Starożytni bogowie: historia świata

Każda starożytna cywilizacja miała swoich starożytnych bogów i boginie, a tutaj omawiamy starożytnych bogów różnych narodów z całego świata.

Bóstwa Celtów

Celtycka tradycja duchowa ma wiele aspektów - niektóre z nich są chrześcijańskie, a inne pogańskie. Naukowcy zidentyfikowali ponad 400 celtyckich bogów i bogiń. Ale po pierwsze, czym jest celtycka tradycja duchowa? Celtic Wokół tego terminu toczyła się spora debata pomiędzy umieszczeniem go

Niektórzy badacze ograniczają go do rodziny języków indoeuropejskich, która w starożytności obejmowała dialekty celtyckie używane w regionie od Irlandii po Rumunię, a także w środkowo-tureckim regionie Galacji. Gaulish był najstarszym językiem celtyckim, w którym zapisano wiele inskrypcji. Natomiast oprócz znaczenia językowego,Inni badacze nadają terminowi celtycki wymiar kulturowy, twierdząc, że Celtic odnosi się do grupy etnicznej ludzi, którzy mają wspólny język, kulturę i miejsce pochodzenia.

Wydaje się, że niewiele jest wiarygodnej literatury na temat bóstw celtyckich. Najwcześniejsze dowody literackie zostały zapisane przez autorów greckich i rzymskich. Sami Celtowie zaczęli pisać własną literaturę dopiero we wczesnym średniowieczu. W tym artykule podjęto próbę przedstawienia krótkiego opisu niektórych bóstw celtyckich.

Manannán mac Lir

Manannán mac Lir to irlandzki bóg morza. W języku celtyckim Manannán mac Lir oznacza Manannán, Syn Morza. Twierdzi się, że nazwa wyspy Man, położonej na Morzu Irlandzkim między Anglią a Irlandią, pochodzi od jego imienia i że miał on tron na wyspie. Jego tron rozciągał się ponad falami Morza Irlandzkiego. Jeździł nad falami w swoim wspaniałym rydwanie, który nazywano Wave-....Zamiatacz, noszący nieprzeniknioną zbroję i niepokonany miecz. Irlandzki bóg morza rządził rajem na wyspie, zapewniał plony i chronił żeglarzy. Ofiarowywał mięso swojej świni, która została zabita, a następnie wróciła do życia, innym bogom, czyniąc ich nieśmiertelnymi. Miał także hełm niewidzialności, a także gigantyczny magiczny płaszcz, który służył jako alegoria morza. Płaszcz mógłZmienia również swoje kolory na różne odcienie morza - złoty w świetle słonecznym, srebrny w świetle księżyca, niebieski lub czarny jak w głębinach oceanu i biały, gdy fale rozbijają się o brzeg.

W historii Irlandii, ze względu na ich niezwykłą doskonałość w niektórych dziedzinach, niektórzy ludzie byli postrzegani jako boscy. Manannán był kupcem i marynarzem, który był najlepszy na morzu w zachodnim świecie i dlatego został nazwany bogiem morza przez Irlandczyków i Brytyjczyków. W międzyczasie Manannán był znany jako Manawydan w Walii.

Epona

Celtycka bogini, której imię wywodzi się od celtyckiego słowa oznaczającego "konia". epos oznacza koń i przyrostek -ona oznacza na Pochodziła z obszaru kultowego w północno-wschodniej Galii. Zdjęcie przedstawia jedną z rzeźb, lub ogólnie sztukę, przedstawiającą tę celtycką boginię w najbardziej powszechnej ikonografii - siedzącą bokiem na koniu z ręką spoczywającą na głowie konia lub osła - i była określana jako bogini stajni przez pisarzy łacińskich. Czasami była również przedstawiana z owocami lub rogiem obfitości (tj.zakrzywiony, wydrążony kozi róg lub podobnie ukształtowany pojemnik, taki jak kosz w kształcie rogu, przepełniony zwłaszcza owocami i warzywami), które przypisują ją boginiom-matkom.

Historycy znali ją z dedykacji i inskrypcji znalezionych od Hiszpanii po Bałkany i od północnej Wielkiej Brytanii po Włochy. Wiele z tych inskrypcji, które znaleziono w pobliżu osad, jest często podpisywanych przez żołnierzy, co ujawnia raczej kult wojskowy niż rdzenny kult. Kult Epony został wprowadzony do Rzymu dopiero w czasach cesarskich, kiedy często nazywano ją Augustą. Podczas festiwali Epona była często nazywana Augustą.Rzymianie umieszczali jej wizerunek w czymś w rodzaju kapliczki, wyśrodkowanej w architrawie stajni (architraw w architekturze klasycznej to najniższa część poziomej części, belkowanie, tuż nad kapitolem kolumny), a wizerunek wieńczono kwiatami.

