickiego

Łatwo przewidzieć, że społeczeństwo w gaelickiej Irlandii bardzo przypominało starożytną kulturę europejską. Ci, którzy należeli do wyższych kategorii klas społecznych, otrzymywali więcej przywilejów. Byli to ci, którzy mieli więcej władzy i bogactwa; ci o prestiżowym statusie. Z drugiej strony niższe klasy społeczne miały minimalne lub żadne przywileje w porównaniu do ich bardziej szanowanych odpowiedników.Poniżej przedstawiono strukturę hierarchii społeczeństwa gaelickiego, odpowiednio od najniższej do najwyższej.

Ø Bezwolni ludzie

W najniższej klasie znajdują się niewolnicy i poddani, łatwo się domyślić, prawda? Cóż, w czasach starożytnych Gaelowie określali ich mianem niewolnych. Postrzegali ich również jako przestępców lub więźniów wojennych. Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad statusem rodziny niewolnika? Oni również byli niewolnikami. Niewolnictwo, podobnie jak królewskość, było przekazywane z pokolenia na pokolenie. Jednak Irlandia wymazała koncepcję niewolnictwa prawie przez1200.

Ø Wolni ludzie

Tuż nad niewolnikami znajdowali się wolni ludzie. W rzeczywistości istniały dwa rodzaje tej klasy, a jeden z nich miał wyższy status niż drugi. Pierwszym typem byli wolni ludzie, którzy byli w stanie posiadać własny majątek. Posiadali ziemie i bydło, jednak większość z nich miała bardzo niewiele na własność.

Z drugiej strony byli wolni ludzie, którzy byli zbyt biedni, aby posiadać. Czasami posiadali jakiś majątek na własność, ale było ich zbyt mało i były nieznaczne. Łatwo zgadnąć, że pierwszy typ leżał w klasie społecznej powyżej drugiego; byli nieco bogatsi.

Ø Doernemed

Ponad tymi dwoma typami wolnych ludzi znajdowała się klasa doernemed. Doernemed była prestiżową klasą; była to jednak najwyższa klasa w społeczeństwie gaelickim. Klasa ta składała się z wielu profesjonalistów. Do tych profesjonalistów należeli lekarze, rzemieślnicy, uczeni, prawnicy, poeci, prawnicy, historycy i nie tylko. Każdy zawód był powiązany z konkretnymi rodzinami; zawody były również dziedziczne.Profesjonaliści również mieli swoje własne poziomy; najwyższym z nich byli ludzie zwani An Ollam.

Ollam był mistrzem w swoim własnym zawodzie. Mógł być lekarzem, poetą, historykiem lub kimkolwiek innym. Istniały jednak zawody, w których nie każdy mógł się realizować. Wymagało to wsparcia ze strony rodzin rządzących. Do zawodów tych należeli poeci, lekarze i prawnicy. Patronat ten skończył się wraz z końcem kultury gaelickiej w Irlandii.

Ø The Soernemed

Tutaj pojawia się najwyższa klasa w warstwach społecznych; soernemed. Łatwo sobie wyobrazić ludzi, którzy należeli do tej kategorii; klasa rządząca. Byli to wodzowie, taniści, królowie, druidzi i poeci. Tak, powiedzieliśmy już, że poeci należą do klasy Doernemed. Jednak ci, którzy należeli do najwyższej klasy społecznej, byli wyjątkowo uzdolnieni. Ludzie nazywali ich Fili.Ten ostatni był typem poety, którego zadaniem było wychwalanie króla oraz zapisywanie historii i tradycji.

Ø Wojownicy Fianny

Fianna nie była klasą społeczną; każdy w gaelickiej Irlandii mógł być wojownikiem, nawet kobiety. Fianna była nazwą wojowników, którym przewodził legendarny Finn MacCool. Finn MacCool był popularnym wojownikiem w mitologii gaelickiej.

Wracając do punktu wyjścia: Fianna była grupą młodych mężczyzn, których głównym zadaniem była walka z wrogami. Żyli z dala od gaelickiej społeczności, spędzając życie na polowaniu na jedzenie. Zdarzało się jednak, że szlachta karmiła Fiannę. Cykl się powtarza i Fianna ponownie zaczęła polować na jedzenie latem.

Awans lub degradacja do innej klasy społecznej (tak, to możliwe)

Galowie mogli mieć różne klasy społeczne. Ludzie dziedziczyli swoje statusy, jednak nie oznaczało to, że utknęli w martwym punkcie. Byli w stanie zmienić swoje rangi za pomocą więcej niż kilku różnych metod. Oczywiście ci, którzy należeli do niższych klas, mogli awansować do wyższych. Ale na odwrót też było to możliwe. Ludzie z wysokich klas społecznych mogli spaść, ale oczywiście,to była raczej strata niż osiągnięcie.

Cóż, jeśli zastanawiasz się, w jaki sposób niewolnicy mogliby stać się wolnymi ludźmi, istnieje kilka sposobów na osiągnięcie tego celu. Oczywiście mogliby to zrobić, zdobywając bogactwo. Z drugiej strony, mogliby awansować, ucząc się specjalnych umiejętności lub zawodu. Podobnie jak we współczesnych społeczeństwach, świadczenie pewnego rodzaju usług na rzecz społeczności mogło kwalifikować się do wyższych klas. Ponieważ istniały dwa rodzaje wolnych ludzi, niewolnicy mogli stać się wolnymi ludźmi.mężczyźni, mogą z łatwością znaleźć się po wyższej stronie.

Odbywało się to w ten sposób, że wolny człowiek był klientem lorda, który udostępniał mu jedną ze swoich posiadłości. Z pewnością lord miał coś w zamian, w tym płacenie pieniędzmi lub żywnością. Wolny człowiek miał prawo być klientem więcej niż jednego lorda, stając się jeszcze bogatszym. Umowa między lordem a klientem była przekazywana spadkobiercom w przypadku śmierci klienta.

Ø Zostanie Briugu

Dosłowne znaczenie Briugu oznaczało Człowieka Gościnności. Briugu był terminem, który odnosił się do hojnego gospodarza. Stanie się tym ostatnim było kwestią wyboru; taki wybór pozwolił gospodarzowi zakwalifikować się do wyższych klas. Rolą Briugu było otwarcie swojego domu dla jak największej liczby gości. Musiał także nakarmić ich wszystkich, niezależnie od ich dużej liczby. Było to częścią obowiązków Briugu.witać swoich gości o każdej porze i w dowolnej liczbie.

Dzięki tym obowiązkom Briugu miał więcej przywilejów, posiadał więcej ziem i stawał się bogatszy. W przeciwnym razie mógłby to wszystko stracić, gdyby zdarzyło mu się odmówić któremuś ze swoich gości.

Prawo Brehon w gaelickiej Irlandii

Irlandia gaelicka miała swoje własne zasady, których ludzie przestrzegali. We wczesnych czasach Irlandia gaelicka miała prawo Brehon lub wczesne prawo irlandzkie. Był to zintegrowany dekret, w którym istniało każde pojedyncze prawo, które zarządzało życiem Irlandii gaelickiej. Mówiąc dokładniej, prawo to było najbardziej widoczne we wczesnym średniowieczu.

Wczesne prawo irlandzkie przetrwało w gaelickiej Irlandii tak długo, jak to było możliwe; nie miało to jednak miejsca w 1169 r. Nie zostało ono całkowicie wymazane, ale inwazja Normanów zdołała ukryć znaczną część prawa. Ten ostatni był jednym z ich celów normanizacji ziem irlandzkich i ich obezwładnienia.

Prawo Brehon zdołało jednak odrodzić się ponownie w XIII wieku. Nie było jasne, czy przeszło jakieś zmiany. Udało mu się jednak przetrwać przez kolejne cztery stulecia w największej części wyspy. Tak, niektóre części wyspy całkowicie porzuciły to prawo. W innych częściach prawo przetrwało do czasów współczesnych. Począwszy od XVII wieku, wczesne prawo irlandzkie nie było już dłużej obowiązującym prawem.Jednak nadal istniało, ale było stosowane równolegle z prawem angielskim.

Wczesne prawo irlandzkie na przestrzeni lat

Teksty prawnicze zwykle odnosiły się do wczesnego prawa irlandzkiego jako Fenechas. Odniesienie to nie dotyczyło całego wszechświata, ale gaelickiej Irlandii. Fenechas oznacza prawo Feni; to ostatnie jest gaelickim określeniem Freemen. Freemen byli ludźmi z klasy społecznej powyżej niewolników; niektórzy z nich posiadali ziemie i bydło, podczas gdy inni nie.

Kiedy chrześcijaństwo przybyło do Irlandii, wpłynęło na prawo Brehon, powodując pewne konflikty. Zdecydowanie religie pomogły w kształtowaniu prawa i społeczeństwa. Później zajmiemy się bardziej szczegółami dotyczącymi głównych religii, które były w Irlandii.

Tak czy inaczej, prawa te dotyczyły spraw cywilnych, a nie karnych. Najdziwniejsze było to, że Irlandia w tamtym czasie nie znała pojęcia kary w przypadku przestępstw. Pierwsi irlandzcy prawnicy prawdopodobnie stosowali różne prawa dotyczące przestępstw; nie były to jednak sankcje.

Cóż, na pewno zastanawiałeś się; jeśli prawo Brehon nie obejmowało kar, to o co w nim chodziło. W rzeczywistości prawo to omawiało prostsze sprawy, ale takie, które były najbardziej znaczące w gaelickiej Irlandii. Obracało się wokół wypłaty odszkodowania w przypadku krzywdy, omawiało dziedziczenie, a także umowy.

Z pewnością rozważał także wytyczne dotyczące posiadania nieruchomości, praw i obowiązków z nimi związanych. Jest jeszcze jeden ważny punkt dotyczący prawa; podkreślał implikacje statusu społecznego. Prawo Brehon omawiało hierarchiczne społeczeństwo gaelickiej Irlandii. Określało relacje między lordami, niewolnikami i klientami.

Warunki, które zawierało prawo Brehon

Wcześniej wymieniliśmy niektóre z istotnych terminów, które zawierało wczesne prawo irlandzkie. Z drugiej strony, nie były to jedyne terminy, które zawierało prawo. Było ich wiele i odgrywały one znaczącą rolę w społeczeństwie gaelickiej Irlandii. Terminy te obejmowały sprawy dotyczące morderstw, obrażeń fizycznych, małżeństwa i kobiet, pokrewieństwa i dziedziczenia, statusów społecznych i władzy królewskiej.

Sprawy o morderstwo

Morderstwa zdarzały się często; nadal się zdarzają; i prawdopodobnie zawsze będą się zdarzać. Gaelicka Irlandia była jednym z obszarów, które odrzuciły karę śmierci, jeśli chodzi o morderstwo. Jak więc traktowano mordercę? Istniało kilka sposobów radzenia sobie z mordercą, ale w niektórych przypadkach mordercy mogli zostać zabici. Była to jednak ostatnia opcja.

W przeciwnym razie morderca był zmuszony zapłacić dwie różne grzywny. Nazywały się one Log nEnech i Eraic. Pierwsza była zapłatą, którą otrzymywała rodzina ofiary; druga dosłownie oznaczała grzywnę za ciało. Eraic była nieuniknioną grzywną; jeśli ktoś popełnił morderstwo, musiał zapłacić za ciało, które zabił.

Cóż, zdarzały się przypadki, w których morderca nie był w stanie zapłacić lub był zbyt biedny, aby to zrobić. Nie oznaczało to, że był wolny od jakichkolwiek zarzutów. W takich przypadkach rodzina musiała zapłacić w jego imieniu, bez względu na to, jak droga była grzywna. A co, jeśli rodzina mordercy również była biedna? Jeśli rodzina ofiary nie mogła otrzymać zapłaty, miała prawo zatrzymać przestępcę. Zatrzymać go w kategoriachwybierając, co z nim zrobić; mieli trzy różne opcje.

Trzy opcje obejmowały sprzedaż zabójcy w niewolę lub całkowite zabicie go. Jednak trzecia opcja była najbardziej miłosierna; wymagała cierpliwości rodziny ofiary. Mieli czekać na zabójcę, aż będzie w stanie zapłacić wymaganą grzywnę.

Uszkodzenia fizyczne

W przeszłości gaeliccy irlandzcy prawnicy prawdopodobnie nie zdawali sobie sprawy z nakładania sankcji za przestępstwa. I tak nie karali surowo winnych. Istniały jednak prawa, które chroniły obywateli, zwłaszcza tych, którzy pilnie potrzebowali odszkodowania.

W przypadku obrażeń fizycznych istniały systemy prawne, które zapewniały ofiarom odszkodowanie. Te same systemy dawały przestępcy prawo do jedynej odpowiedzi przed ofiarą lub jej adwokatami. Prawo zajmowało się płatnościami za rany, odzyskiwaniem należności i sprawami o morderstwo.

Przypadki alimentów chorobowych

Poszkodowany był zobowiązany do ponoszenia odpowiedzialności za stan pacjenta. Nawet jeśli jego powrót do zdrowia był szybki i łatwy, poszkodowany nadal był odpowiedzialny za opiekę pielęgniarską, jeśli była ona potrzebna. Dbanie o dobre samopoczucie pacjenta nazywano utrzymaniem chorego. W jaki sposób poszkodowany był dokładnie odpowiedzialny? Poszkodowany musiał śledzić cały proces poprawy stanu pacjenta. Obejmowało to opłaceniewszystko; jedzenie, zakwaterowanie, służba i tak dalej.

Wydatki związane z raną

Dziwne jest to, że w gaelickiej Irlandii przypadki zranienia i morderstwa były traktowane prawie tak samo: płacenie grzywny. W tamtych czasach nie miało znaczenia, czy kogoś zraniłeś, czy zabiłeś, celowo czy nie, płaciłeś grzywnę. W ten sposób płaciłeś za swoje winy; bez względu na to, jak duże były. W każdym razie zranienie było jednym z legalnych przypadków, które wymagały poniesienia pewnych kosztów.

Koszty te prawdopodobnie zależały od tego, czy wypadek był umyślny, czy nie; sędziowie mieli zdolność rozróżniania obu. Niezależnie od rodzaju obrażeń, prawo było prawem. Istniały jednak pewne wyjątki. Wyjątki te dotyczyły winy ofiary. Innymi słowy, grzywny nie były obowiązkowe w przypadku, gdy ofiara sama naraziła się na niebezpieczeństwo, w pełni świadoma wysokiego ryzyka.

Grzywny za rany zależały od ich ciężkości i lokalizacji. Lekarze byli odpowiedzialni za podjęcie decyzji o rodzaju i wysokości płatności po zdiagnozowaniu pacjenta. Taka decyzja mogła zająć od tygodnia do dziesięciu dni. W tym czasie lekarz powinien mieć oko na pacjenta wraz z członkami rodziny.

Istniała cienka granica między poważnymi obrażeniami a morderstwem. Jeśli życie pacjenta było zagrożone i mógł on umrzeć, sprawca powinien zostać potraktowany tak samo jak sprawca morderstwa. Jednak w większości przypadków sprawca płacił grzywnę, choć wysoką. Taka grzywna miała termin, którym określali ją ludzie w gaelickiej Irlandii; Crólige Báis. Dosłowne znaczenie tego terminu to krwawe kłamstwo śmierci.

Dwanaście drzwi duszy

Dwanaście Drzwi Duszy było terminem używanym w odniesieniu do konkretnych miejsc obrażeń. Zgodnie z wczesnym prawem irlandzkim, niektóre obrażenia w niektórych częściach ciała były uważane za bardzo poważne. Były to części, które mogły prowadzić do śmierci. Z jakiegoś powodu przypadki te przyznawały lekarzowi dużą część grzywny, którą płacił przestępca. Poza tym lekarz otrzymywał duże wynagrodzenie, jeśli sprawa prowadziła do śmierci.do dalszych komplikacji.

Małżeństwo i kobiety

Oczywiście kobiety i mężczyźni w czasach starożytnych nigdy nie byli traktowani tak samo. Takie koncepcje nadal istnieją na całym świecie w naszych czasach. Dawne ideologie zawierały pogląd, że kobiety są istotami gorszymi w porównaniu z mężczyznami. Jednak gaelicka Irlandia była jednym ze starożytnych społeczeństw, w których mężczyźni mieli wyższość nad kobietami. Jednak wczesne prawo irlandzkie w jakiś sposób zdołało dać kobietompraw, które mogłyby uczynić je równymi mężczyznom.

Współcześni badacze uważają nawet, że prawo Brehon zapewniało sprawiedliwość obu płciom. Z drugiej strony, to samo prawo nadal przedstawiało gaelicką Irlandię jako społeczeństwo patriarchalne pod względem dziedziczenia. Zasady dziedziczenia zależały od agnatycznego pochodzenia czystej linii męskiej. Zobaczmy więc, jak prawo Brehon traktowało kobiety w społeczeństwie gaelickiej Irlandii.

Chrześcijaństwo pomogło podnieść status kobiet w gaelickiej Irlandii. Połączenie Cáin Adomnáin, prawa chrześcijańskiego i prawa Brehon zapewniło kobietom równość z ich męskimi odpowiednikami. W pewnym momencie kobiety miały większe prawa do własności i więcej wolności niż mężczyźni w gaelickiej Irlandii.

Prawo małżeńskie było nieco skomplikowane, ale kobiety zachowywały swój majątek oddzielnie od mężczyzn. Małżeństwo pozwalało jednak obu płciom łączyć swoje majątki, ale spory mogły prowadzić do ich rozdzielenia. Podział majątku opierał się na wkładzie każdej ze stron w gospodarstwo domowe.

Przyczyny rozwodu

Chociaż chrześcijaństwo zabraniało rozwodów w wielu przypadkach, gaelicka Irlandia zezwalała na nie nawet w ramach prawa chrześcijańskiego. Istniało wiele powodów do rozwodu; ostatecznym z nich była niezdolność do poczęcia dziecka. Inne powody obejmowały fizyczne zranienie przez męża.

W starożytnej Irlandii mężowie mieli całkowitą władzę nad swoimi żonami. Mieli pozwolenie na bicie ich w celu skorygowania ich zachowania. Jeśli jednak bicie było intensywne i pozostawiło ślady na jej ciele, miała prawo się z nim rozwieść. W przypadku, gdy kobieta nie chciała rozwodu, mogła otrzymać rekompensatę finansową od własnego męża.

Pokrewieństwo i dziedziczenie

Ponownie, gaelicka Irlandia wierzyła w pokrewieństwo agnatyczne. Dziedziczenie zawsze wymagało linii męskiej; musieli również dzielić tego samego przodka. Istniały rodzaje grup pokrewieństwa: Gelfine, Derbfine, Iarfine i Indfine. Gelfine w rzeczywistości oznaczało Bright-Kin. Odnosiło się do potomków, którzy mieli tego samego dziadka. Jednak Derbfine oznaczało Certain-kin; byli to potomkowie, którzy mieli wspólnego dziadka.W ten sposób Derbfine miał dalszy związek z przodkiem.

Dwie ostatnie grupy, Iarfine i Indfine, to potomkowie, którzy mieli dłuższe relacje ze swoimi przodkami. Na przykład Iarfine to potomkowie tego samego pradziadka, podczas gdy Indfine oznacza całą rodzinę.

Grupy te miały przywódcę, którego określano mianem agae fine, czyli filarem rodziny. Taki przywódca musiał mieć wiele kwalifikacji, a przede wszystkim musiał dbać o członków swojej rodziny. Dbanie o nich oznaczało upewnianie się, że każdy z nich zachowuje się grzecznie i spłaca swoje długi. Opiekował się również wdowami. Przywódca mógł również płacić grzywny za członków, którzy nie byli w staniepozwolić sobie na nie.

Pomimo całej życzliwości, jaką zdawały się darzyć grupy krewniacze, wyrzucenie członka z grupy było możliwe. Działo się tak tylko w przypadku, gdy członek odmawiał wypełniania swoich obowiązków. Tacy członkowie byli pozbawiani praw do dziedziczenia.

Gavelkind w gaelickim irlandzkim

Gavelkind był terminem używanym przez Normanów w odniesieniu do praktyki dziedziczenia w Irlandii. Gaelicka Irlandia praktykowała dziedziczenie częściowe; Gavelkind. Praktyka ta zakładała, że wszyscy synowie powinni otrzymać takie same części majątku ojca. Nie miało znaczenia, czy dzieci były prawowite, czy nie, miały prawo do otrzymania części.