Istnieją pewne podobieństwa między boginią Eponą a boginią Rhiannon Cymric, której imię pochodzi od celtyckiego słowa Rigantona co oznacza wielka królowa Wśród tych podobieństw jest ich miłość do koni, a także odgrywanie roli towarzysza zmarłych.

Lugh/Mercury

Lugh był najbardziej czczonym ze wszystkich celtyckich bogów przez Galów. Świadczą o tym liczne wizerunki i inskrypcje z jego udziałem. Był patronem cyrkulacji - najpotężniejszym bogiem, jeśli chodzi o sprawy handlowe - podróżników i kupców. Został również opisany przez Cezara jako wynalazca wszystkich sztuk. Jego celtyckie imię nie jest podane wprost. Jest jednak sugerowane przez nazwęprzypisywano jego licznym ośrodkom kultu, którym był Lugudunon (tj. fort lub mieszkanie boga Lugu). Kognatami Lugu w języku irlandzkim i walijskim są Lugh i Lleu, gdzie tradycje dotyczące tych bogów były podobne do tradycji galijskiego boga. W tamtych czasach liczba 3 była uważana za liczbę magiczną. W związku z tym na obszarach celtyckich wykonywano posągi Merkurego, czasami przedstawianego jako posiadającego trójkę.Twarze, głowy, a nawet trzy falli, jak statuetka jego autorstwa znaleziona w Tongeren w Belgii. Posągi te były uważane za talizmany przynoszące szczęście i płodność.

Istnieje kilka epitetów reprezentujących boga Merkurego. W tradycji irlandzkiej Lugh, znany jako Merkury, nazywany był Lug Lámfota (tj. Lug Długiego Ramienia) i był jedynym ocalałym z trojga braci o tym samym imieniu. Znany był również jako Samildánach (tj. biegły we wszystkich sztukach). Z drugiej strony był znany Rzymianom jako Mercurius.

Danu

Bogini-matka ziemia była czczona i nadawano jej różne imiona od wschodniej Europy po Irlandię. Alternatywne pisownie jej imienia to Anu i Dana. Uważano ją za boginię płodności, mądrości i wiatru. Była utożsamiana z matką bogów i wierzono, że ssała bogów. Bogini Danu była znana z Tuatha de Danann, którzy byli ludźmi bogini Dany lub Danu i byliCeltycka bogini Danu, Płynąca, nie tylko dała swoje imię Tuatha de Danann, plemieniu irlandzkich bóstw i magicznych bohaterów, ale także Dunajowi, drugiej najdłuższej rzece w Europie.

W mitologii irlandzkiej Danu nie pojawia się sama. Jest raczej postacią tajemniczą niż aktywną. Znana jest poprzez swoje dzieci, ludzi lub przez swoje imię. Częścią tajemnicy bogini Danu jest również to, że powstała jako bogini rzeki lub Danu świętych wód i przeszła do Anu świętej ziemi.

Morrigan

Irlandzka celtycka bogini bitwy, znana jako Battle Crow, ponieważ często pojawiała się na polu bitwy pod postacią wrony lub kruka. W tradycji irlandzkiej Morrigan jest związana z bitwą i płodnością, panując nad życiem i śmiercią. Była także boginią walki i płodności. Morrigan oznacza Wielką Królową (mor rioghan) lub Królową Widmo. Morrigan pojawia się również jako pojedyncza bogini.jako trio bogiń siebie, Machy (konotacja dla Wrony) lub Nemain (tj. Szał) i Badb (tj. Wrona). Zmiennokształtność jest jedną z jej cech. Morrigan przybrała ornitologiczne przebranie (tj. ptasią formę) zakapturzonej wrony. Jest jedną z plemion Tuatha de Danann wspomnianych wcześniej. Poślubiła Dagdę, przywódcę Tuatha De Danaan i syna wielkiej bogini matki Danu. Morrigan datuje się na okres od 18 do 18 wieku.Wracając do megalitycznego kultu Matek (Matrones, Idises, Disir itp.) Zaoferowała swoją miłość bohaterowi Cu Chulainnowi, synowi boga Lugha, ale on ją odrzucił. Następnie zagroziła, że będzie mu przeszkadzać w bitwie. Kiedy zginął w bitwie, osiadła na jego ramieniu w postaci wrony.

Morrigan była tematem niektórych dzieł sztuki. Będąc wojowniczą boginią, jej kobieca energia, zmysłowość i moc są przedstawiane na obrazach.