Poza tym, jeśli ojciec opiekował się dzieckiem, które nie było jego prawdziwym synem, powinien otrzymać część spadku. Jedynymi synami, którzy nie powinni dziedziczyć, byli ci, którzy nigdy nie wywiązywali się ze swoich obowiązków. Byli też tymi samymi, których wyrzucały grupy krewnych.

Równość dziedziczenia ograniczała się do pieniędzy, ale podział ziemi był inny. Istniało więcej niż jedno twierdzenie dotyczące tej kwestii. Jedno z twierdzeń głosiło, że najmłodszy syn był tym, który otrzymał równy podział ziemi. Jednak wybór każdej części zaczynał się od najstarszego, a następnie kolejnych braci. Młody syn musiał wziąć pozostałą ziemię. W przypadku, gdy mężczyzna nie miałdzieci, jego majątek przypadł zstępnemu najbliższemu ojcu zmarłego.

Kobiety i dziedziczenie

Niestety, córki, które miały braci, nie miały prawa do otrzymywania części ziemi. Zamiast tego miały prawo do dziedziczenia ruchomości, takich jak zwierzęta gospodarskie. W przypadku, gdy ojciec miał tylko córki, dziedziczyły one niewielką część. Jeśli mąż kobiety zmarł, jego majątek wracał do jego krewnych, a nie do niej.

Koncepcja ta doprowadziła do tego, że rodziny wywierały presję na swoje córki, aby wychodziły za mąż za tych samych krewnych. Małżeństwo z tym samym krewnym pozwoliło rodzinom zachować swoje ziemie w obrębie własnej rodziny.

Statusy społeczne w prawie Brehon

Podkreśliliśmy już fakt, że statusy społeczne były ważne w gaelickiej Irlandii. Jednak tutaj ponownie wspominamy o tym fakcie. Prawo takie jak Brehon Law z pewnością zawierałoby terminy dotyczące statusów społeczeństwa gaelickiego. Pomimo tego faktu, był czas, kiedy w gaelickiej Irlandii panowała równość. Ludzie nie mieli różnych rang w zależności od ich pochodzenia.Irlandzkie prawo faktycznie podzieliło społeczeństwo na różne segmenty.

Poza tym każdy segment miał swoje własne zadania lub obowiązki i każdy z nich otrzymywał różne rodzaje traktowania. Zabiegi te obejmowały zajmowanie się przypadkami przestępstw; każdy segment płacił różne kwoty grzywny lub zapewniał różne rekompensaty. Oprócz opatrzenia każdego statusu, usługi, które otrzymywali, były również różne. Wyższe statusy otrzymywały lepsze rodzaje żywności i lepszeopieka podczas urazów fizycznych.

Według wczesnego prawa irlandzkiego w społeczeństwie istniało kilka stopni. Każdy stopień reprezentował kategorię w klasie społecznej gaelickiej Irlandii. Automatycznie prawo traktowało każdą rangę z określonymi miarami opartymi na wielu kwestiach. Te stopnie były stopniami poetyckimi, świeckimi, kościelnymi i nie tylko. Były nie tylko trzy; jednak te były najbardziej widoczne i główne.te.

Królewskość we wczesnym prawie irlandzkim

Ponownie, wczesne prawo irlandzkie obejmowało prawie wszystkie kwestie Irlandii gaelickiej. Wydaje się jednak, że nie opracowało ono wystarczająco praktyki sukcesji królów. Współcześni uczeni twierdzą, że dowiedzieli się, jak działała władza królewska w Irlandii gaelickiej. Jednak związek między praktyką a prawem był niższy niż oczekiwano.

Poza tym uczeni twierdzą, że prawa nigdy nie określały centrum Najwyższego Króla Irlandii. W czasach starożytnych Gaelowie wierzyli, że Najwyższy Król Irlandii powinien pozostać w Tarze. I odwrotnie, w prawie nie było żadnych twierdzeń, które wyjaśniałyby motywy tej praktyki. Krótko mówiąc, istnieje wiele materiałów dotyczących władzy królewskiej, które prawo zdawało się pomijać.

Królowie w całej Europie mieli uprawnienia do rozpowszechniania prawa lub jego zmiany. Jednak królowie gaelickiej Irlandii nigdy nie mieli takiej władzy. Odegrali jednak istotną rolę w stosowaniu prawa i działaniu jako agenci. Mimo to stało się to do pewnego stopnia. Pomimo braku uprawnień do manipulowania prawem, w czasach zagrożenia sprawy mogły przybrać inny obrót.

Królowie w gaelickiej Irlandii mieli przywilej wydawania praw w nagłych wypadkach, aby ratować to, co wymagało ratunku. Prawo to było jednak tylko tymczasowe, a nie stałe. Nie podlegało dyskusji, że zawodowi prawnicy mieli władzę w ramach prawa, ale zdarzało się, że królowie działali jako tacy. Królowie mogli ewentualnie działać jako sędziowie i wydawać rozkazy; jednak to, kto miał przewagę, pozostaje niejasne.

Różne rangi królów

Nie trzeba dodawać, że królowie byli najwyższą klasą społeczną w społeczeństwie gaelickim. Ich ranga była równoległa do biskupów i niezwykle zręcznych poetów. Jednak sama władza królewska składała się również z rang i były to trzy różne poziomy. Każdy poziom ma określony termin, którym prawo odnosi się do królów.

Po pierwsze, najwyższą rangą królów był rí ruirech, czyli Król Wszystkich Królów. Prawo odnosiło się również do królów tej rangi jako rí bunaid cach cinn, co oznacza ostatecznego króla każdej jednostki.

Następnie pojawia się ranga tuż poniżej Króla Wszystkich Królów. Kolejną rangą jest to, co prawo określa jako rí túath, co oznacza króla wielu tuathów. Tuath faktycznie oznaczał plemię; druga ranga to król, który rządził więcej niż kilkoma plemionami.

Z drugiej strony, najniższa ranga była znana jako rí benn lub rí túaithe. Znaczenie tych dwóch terminów to odpowiednio królowie szczytów lub król pojedynczego tuath.

Rola królów według prawa

We wczesnym prawie irlandzkim król nie był ponad prawem, ale nie był też poniżej niego. Innymi słowy, król nie miał uprawnień do wydawania nowych praw, ale też nie można było wszcząć przeciwko niemu żadnego legalnego postępowania. Był jednostką posiadającą najwyższą władzę w społeczeństwie gaelickiej Irlandii. Był więc agentem; jego status szedł w parze z prawem; onibyły do siebie równoległe.

Jednak zależało to również od tego, na jakim poziomie znajdował się król. Chociaż prawo nie było stosowane do króla tak jak do reszty, istniały pewne zastrzeżenia, które dotyczyły tylko jego.

Wczesne prawo irlandzkie może wydawać się nieco niejasne, gdy ma do czynienia z tak wysoką rangą jak królowie. Ponieważ nikt nie egzekwował prawa przeciwko królowi, król nie był ponad prawem. W rzeczywistości zdarzały się przypadki, w których królowie stracili swoją honorową cenę, ale było ich bardzo niewiele.

Co więc działo się, gdy król łamał zasady? Istniało innowacyjne rozwiązanie w egzekwowaniu prawa wobec króla, który je łamał. Rozwiązanie to polegało na tym, że każdy król miał aithech fortha, co oznacza zastępcę churla. Dosłownie, był on substytutem króla; prawo było egzekwowane wobec tego substytutu. Jednak to król był odpowiedzialny za nadrobienie biedaka płacącego za własne życie.usterki.

Tydzień z życia królów gaelickiej Irlandii

Tak, królowie mieli bardzo uporządkowane życie. Mieli schemat, którego przestrzegali każdego tygodnia, wiedząc, co robić w każdym dniu tygodnia. Jednak niektórzy uczeni uważali, że taki schematyczny tydzień dla króla był nieco mało prawdopodobny. Ale i tak tak stanowiło prawo Brehon.

W niedziele królowie chodzili pić piwo, w poniedziałki sądzili, we wtorki grali w irlandzką grę, fidchell, a w środy oglądali polowanie na psy gończe. Co dziwne, czwartek był dniem seksualnego zjednoczenia; wydawało się, że każdy król spędzał czwartki w ten sam sposób. W weekendy król oglądał wyścigi konne w piątek, a w sobotę ponownie wracał do pracy.

Pogaństwo i chrześcijaństwo w gaelickiej Irlandii

Irlandia jest krajem chrześcijańskim w naszych współczesnych czasach. Jednak zanim chrześcijaństwo zdominowało Irlandię, panowało tam pogaństwo; Irlandczycy byli poganami w czasach starożytnych. Czcili bogów Tuatha de Danann, jak wspomnieliśmy wcześniej. Religią dominującą w gaelickiej Irlandii był politeizm.

W rzeczywistości politeizm dosłownie oznacza wielu bogów. Gaelowie wierzyli w wiele boskich postaci, które były istotami podobnymi do bogów. Tak, bogów, w których wierzyli, było naprawdę wielu. Niektóre źródła twierdzą, że ludzie w gaelickiej Irlandii czcili setki bogów. Mogli równie dobrze osiągnąć czterysta.

Liczba ta jest stosunkowo duża, ale w rzeczywistości wynika to z ich celtyckiego pochodzenia. Innymi słowy, czterystu bogów to ci, w których wierzyli Celtowie. Jednak nie wszyscy z nich byli zainteresowani Gaelami. Bogowie ci byli czczeni w zależności od wielu czynników; jednak wielu z nich istniało w erze gaelickiej Irlandii.

Pewnie zastanawiasz się, co stało się z tymi wszystkimi bogami, skoro nie ma już gaelickiej Irlandii. Cóż, Irlandia może nie jest już gaelicka, ale początki Celtów wywodzą się właśnie stamtąd. Dlatego też istnieje wiele przesądów, które nadal istnieją.

Początki celtyckiego politeizmu

Ludzie powszechnie odnoszą się do politeizmu jako pogaństwa; oba są jednym, na wypadek gdybyś był zdezorientowany. Większość gaelickiej Irlandii była poganami. Plemiona celtyckie przyczyniają się do rozprzestrzeniania się tej religii w czasach starożytnych. Różne narody odnosiły się do nich w epoce żelaza w Europie Zachodniej. Rodzina indoeuropejska składała się z wielu dużych grup, które przyjęły politeizm. Celtycki politeizm byłW rzeczywistości była to jedna z nich; była to podstawowa religia w gaelickiej Irlandii.

Religia ta miała ogromny wpływ na kulturę gaelickiej Irlandii. Miała swoje własne tradycje. Kiedy historycy szukali początków celtyckich praktyk religijnych, zdali sobie sprawę, że były one pod wpływem Rzymian. Połączenie tych dwóch kultur zaowocowało zupełnie nową, zwaną galijsko-rzymską. Obie kultury dzieliły również wiele wierzeń i bóstw.

Kiedy obszary celtyckie znalazły się pod wpływem chrześcijaństwa, wiele tradycji pogańskich zniknęło. Mimo to tradycje niegdyś politeistycznego obszaru przetrwały w wielu celtyckich narodach.

Stopniowe zanikanie pogaństwa

Co więc stało się z pogaństwem? Nadal istnieje, ale poganie należą do mniejszości w Irlandii. Stało się tak, ponieważ Irlandia stała się kulturą chrześcijańską. Chrześcijaństwo zakazało czczenia bogów, których nie było w Biblii. To faktycznie położyło kres pogaństwu na wielu obszarach wokół gaelickiej Irlandii.

Pogaństwo i politeizm może nie są już tak obfite, ale nadal istnieją. Istniały inne środki, które sprawiły, że pogaństwo przetrwało do czasów współczesnych. Jednym z tych środków był ruch celtyckiego rekonstrukcjonistycznego pogaństwa. Irlandczycy dali jasno do zrozumienia, że chrześcijaństwo nie wymazuje już religii ich starożytnych przodków.

Oprócz wiary w kilku bogów, w gaelickiej Irlandii panowało przekonanie, że rzeczy nieożywione są żywe. Była to koncepcja, którą kultura celtycka zawsze przyjmowała i w którą wierzyła. Ziemie, drzewa i skały były jednymi z rzeczy, w które Gaelowie wierzyli, że mają dusze. Wierzyli, że te martwe rzeczy zajmują się naturą wszechświata w taki sam sposób, jak ludzie. Początki takiej koncepcjipozostają dziwaczne; jednak czasami zgadywanie może pomóc.

W gaelickiej Irlandii wszyscy wierzyli w nadprzyrodzonych bogów, takich jak Tuatha de Danann. Przedstawienia bogów zwykle obejmowały formy zwierząt, a czasami były to morza i rzeki. Prawdopodobnie w ten sposób powstało pojęcie żywych nieożywionych rzeczy. Oczywiście te wierzenia wpłynęły na kulturę tamtych czasów. Niektóre obszary faktycznie zakazały posiadania ziemi; ponieważ posiadanie duszy było dość bliskie niewolnictwu.

Akceptacja religii w gaelickiej Irlandii

Era gaelickiej Irlandii była erą, o której pisało wiele narodów. Co zaskakujące, cała kultura celtycka nie została spisana przez samych Celtów. Zapisy, które dokumentowały życie Celtów, były obce. Byli to głównie Rzymianie. Niestety, pech Celtów utorował drogę ich największemu wrogowi, Rzymianom, do napisania ich historii.

Gaelicka Irlandia przeszła przez więcej niż kilka inwazji. Jedną z nich byli Rzymianie, którzy postrzegali cały celtycki naród jako barbarzyńców. Tak też przedstawiali ich we wszystkich zapisach historycznych. Prawda jest taka, że Celtowie mieli wiele pozytywnych aspektów, o których nie każdy naród wspominał. Jednym z tych aspektów był fakt, że byli religijnie akceptowani.

Gaelicka Irlandia przeszła konwersję z pogaństwa na chrześcijaństwo; jednak poganie nadal istnieją. Taka konwersja rozwinęła tolerancję wśród Gaelów lub Celtów w ogóle. Historia twierdzi, że Gaelowie nigdy nie próbowali narzucać swojej gaelickiej kultury innym. Nawet wtedy, gdy byli u władzy. Tolerancja była oczywista dzięki temu, że pozwalali plemionom z innych kultur na występy.Akceptowali różnice między własną religią a religiami innych.

Bogowie i boginie gaelickiej Irlandii

Gaelicka Irlandia mogła wierzyć w setki bogów; jednak niektóre z nich były najbardziej znane. Te dominujące boskie postacie obejmowały Lugusa, Brygidę, Toutatis, Taranis i nie tylko. O celtyckich bogach można się wiele dowiedzieć. Istnieje jednak również wiele opowieści o każdym bóstwie, które czcili Gaelowie. Podamy szczegółowe informacje na temat każdego z głównych bogów Gaelów. Musisz najpierwdowiedzieć się o Tuatha de Danann; nadprzyrodzonej rasie, z której pochodzi większość bogów.

Kim byli Tuatha de Danann?

Przed nadejściem chrześcijaństwa większość gaelickiej Irlandii czciła bogów i boginie Tuatha de Danann. Ta ostatnia była starożytną irlandzką rasą, która posiadała nadprzyrodzone moce i była jednym z pierwszych mieszkańców Irlandii. To, co sprawiło, że Tuatha de Danann mieli takie supermoce, to fakt, że byli istotami podobnymi do bogów.

Ludzie czcili tych bogów i boginie ze względu na posiadane przez nich moce, które umożliwiały im dokonywanie niezwykłych rzeczy. Pochodzili oni z czterech różnych miast: Gorias, Murias, Finias i Falias.

Oprócz tego, że byli potężni, udało im się przywieźć wyjątkowe umiejętności z czterech miast i wykorzystać je do rozwoju Irlandii. Miasta, w których mieszkali, miały czterech mężczyzn, którzy nauczyli ich najlepszych możliwych umiejętności. Byli to Urias z Gorias, Senias z Murias, Arias z Finias i Morias z Falias. Wraz ze swoją mądrością i umiejętnościami przywieźli do Irlandii cztery skarby.

Dosłowne znaczenie Tuatha de Danann to Plemię Bogini Danu. Danu była boginią-matką każdej innej boskiej postaci rasy. Mitologia gaelicka nie wspominała o niej zbyt wiele, ale określała ją jako matkę.

• Cała historia Tuatha de Danann i ich przybycia do Irlandii

Historia Boga Lugusa lub Lugha

W mitologii gaelickiej można natknąć się na więcej niż kilku bogów, którzy byli wielkimi królami i wojownikami. Wśród tych postaci znajdował się bóg Lugus. Historia zwykle określała go jako Lugh, ponieważ mitologia celtycka używała tego imienia.

Lugus był jednym z celtyckich bogów, a także członkiem Tuatha de Danann. Był bogiem burzy i słońca; poza tym był potężny, młody i silny. Jedno z rodziców Lugusa należało do innej rasy; Fomorian. Był pół-Fomorianinem i pół-Tuatha de Danann. Dlatego ciężko pracował, próbując dołączyć do armii Tuatha. Nie było to jednak takie trudne, ponieważ Lugus był pół-Fomorianinem, pół-Tuatha de Danann.Utalentowany wojownik, który posiadał wiele umiejętności.

Nuada był pierwszym przywódcą ich rasy. Stracił rękę podczas bitwy, więc musieli wybrać innego tymczasowego króla. Tym królem był Bres, podobnie jak Lugh; był pół-Fomorianinem. Podczas swojego panowania stłumił Tuatha de Danann. Lugh nigdy nie zaakceptował ucisku; jego ludzie zawsze widzieli nadzieję w Lughu ze względu na jego młodość i wytrwałość.

Kiedy Nuada powrócił na tron, Fomorianie przybyli, by się zemścić. Balor, król Fomorian, zabił Nuadę. W zamian Lugh zdołał zabić Balora i pomścić śmierć swojego króla.

Tuatha de Danann zyskali przewagę dzięki Lughowi, który został drugim królem po Nuadzie. Ludzie z jego rasy ufali mu, że przyniesie im sprawiedliwość, której pragnęli.

Brygida, bogini ognia i słońca

Była jedną z Tuatha de Danann; była także boginią ognia i słońca. Jej związek z płomieniem sprawił, że jej wizerunek zawsze zawierał czerwone, płonące włosy. Niektóre legendy głosiły, że jej twarz była w połowie piękna, a w połowie ohydna.

Nie jesteśmy pewni, jakie implikacje daje jej twarz; jednak jej wizerunek obejmował dwa różne scenariusze. Jednym z nich była piękna bogini, którą wszyscy czcili, stąd jej na wpół ładna twarz. Druga ilustracja łączyła ją z Banshee; zawodzącą kobietą na pogrzebach. Tak więc ta druga ilustracja wyjaśnia.

Mitologia czasami odnosi się do Bogini Brygidy przez Świętą Brygidę. Za takim nazewnictwem kryje się historia; także wspaniała. Bogini Brygida była jedną z wybitnych bogiń w gaelickiej Irlandii. Jednak irlandzka mitologia odnosi się również do niej jako bogini wojny.

Gaelicka Irlandia i ogólnie Celtowie postrzegali wojnę jako święty element, który świadczył o ich wartości. Bycie wojownikiem było jak bycie wśród najwyższych warstw społecznych społeczeństwa. Tak więc gaelicka historia zawsze podkreślała wojny i czciła takich bogów i boginie. Bogini Brygida, podobnie jak wszyscy Tuatha de Danann, posiadała wiele supermocy. Wśród tych mocy miała zdolność uzdrawiania izapewniają płodność.

Przemiana z bogini Brygidy w świętą Brygidę

Poganie czcili tak wielu bogów z całego serca. W czasach starożytnych Brygida była jedną ze świętych bogiń, w które wierzyła gaelicka Irlandia. Miała tak wielu wyznawców przed nadejściem chrześcijaństwa. Kiedy kultura irlandzka została schrystianizowana, ludzie przestali czcić bogów i boginie pogaństwa. To była nowa religia, która zabraniała czczenia jakichkolwiek bogów innych niż Chrystus.

Bogini Brygida była w pełni świadoma tego faktu i obawiała się, że nie będzie już miała czcicieli. Dlatego nawróciła się na chrześcijaństwo i została świętą. W ten sposób nadal zachowała swoich wyznawców w nowej religii, a także swoją reputację.

Taranis i Toutatis

Gaelicka Irlandia wraz z Wyspami Brytyjskimi, Nadrenią i regionami naddunajskimi czciła świętą triadę. Ta triada składała się z trzech gaelickich bogów: Taranisa, Toutatisa i Esusa. Jednak Taranis był najważniejszym z nich wszystkich. Był bogiem piorunów. Ci trzej bogowie byli tymi, którym Gaelowie składali ofiary z ludzi. Wierzyli, że te ofiary zadowolą ich bogów.

Ilustracja boga Taranisa zwykle zawierała mężczyznę z ciężką brodą i piorunem w dłoni. Więcej przedstawień obejmuje trzymanie koła w drugiej ręce jako symbolu koła roku. Niektóre twierdzenia twierdzą, że ściany kotła Gundestrup, te wewnętrzne, zawierają portret boga.

Taranis był popularny nie tylko w mitologii celtyckiej, ale także w mitologii greckiej. Historycy i uczeni zawsze znajdowali związek między Taranisem a kołem. Mitologia odnosi się do świąt pogańskich jako koła roku. Wkrótce przejdziemy do tego punktu.

Koło roku

Bóg Taranis zawsze był powiązany z kołem roku. Jego portrety zwykle przedstawiały go trzymającego koło w jednej ręce, a piorun w drugiej. Ale czym dokładnie jest koło roku? Jest to termin używany w odniesieniu do rocznego cyklu celtyckiego festiwalu sezonowego.

Podobnie jak w kalendarzu celtyckim, koło składa się ze wszystkich ośmiu festiwali. Kalendarz celtycki odnosi się tylko do ćwierćdni roku, powszechnie znanych jako dni krzyżowe. Te dni są czterema punktami środkowymi ośmiu festiwali gaelickiej Irlandii; są to również najważniejsze festiwale.

Te osiem świąt odgrywa wielką rolę w tradycjach gaelickiej Irlandii. W rzeczywistości odgrywają one rolę w historii pogaństwa i kultury celtyckiej jako całości. Mogą się one różnić w zależności od narodu pod względem dat i nazw. Jednak wszystkie mają takie samo znaczenie dla Celtów wszystkich starożytnych i współczesnych wieków.

Historia pokazuje, że starożytni poganie obchodzili tylko cztery święta w środku roku. Innymi słowy, świętowali tylko Imbolc, Beltane, Lughnasa i Samhain. Te cztery, w szczególności, miały zarówno znaczenie rolnicze, jak i sezonowe. Dlatego też są one najbardziej widoczne. W czasach współczesnych Celtowie wprowadzili innowację w postaci ośmiokrotnego lub Koła Roku. Taka nowoczesna innowacjaorganizowali swoje festiwale częściej w ciągu roku zamiast co trzy miesiące.

Co należy wiedzieć o festiwalach gaelickich w Irlandii

Tak więc gaelicka Irlandia obchodziła tylko cztery festiwale. Współczesne pogaństwo wydaje się mieć inne zdanie na ten temat. Posiadanie ośmiu festiwali przez lata może brzmieć nieco dziwnie dla ludzi. Są one jednak podzielone na dwa rodzaje: główne festiwale, które są czterema festiwalami w środku roku, oraz pomniejsze festiwale.

Cztery główne festiwale to Imbolc, Beltane, Lughnasa i Samhain. Z drugiej strony, pomniejsze to Yule, Ostara, Litha i Mabon. Cykl zwykle obejmuje najpierw jeden główny festiwal, a następnie jeden pomniejszy. Następnie powtarza się co roku.

Tradycje gaelickie zawsze uważały te festiwale za cykl życia i śmierci słońca. Obchody te opierają się na życiu układu słonecznego. Niektóre festiwale rozpoczynają się, gdy słońce odradza się, podczas gdy inne oznaczają jego śmierć. Oprócz cyklu słonecznego, festiwale wyznaczają również początek i środek czterech pór roku.

Współczesny ruch politeizmu znany jest jako neopogaństwo. Łączy on w sobie tradycje zarówno wiccan, jak i nie-wiccan. Nie-wiccanie lub festiwale gaelickie obracają się wokół cyklu życia słońca, jak wspomnieliśmy wcześniej. Z drugiej strony tradycje wiccan są bardziej związane z cyklem księżycowym. Tak więc obie reprezentują nowo narodzoną współczesną religię, neopogaństwo.

Festiwal Yule (środek zimy)

Yule to jedno z tych świąt, którym nie poświęca się zbyt wiele uwagi w ciągu roku. Jednak w starożytnej Irlandii było ono dominującym świętem w języku gaelickim. Ludzie określali je jako Yule lub midwinter.

Yule odbywa się od 20 do 23 grudnia i przypada zaraz po Samhain. Jest to festiwal, podczas którego ludzie świętują przesilenie zimowe. Innymi słowy, festiwal ten wyznacza ostatni dzień, w którym noc jest krótka. Świętuje początek długich dni, które trwają aż do przesilenia letniego, które nazywają Litha. Wkrótce przejdziemy do szczegółów festiwali Litha.

Yule to w rzeczywistości święto, które symbolizowało nadzieję dla ludzi w gaelickiej Irlandii. Idea tego święta obraca się wokół idei, że po burzy zawsze jest słońce. Tematy uroczystości dotyczą odrodzenia światła. Zgodnie z mitologią celtycką, w Yule Bogini rodzi Boga Światła lub Dziecko Słońca.

Istnieje również inna ideologia związana z cyklem świąt przesilenia. Ideologia ta mówi, że istnieje król, który rządzi przez pół roku, a inny przez drugą połowę. Holly King to ten, który rządzi od Litha do Yule. Z drugiej strony, Oak King rządzi od Yule do Litha. Podczas Yule dochodzi do bitwy między dwoma królami, w której Oak King zyskuje przewagę.

Tradycje, które mają miejsce podczas Festiwalu Yule

Ogniska są niezbędne do świętowania każdego ważnego wydarzenia w gaelickiej Irlandii. Ludzie w całym kraju rozpalali ogniska wszędzie, zarówno w miejscach publicznych, jak i we własnych domach. Rozpalanie ognisk jest zwykle metodą Celtów, która reprezentuje powitanie światła słonecznego. Tak jest w przypadku Yule, ponieważ jest to czas, w którym dni stają się dłuższe, a noce krótsze. Ludzie równieżświętować przy użyciu starożytnej formy kolędowania, wznosząc toasty za dobre zdrowie i pijąc przez całą noc.

Przeczytaj o interesujących faktach dotyczących toastów w Irlandii

Rozpalanie ognisk w gaelickiej Irlandii

Festiwal Yule w różnych kulturach

Gaelicka Irlandia może być jednym z krajów, w których obchodzono Yule, ale z pewnością nie była jedynym. Święto to istniało w więcej niż kilku kulturach o różnych terminach i odrębnych tradycjach. Jednak wszystkie reprezentowały ideę odnowienia nadziei i powitania światła słonecznego.

Na przykład, Persowie obchodzili święto Boga Słońca, Mitry, 25 grudnia. Z drugiej strony, Rzymianie obchodzili Saturnalia, znane jako święto światła, 17 grudnia. Nie wszystkie święta odbywają się tego samego dnia w różnych kulturach. Jednak wszystkie one symbolizują to samo.

Imbolc lub Imblog

Imbolc to pierwsze duże święto, które wszystkie kultury celtyckie obchodzą do dziś. Czasami nazwa festiwalu to Imbolc; innym razem jest to Imbolg. Różnice te nic nie znaczą; zależy to po prostu od różnych źródeł, ale oba terminy mają to samo znaczenie. Dosłowne znaczenie tych terminów to "w brzuchu". Tak, to dość dziwaczne; jednak za takimi słowami kryje się historia.nadanie nazwy, która wyjaśnia niejasności.

Imbolc oznacza koniec zimy, przypadający na pierwszy dzień lutego. Gaelowie zwykli nazywać zimę najtrudniejszą porą roku. Podczas zimy wstrzymywali całe swoje życie, czekając, aż chłód minie. Kiedy zima się kończy, życie w regionach celtyckich zaczyna się od nowa. Jest to sezon hodowli zwierząt, a rolnicy rozpoczynają swoją misję rolniczą.

Festiwal ten ma wielki związek z boginią słońca, Brygidą. Może ona być symbolem ognia i słońca, ale była także bogiem płodności. Uzasadnia to również związek między hodowlą zwierząt a festiwalem.

Chociaż obchody mają miejsce 1 lutego, początek sezonu może się różnić. Nie jest ogólną zasadą, że zima i tak kończy się w lutym. Tak więc sezon może rozpocząć się, gdy zima już się skończyła. Poza tym zachowanie bydła i zwierząt jest kolejnym czynnikiem determinującym początek nowego sezonu.

Implikacje festiwalu Imbolc

Święta Brygida była boginią ognia, słońca, wojny i płodności. Boginie w gaelickiej Irlandii symbolizowały więcej niż kilka rzeczy. Bycie boginią płodności wyjaśnia jej związek z tym festiwalem, podobnie jak w przypadku hodowli zwierząt i bydła. Wygląda jednak na to, że nie jest to jedyny sposób, w jaki festiwal był z nią związany. W rzeczywistości w gaelickiej Irlandii istniała praktyka, która nadal ma miejsce w Irlandii.Imbolc nie jest jedynym świętem, w którym ogień odgrywa istotną rolę; większość świąt również.

Rozpalanie ognisk w całym kraju zawsze miało znaczenie zgodne z porą roku. W to szczególne święto ogniska są symbolem powitania słońca z powrotem w ich życiu. Zimą chłodna bryza sprawia, że słońce prawie zniknęło, w przeciwieństwie do jego potężnego blasku w innych porach roku. Ogniska są częścią festiwalu. Rozpalają je w centrum każdego festiwalu odbywającego się wzarówno w miejscach publicznych, jak i we własnych domach.

Święta Brygida i jej związek z festiwalem Imbolc

Imbolc jest pierwotnie świętem pogańskim. Chociaż chrześcijaństwo próbowało wymazać wszelkie ślady pogaństwa, zachowało to święto. Jest ono nawet obecnie kojarzone z krzyżami; krzyżami Brygidy. Imbolc jest w rzeczywistości jedną z niewielu rzeczy, które pogaństwo i chrześcijaństwo mają ze sobą wspólnego.

Brygida była w rzeczywistości boginią ognia i płodności, ale to nie od tego zaczęło się jej powiązanie z tym świętem. Imbolc to święto, które istniało zarówno w pogaństwie, jak i chrześcijaństwie; podobnie jak Brygida. Zmarła w 525 roku 1 lutego, jak głoszą legendy, a jej ciało znajduje się w grobowcu w Kildare w Irlandii.

Większość bogów i bogiń z czasów pogańskich była legendarna, ale istnieją dowody na prawdziwe istnienie Brygidy. Kiedy nawróciła się na chrześcijaństwo, spersonalizowała krzyże, aby szerzyć wiarę wszędzie. Legendy mówią, że pewnego razu odwiedziła przywódcę na łożu śmierci. To był czas, kiedy po raz pierwszy spersonalizowała krzyż i stało się to modne. Z jej powodu przywódca nawrócił się na chrześcijaństwo.zanim odszedł.

Ludzie zaczęli personalizować krzyże w ten sam sposób, w jaki robiła to Brygida. Nazywają je również krzyżami Brygidy. Zwyczaj ten stał się tradycją w gaelickiej Irlandii i czasach współczesnych. Nawet dzieci stały się częścią tradycji, ucząc się, jak prawidłowo dostosować krzyż Brygidy. Do dziś ludzie nadal wieszają te krzyże w swoich domach i na drzwiach. Wierzą, że przynoszą one uświęcenie ipomóc im bezpiecznie przespać całą noc.

Przesądy i praktyki związane z festiwalem Imbolc

Kultura celtycka zawsze przyjmowała istnienie świętych studni. Miały one dla nich ogromne znaczenie. Gaelicka Irlandia zawsze praktykowała to, co teraz nazywają irlandzkimi błogosławieństwami. Błogosławieństwa te są udzielane poprzez wykonywanie określonych praktyk w pobliżu studni, którą uważają za świętą. Ponieważ studnie odgrywają rolę w kulturze gaelickiej, wykorzystują je w wielu festiwalach, a Imbolc nie jest wyjątkiem.

Celtowie zawsze odwiedzali studnie, aby modlić się o błogosławieństwo. Robili to, składając ofiary bogom lub używając kolorowego kawałka materiału. Praktyki te nie zakończyły się wraz z końcem czasów starożytnych; nadal istnieją w dzisiejszych czasach.

Imbolc faktycznie przetrwał do dziś; jednak wiele praktyk straciło swoje znaczenie lub całkowicie zniknęło. Współcześni Celtowie nazywają ten dzień raczej Dniem Świętej Brygidy niż Imbolcem, ponieważ większość z nich jest obecnie chrześcijanami. Dzień ten stał się bardziej wspomnieniem Świętej Brygidy, a nie świętowaniem końca zimy.

Znaczenie pogody w irlandzkim języku gaelickim

W czasach starożytnych Celtowie zawsze odczytywali znaki, aby przewidzieć pogodę. Zawsze czekali na koniec zimy, aby móc wznowić swoje życie. Imbolc jest bardzo związany z pogodą. Było to święto, podczas którego świętowali powitanie wiosny w ich zimnej atmosferze.

Ciepła pogoda, która przychodzi wraz z Imbolc, sprawiła, że ludzie uwierzyli, że poprawia to ich własne zdrowie. Ich miłość polegała również na przekonaniu, że złe duchy trzymają się z daleka w tym czasie. Istnieje wiele dziwnych pojęć, które przyjęła gaelicka Irlandia. Poza tym wierzyli, że zła pogoda to dobry znak. Tak, brzmi to dziwnie dla ludzi, którzy doceniają wspaniałą pogodę. W rzeczywistości istniejeHistoria stojąca za koncepcją złej pogody 1 lutego to dobry znak.

Celtycki folklor odgrywa rolę w tworzeniu takiego pojęcia. Zawsze przedstawiał mityczną istotę, Cailleach, która zbierała drewno w Imbolc. Ta zła istota nigdy nie pojawia się w dni złej pogody, co oznacza, że pozostanie w swojej jaskini, jeśli pogoda jest okropna. Gdyby nie zebrała drewna, zima szybko by się skończyła, a lato zaczęłoby się idealnie. W ten sposób Celtowie wymyślili teorięzłej pogody oznacza wspaniałe lato.

OSTARA (RÓWNONOC WIOSENNA)

Ostara to jeden z dwóch okresów w roku, w którym noc i dzień są zrównoważone. Oba są równej długości. Jednak dzień staje się dłuższy, dzięki czemu pogoda jest znacznie cieplejsza. Dla gaelickiej Irlandii była to definicja doskonałości, ponieważ nigdy nie lubili zimy. Uważali ją nawet za najciemniejszą połowę roku.

Czasami ludzie odnoszą się do Ostary przez Równonoc Wieczorną. To całkiem normalne, że większość rzeczy w irlandzkim gaelickim ma więcej niż jeden termin. Zwykle przedstawiamy te, które są najbardziej powszechne. W tym przypadku Ostara jest terminem, którego najczęściej używają.

Ostara faktycznie odbywa się w kwietniu i oznacza pierwszy dzień wiosny. Nazwa pochodzi od imienia germańskiej bogini zwanej Eostre. Podczas Ostary ludzie świętują obfitą płodność ziemi. Poza tym jest to celtycki odpowiednik chrześcijańskiej Wielkanocy.

Według mitologii celtyckiej, Ostara była boginią płodności. Jej imię jest nawet bliskie imieniu żeńskiego hormonu, estrogenu. To właściwie tłumaczy bycie boginią płodności i symbolizuje płodność kobiet w okresie wiosennym.

Ponieważ każde święto wiąże się z pewnymi symbolami, symbolami Ostary są zwykle zając i jajko. Wynika to z faktu, że w mitologii bogini Ostara była przedstawiana z głową i ramionami zająca. Każdy symbol niesie ze sobą określone implikacje, które reprezentuje.

Symbol zająca bogini Ostary

Dla wielu kultur na świecie gaelicka Irlandia przyjęła wiele dziwacznych pojęć. Jednak tak właśnie działają przesądy i tradycje. Przybywasz na świat tylko po to, by je tam znaleźć, czekając na powtarzanie w kółko. Jedną z koncepcji, w które wierzyła gaelicka Irlandia, była świętość zająca.

W rzeczywistości zając był ikonicznym zwierzęciem wielu księżycowych bogiń. Wynika to z faktu, że kultura celtycka zawsze uważała go za symbol księżyca. Tak więc boginie takie jak Hekate, Holda i Freyja przyjęły zająca jako ikonę dla siebie. Bogini Ostara nie była wyjątkiem; ona również wierzyła w świętość zająca.

Cóż, Ostara nie była boginią księżycową; była boginią płodności, ale tutaj jest jej związek z księżycem. Ostara była celtyckim odpowiednikiem chrześcijańskiej Wielkanocy. Faza księżyca jest tym, co określa datę tej ostatniej. Tak więc oba święta stały się spontanicznie związane z księżycem jako ich symbolem.

Jaki jest więc związek między księżycem a zającem? Dobre pytanie, ponieważ istnieje świetne wyjaśnienie tej kwestii. Gaelicka Irlandia wierzyła, że zając był nocnym zwierzęciem, które umierało każdego ranka i odradzało się każdej nocy. Takie przekonanie jest dość podobne do księżyca, który odradza się każdej nocy. To ciągłe odradzanie się reprezentuje również odrodzenie wiosny.

Pochodzenie zajączka wielkanocnego

W gaelickiej Irlandii polowanie na zająca było tabu w czasach starożytnych. Wierzono, że jest to święte zwierzę, które zasługuje na szacunek. Jednak wraz z nadejściem chrześcijaństwa niektóre rzeczy przybrały inny obrót. Powszechne było określanie daty i godziny Wielkanocy na podstawie fazy księżyca. Z drugiej strony ludzie wierzyli, że zając ma silny związek z cyklem księżycowym. Tak więc,Polowanie na zające stało się powszechnym zajęciem w kilku kulturach, które odbywało się wiosną.

I odwrotnie, zając jest bardzo podobny do królika. Na przestrzeni wieków, legendy rozwinęły pogląd, że Zajączek Wielkanocny przynosi jajka dzieciom na całym świecie w Wielkanoc. W ten sposób powstała idea Zajączka Wielkanocnego. Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego dokładnie przyniósł jajka, a nie cukierki? Cóż, za tym jajkiem kryje się również inna historia.

Zajączek wielkanocny (zdjęcie autorstwa Pixaline z Pixabay)

Co symbolizują jajka?

Wiele tradycji postrzega jajko jako małą reprezentację tego, jak działa cały wszechświat. Najwyraźniej gaelicka Irlandia nie była wyjątkiem. Jajko jest w rzeczywistości naturalną reprezentacją równowagi między wszystkim na świecie. Żółtko i białko jaja reprezentują równowagę między mężczyzną i kobietą, a także ciemnością i światłem. Wszystko, czego potrzeba, aby utrzymać równowagę wszechświata, leży wjajka.

Dokładniej, białko jajka reprezentuje Białą Boginię. Z drugiej strony, żółtko jajka reprezentuje Boga Słońca, ponieważ jest tak złote jak słońce. Wewnątrz jajka żółtko jest otoczone przez białko. Ilustruje to obraz do wykorzystania, w którym Biała Bogini obejmuje Boga Słońca. Takie objęcie jest tym, co utrzymuje równowagę świata w ryzach i w ciągłym wzroście.

Wielkanocne kolorowe jajka (zdjęcie od PxHere)

BELTANE

Kiedy zaczyna się lato, a pogoda jest gorąca, Celtowie stają się szczęśliwi. Musieli więc zaznaczyć początek tego sezonu festiwalem. Właśnie dlatego Beltane jest w pobliżu; świętuje początek lata i przypomina Celtom o ich dziedzictwie.

Poza tym festiwal nie ogranicza się do Irlandii, ale obejmuje również Wyspę Man i Szkocję. Ponieważ festiwale zwykle odbywają się pierwszego dnia miesiąca, tak samo jest z Beltane. Odbywa się ono 1 maja. Ludzie zwykle odnoszą się do festiwalu Beltane jako May Day.

May Day jest również związany z bogami i boginiami płodności. Oznacza początek lata, więc ludzie świętują zieleń i płodność ziemi. Ale świętowanie płodności nie dotyczy tylko ziemi; chodzi również o funkcje biologiczne ludzi.

Aby mieć z tego jak największą frajdę, ludzie rozpoczynają świętowanie ostatniego dnia kwietnia. Trwa ono przez cały dzień pełen radości i ekscytacji. Zastanawiasz się, jak świętują? Cóż, łatwo się domyślić; zdecydowanie używają ognia.

Festiwal Ognia

Ludzie zwykle określają Beltane jako święto ognia, ponieważ podczas obchodów używa się dużo ognia. Gaelicka Irlandia zawsze ceniła ogień podczas świętowania, podobnie jak współczesna Irlandia. W starożytności czczono nawet bogów ognia. Nawet słowo Beltane oznacza jasny ogień. Co więc oznacza ogień?

W gaelickiej Irlandii panowało przekonanie, że ogień leczy i oczyszcza. Początki takich wierzeń są niejasne, ale wyjaśnia to ich ciągłe używanie ognia do świętowania. Jednak ich tradycje zawsze obejmowały rozpalanie ogniska i kręcenie się wokół niego. Tańczyli, śpiewali i cieszyli się czasem spędzonym wokół dużego ogniska.

Silna wiara w ogień sprawiła, że Celtowie traktowali go jako środek do łączenia się ze sobą. W rzeczywistości był używany do więcej niż kilku celów, ale najczęstszym przekonaniem było to, że ich chronił. Legendy mówią, że małżeństwo boga i bogini skutkuje narodzinami lata. Tak więc to właśnie symbolizuje ognisko.

Festiwal Ognia (źródło zdjęcia: PxHere)

Sezon małżeński

Podczas gdy ogień jest zwykle częścią wszystkich praktyk festiwalowych, istnieje więcej przesądów, które są wykonywane w Beltane. Te przesądy obejmują skakanie na miotle, a także wspólne małżeństwa. Jest to okres płodności, więc ludzie często biorą ślub w tym czasie. Wierzą również, że Beltane był czasem, kiedy Bóg poślubił Boginię. Dlatego mówią, że jest to czas, kiedywszystko jest żyzne; ziemie i ludzie.

Legendy głoszą jednak, że Beltane było w rzeczywistości ślubem wielkiego Boga i Bogini. Poganie wierzyli, że jest to najlepszy czas na małżeństwo. Przez lata ludzie przyjęli tę tradycję, że równie dobrze mogą zapomnieć, dlaczego jest to okres małżeństwa.

Wzgórze Calton to najpopularniejsza lokalizacja, w której odbywa się festiwal Beltane. Wzgórze znajduje się na ziemiach Szkocji. Ludzie zaczynają maszerować przez cały dzień w grupach, które spotykają się w każdym punkcie spotkania. Marsz rozpoczyna się przy Pomniku Narodowym w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Przywódcami marszu są ludzie, którzy uosabiają Królową Majową i Zielonego Człowieka. Oprócz tego są tamzawsze bębny, w tym irlandzki bęben Bodhran, które nieustannie walą podczas marszu.

Na koniec odbywa się przedstawienie, które ilustruje dziedzictwo gaelickiej Irlandii i innych regionów celtyckich, w tym Szkocji. Wykonawcy zaczynają tańczyć i śpiewać, ubrani na biało i czerwono. W końcu wszyscy odpoczywają i cieszą się pysznym bufetem, w tym irlandzkim jedzeniem i innymi napojami.

Irlandzkie tradycje ślubne i Beltane

Pamiętasz tradycję przeskakiwania przez kij od miotły? Jest to część irlandzkich tradycji ślubnych i jedna z tych, które ludzie robią w Beltane. Oznacza to, że para rozpoczyna nowe wspólne życie i zostawia stare za kijem. Tak, dosłownie przeskakują przez kij od miotły, gdy leży on płasko na ziemi.

Oprócz skakania na miotle, istniał również handfasting. Tradycja ta polega na tym, że para wiąże ze sobą ręce na znak zobowiązania. I tak mieli pozwolenie na wybór długości i rodzaju związku. Jednak w dniu ślubu musieli założyć pierścień Claddagh i wymienić się przysięgami.

Pierścionek Claddagh (zdjęcie autorstwa Mégane Percier z Pixabay)

Istnieje interesujący, ale bardzo dziwny zwyczaj, który gaelicka Irlandia zwykła wykonywać w Beltane. Celtowie nazywają to A-Maying. Praktyka ta polega na tym, że pary w każdym wieku spędzają całą noc w lesie. Spędzają ją tam i kochają się publicznie. Po zakończeniu nocy zbierają kwiaty i mnóstwo kwiatów, zanim udadzą się do własnego miejsca. Przynieśli nawet głogi, pechowedo ich domu, TYLKO w Beltane.

LITHA (ŚRODEK LATA)

Tak jak istnieje środek zimy, istnieje również środek lata i ludzie nazywają go Litha. Litha była jednym ze starożytnych świąt obchodzonych w gaelickiej Irlandii. Jest to święto słońca, które odbywa się 21 lub 22 czerwca.

Festiwal ten był w rzeczywistości czasem, w którym ludzie świętowali proces podróży do nieba. Nie świętowali istnienia samego nieba, ale przestrzeń między niebem a ziemią. Miało to duże znaczenie dla gaelickiej Irlandii i całej kultury celtyckiej.

Większość festiwali dotyczy zwykle równowagi wszechświata. Oznaczają one równowagę między porami roku oraz równowagę dnia i nocy. Litha, w szczególności, jest świętem słonecznym, które honoruje równowagę między wodą a ogniem.

Zgodnie z tradycjami gaelickiej Irlandii, Litha była kolejną bitwą między królami światła i ciemności, podobnie jak Yule. W Yule, Król Dębu pokonuje Króla Ostrokrzewu i przejmuje władzę. Jednak w Litha jest odwrotnie; Król Ostrokrzewu rządzi po pokonaniu Króla Dębu. Ponownie, bitwa ta odbywa się dwa razy w roku, a każdy król rządzi połową roku. Nie jesteśmy pewni, dlaczego w pierwszej kolejnościjeśli każdy z nich zawsze wygrywa podczas wymaganego przesilenia.

Znaczenie ognia w Litha

Rozpalanie ognisk zawsze było tradycją świętowania w gaelickiej Irlandii. Zgodnie z książką The Pagan Family, istniały szczególne tradycje ognia używane do świętowania tego czasu. Ceisiwr Serith, autor książki, twierdzi, że starożytne kultury świętowały, podpalając duże koła. Podpalali koła, a następnie toczyli je w dół wzgórza. Na końcu wzgórza koła miały się palić.rozprysnąć się w wodzie, a ogień zostanie ugaszony.

Istnieje wiele interpretacji dotyczących tej tradycji. Jedna z teorii głosi, że ludzie w gaelickiej Irlandii wierzyli, że w ten sposób zapobiegają suszy. Wynikało to z faktu, że woda zwykle zmniejsza parujące ciepło słońca. Uważali, że zatrzymują wodę na dłużej. Inna teoria sugeruje, że wrzucenie płonącego koła do wody symbolizuje, że siła słońca zaczyna się zmniejszać.osłabić.

LUGHNASA LUB LAMMAS

Lughnasa to trzecie główne święto w starożytnym kalendarzu gaelickiej Irlandii. Gaelowie uważali je za jedno z najszczęśliwszych wydarzeń w roku. Prawdopodobnie dlatego, że wyznacza początek sezonu żniwnego. Pamiętasz boga Lugh? Tak, był mistrzem Tuatha de Danann. Poza tym był bogiem, który co roku zapewniał ogromną liczbę plonów podczas sezonu żniwnego. On byłbóg związany z tym świętem, a nazwa Lughnasa wyraźnie to podkreślała.

Jednak w niektórych regionach celtyckich dzisiaj i w gaelickiej Irlandii ludzie nazywają to święto Lammas zamiast Lughnasa. Święto to odbywa się 1 sierpnia. Jest to również ostatnie święto w roku celtyckim. Samhain następuje po Lughnasa; jednak Samhain oznacza początek nowego roku celtyckiego. Tak więc Lughnasa pozostaje ostatnim świętem.

Początki tego dnia sięgają celtyckiego boga Lugha, który organizował to święto w sierpniu, pełniąc rolę zarówno zawodów dla sportowców, jak i uczty pogrzebowej. Uczta pogrzebowa to dziwne określenie, jednak było faktem. Lugh ustanowił to święto jako wspomnienie swojej zmarłej matki, Taitlin. Kiedy był młody, zmarła podczas oczyszczania równiny. Jej śmierć była wynikiem skrajnego wyczerpania.

Przesądy związane z Lughnasą

Każdy nadchodzący festiwal dawał mieszkańcom gaelickiej Irlandii szansę na rozwój nowych tradycji i przesądów. W Lughnasa rozpoczyna się sezon żniw, a ludzie jedzą pierwszy posiłek z nowych zbiorów. Ten festiwal pokazuje wielką porcję radości i szczęścia. Ludzie wykonują wiele praktyk, takich jak ucztowanie, swatanie, zawody sportowe i handel. Jednak było to w starożytności.czasy gaelickiej Irlandii.

W dzisiejszych czasach obchody nie są już takie same, ludzie nie wykonują już tych samych praktyk, ale nadal tańczą, opowiadają historie i cieszą się jedzeniem podczas festiwalu.

Poza tym istnieje tylko jedna tradycja, która istniała w gaelickiej Irlandii i przetrwała w niektórych celtyckich obszarach do dziś. Zwyczaj ten znany jest jako Reek Sunday; jest to ostatnia niedziela lipca. Ludzie wybierają ten szczególny dzień, aby wędrować ulicami, aż dotrą do Croagh Patrick. To miejsce jest ostatecznym celem, w którym ludzie kończą swój marsz i zaczynają wspinać się po stromych zboczach. Świętują tam tańcząc,śpiewając i dobrze się bawiąc.

MABON (RÓWNONOC JESIENNA)

Nadchodzi równonoc jesienna, jak większość gaelickiej Irlandii zwykła ją nazywać. Mabon to nazwa festiwalu, który wyznacza ten czas w roku. Celtowie wymawiają go jako (May-bun) lub (Mah-boon). Różnica zależy od akcentu każdego regionu. Dawniej są to drugie zbiory w ciągu roku. Poza tym odbywa się we wrześniu, począwszy od 21 i trwając do 23.

W każdym razie, co oznacza równonoc jesienna? Cóż, jest to pora roku, w której długość dnia i nocy jest równa. Święto to reprezentuje znaczenie równowagi, a także równości poprzez harmonię dnia i nocy.

Ludzie w gaelickiej Irlandii czekali na to święto, aby bogato się ubrać i zjeść. Taki przesąd nadal istnieje we współczesnych regionach celtyckich. Podczas festiwalu ludzie zbierają się ze swoimi bliskimi, aby wspólnie świętować, pijąc i tańcząc. Jest to również czas, w którym Celtowie robią wino i zbierają suszone rośliny i nasiona w ramach obchodów.

Inne czynności, które ludzie wykonują w tym dniu, obejmują wędrowanie po lesie. Wykonują również inne praktyki, które mogą brzmieć nieco dziwnie dla niektórych kultur. Praktyki te obejmują ozdabianie grobów bliskich sosnami, szyszkami i liśćmi. Z jakiegoś tajemniczego powodu oferują również napoje i napoje drzewom.

Znaczenie i implikacje tego festiwalu

Mabon to jeden z najdziwniejszych festiwali, które miały miejsce w gaelickiej Irlandii. Nie tylko ze względu na praktyki, które były wykonywane, ale także ze względu na jego implikacje. Stwierdziliśmy już, że symbolizuje prawdziwe znaczenie równowagi i równości.

Był to jednak również czas, w którym Gaelowie czcili świat duchów i starzejące się bóstwa. Bóstwa te obejmują listę bogów i bogiń, które gaelicka Irlandia czciła w czasach pogańskich. Lista obejmuje Esponę, Morgana, Boga Mabona, Zielonego Człowieka, Pamonę i Muzy, Boginię Modron i wiele innych.

Celem tego festiwalu jest zatrzymanie wszystkiego, co robisz w życiu i rozpoczęcie relaksu i cieszenia się nim. Wzywa do równowagi między celami, które chcemy osiągnąć, a życiem, którego nie powinniśmy przegapić. Tak więc ludzie czekają na ten szczególny czas w roku, aby cieszyć się czasem spędzonym z bliskimi. Jest to czas, w którym odpoczywasz od codziennych gorączkowych obowiązków i cieszysz się życiem wcześniejwznowienie swoich ról.

Specjalne potrawy spożywane podczas festiwalu Mabon

Ponieważ Mabon to czas świętowania, zawsze musi być jedzenie. Tak, jedzenie jest zawsze częścią każdego święta w każdej kulturze i na przestrzeni wieków. Ludzie na Mabon robią sobie przerwę od pracy i życia i zbierają to, co szyją, dosłownie. Wielu ludzi w gaelickiej Irlandii uprawiało własne jedzenie.

Tak więc Mabon jest uważany za przerwę, w której cieszą się swoimi osobistymi osiągnięciami. Najważniejsze potrawy Mabon to ziemniaki, jabłka, chleb, cebula, granaty i marchew. Zdecydowanie jest więcej potraw, ale to są te, które ludzie najbardziej lubią w Mabon.

SAMHAIN

Rok celtycki nie zaczyna się wraz z początkiem zwykłego roku w styczniu. W rzeczywistości zaczyna się w październiku, kiedy ma miejsce Samhain. Jest to jedyne święto, którego gaelicka Irlandia nie obchodziła pierwszego dnia miesiąca, tak jak inne święta. Zamiast tego gaelicka Irlandia obchodziła Samhain ostatniego dnia października, 31 października. Jednak obchody zwykle trwają przez następujące dnidzień, więc festiwal odbywa się również 1 listopada.

To święto jest kolejnym, które powstało w czasach pogańskich. Samhain oznacza koniec sezonu zbiorów i początek zimy od nowa. Chociaż Celtowie zawsze uważali zimę za najtrudniejsze dni w roku, nadal świętowali jej początek. Pomimo świętowania, Samhain oznacza początek ciemnej połowy roku, jak nazywała to gaelicka Irlandia.

Samhain zawsze było związane z ciemnością i jest synonimem Halloween; ludzie uważają je za celtyckie Halloween. Wiele źródeł twierdzi, że amerykańskie Halloween prawdopodobnie wywodzi się z festiwalu Samhain.

Kiedy zbliża się to święto, ludzie wierzą, że granice między zaświatami a naszym światem znikają. To sprawia, że złe duchy i mityczne stworzenia przenikają do naszego świata, czyniąc go mrocznym i strasznym. Prawdopodobnie dlatego wierzą, że zima to ciemna połowa roku.

Festiwal Samhain (zdjęcie Robin Canfield na Unsplash)

Celtycka wersja Halloween

Świat zawsze uważa Samhain za celtyckie Halloween. To święto, podczas którego mówi się o zmarłych i nosi przerażające kostiumy. Mitologia zawsze określała Samhain jako święto zmarłych. W gaelickiej Irlandii istniało przekonanie, że drzwi do zaświatów otwierają się pod koniec października.

Przerażające jest to, że niegodziwe istoty z innego świata przedostają się do naszego świata. Niszczą i powodują jak największe szkody. Te stworzenia są kolejnym makabrycznym dodatkiem do tego, co nazywają najciemniejszą połową roku.

Niepokojące przebranie

Ponieważ Samhain jest bardzo podobny do Halloween, przebranie jest jego istotną częścią. Pomysł przebierania się w przerażające kostiumy sięga około XVI wieku. Istnieje kilka celtyckich pieśni, które są związane z Samhain. Jak każdy festiwal, ma swoje własne pieśni, kostiumy, upiorne i przesądy jako część obchodów.

Straszne kostiumy w dzisiejszych czasach są po prostu sposobem na dobrą zabawę i cieszenie się naszymi czasami. Jednak tak nie było w gaelickiej Irlandii. W rzeczywistości Celtowie nosili te kostiumy jako metodę ukrywania się przed złymi duchami. Uważali, że jeśli sami wyglądają źle, mroczne dusze z Zaświatów nie będą w stanie ich rozpoznać.

Zgodnie z celtyckimi legendami i mitami, rolą złych duchów było pukanie do drzwi. Prosiły one ludzi o ofiary i poświęcenia, aby pozostawić ich w spokoju. Dlatego tradycją tego dnia stało się, że ludzie przebierali się i pukali do drzwi, prosząc o przysługi. Robili to dla zabawy, a także uciekając przed zgubą swojego życia.

Opowieści o Finnie MacCoolu i Samhainie

Troska mitologii o święto Samhain sięga jej związku z jednym z jej wybitnych wojowników. Finn MacCool jest jednym z dominujących wojowników, o których mitologia celtycka zawiera zbyt wiele opowieści. To on był odpowiedzialny za eskortowanie ludzi, aby uwierzyli w otwarte drzwi Otherworld. Istniało również wiele opowieści na ten temat.

Według mitologii celtyckiej istniało zaskakujące stworzenie zwane Aillen. Stwór ten pojawiał się co roku w czasie Samhain. Udawał się do miejsca, w którym ludzie zbierają się, aby świętować i szukać sposobów na zrujnowanie go. Aillen zionął ogniem i miał specjalny rodzaj muzyki, która usypiała ludzi. Zahipnotyzował ludzi, więc mógł zniszczyć tyle, ile mu się podobało.Jednak FinnMacCool nigdy nie padł ofiarą muzyki Aillena. Był jedyną osobą, której udało się zachować trzeźwość umysłu i pokonać Aillena.

Była też inna opowieść, w której Finn MacCool był zaangażowany w walkę z istotami, które pojawiają się w Samhain. Opowieść znana jest jako Colloquy of the Elders; obraca się wokół kilku samic wilkołaków, które pragną zniszczenia.

Wilkołaki wydostały się z jaskini znanej jako jaskinia Cruachan w celu zabicia bydła. Fianna szukali tych wilkołaków, aby je pokonać i uratować bydło. Harfista grał utwór muzyczny, który przemieniał samice wilkołaków w ludzi. Ułatwił to wojownikom Fianna.

Niezwykle cenne ofiary dla Mrocznych Dusz

Samhain był w rzeczywistości bardzo dziwnym świętem. Festiwale powinny być szczęśliwe i radosne. W rzeczywistości Samhain dotyczył ciemności, którą świat nosi w swoim rdzeniu. Mitologia głosi, że w czasach starożytnych potworna moc została uwolniona. Ludzie w gaelickiej Irlandii musieli składać wielkie ofiary, aby uśpić tę moc. Dlatego też ofiarowywali jedzenie, napoje i swoje dzieci.Zadowolenie tych mrocznych duchów oznaczało, że zostawią świat w spokoju.

Inną praktyką stosowaną przez starożytnych Celtów było wróżbiarstwo. Termin ten określa rolę odczytywania przyszłości. Była to jedna z najbardziej dominujących praktyk w gaelickiej Irlandii. Zdecydowanie współcześni Celtowie wyrośli z takich pojęć. Jednak nadal zachowują pewne pozostałości tradycji, które pomagają nam interpretować ich przeszłość. To, co robią obecnie, to chodzenie do kościoła nao północy, stojąc na werandzie i czekając, by poznać swoją przyszłość.

Różnica między przeszłością a teraźniejszością może polegać na wpływie religijnym. Samhain istnieje od czasów pogańskich. W konsekwencji ludzie praktykowali wróżby tak długo, jak kiedykolwiek. Kiedy tradycje zostały schrystianizowane, niektóre z pogańskich praktyk przetrwały. Jednak teraz odbywają się w kościołach o bardziej religijnej formie.

Jeśli podobał Ci się ten blog, sprawdź inne blogi związane z irlandzką historią, mitami i legendami: Interesujące fakty na temat irlandzkiej legendy o Dzieciach Lir.