Teutates

Celtyckie bóstwo. Teutates lub Toutates w języku celtyckim oznacza Boga Ludu, a rdzeń nazwy Teutates to teuta znaczenie (naród lub plemię) i sugeruje, że był świętym patronem interesów i trosk narodu. Przypisywano mu stworzenie wszystkich sztuk. Chronił swój lud w ich podróżach i obdarzał sukcesem w handlu. Ofiary składano celtyckiemu bogu Teutatesowi, podobnie jak innym starożytnym bogom. Ofiary składane w ofierze zabijano, zanurzając ich głowy w dużym naczyniu wypełnionym olejem.Poświęcanie ofiar poprzez dźganie, palenie, topienie lub duszenie miało ogromne znaczenie.

Starożytni bogowie utożsamiani z innymi bogami z różnych epok. Teutates był utożsamiany zarówno z rzymskim bogiem Merkurym (greckim Hermesem), jak i bogiem Marsem (greckim Aresem). Został wspomniany przez Lucana, rzymskiego poetę, w jego Pharsalia W I wieku n.e. był jednym z trzech celtyckich bóstw. Pozostałe dwa to Esus (tj. Pan) i Taranis (tj. Gromowładca). Był uważany za jednego z tej triady, z których każdy był związany z innym rytuałem ofiarnym. Był również wymieniany jako Toutates w dedykacjach w Wielkiej Brytanii.

Dagda

Celtyckie bóstwo, którego imię w języku celtyckim oznacza Dobry Bóg. Jest irlandzkim bogiem ziemi i ojcem oraz przywódcą wspomnianego Tuatha de Danann. Innym epitetem Dagdy jest Eochaid Ollathair, co oznacza Eochaid Wszechojciec. Miał wiele mocy. Miał kocioł, który nigdy nie był pusty, zapewniając niekończące się źródło pożywienia, drzewa owocowe, które nigdy nie umierały, dwie świnie: jedną żywą, a drugą wiecznie pieczoną,Miał również harfę, która grała sama z siebie. Używał jej do przywoływania pór roku. Kumplował się z boginią wojny Morrigan i boginią Boann i miał potomstwo: Brigit i Aengusa Mac Oc.

Belenus

Jedno z pogańskich bóstw celtyckich czczonych powszechnie. Belenus Mimo to Belenus nie był bogiem słońca, ani nawet bogiem ognia. W rzeczywistości w mitologii celtyckiej nie było żadnych dowodów na kult słońca. Znaleziono jedną inskrypcję, w której Belenusowi nadano epitet Teutorix. Innym epitetem był prawdopodobnie Vindonnus, który został znaleziony w inskrypcji na części frontonu świątyni w Essarois w Burgundii, historycznym regionie na wschodzie kraju.środkowa Francja. Belenus było epitetem lub opisowym imieniem nadawanym celtyckiemu Apollinowi (Apollo Belenus) w częściach Galii, północnych Włoszech i Noricum (część współczesnej Austrii), który był również uzdrowicielem i bóstwem słońca.

1 maja organizowany jest festiwal ognia zwany Beltane lub Beltine na cześć tego celtyckiego boga. Prawdopodobnie był on pierwotnie związany z jego kultem. Podczas festiwalu bydło było oczyszczane przez ogień, a następnie wypuszczane na otwarte pastwiska na lato. Kult Belenusa jest wspominany w wielu klasycznych źródłach literackich. Kult był praktykowany w północnych Włoszech, Noricum we wschodnich Alpach,południowa Galia i Brytania.

Belenus jest przedstawiony na brązowej monecie z I wieku n.e., wybitej przez Cunobeline, wodza Trinovantes, jednego z plemion celtyckich. Po drugiej stronie tej monety znajduje się wizerunek dzika, który dla Celtów był symbolem wojowniczej siły, suwerenności, polowania i gościnności.

W epoce żelaza Celtowie czcili wielu bogów i bogiń. Praktykowali rytuały, składając ofiary swoim bogom - cenne ofiary - jak uważają archeolodzy. Nie tylko ofiarowywali skarby materialne lub broń, wrzucając je do specjalnych miejsc, jezior lub rzek, ale także składali w ofierze zwierzęta, a nawet ludzi. Archeolodzy znaleźli ponad 150 przedmiotów z brązu i żelaza wLlyn Cerrig Bach, małe jezioro w północno-zachodniej części wyspy Anglesey w Walii, w tym miecze, włócznie i tarcze.

Greckie bóstwa

Grecy wierzyli w istnienie licznych bogów i bogiń, którym składali rytuały i ofiary. Dzięki tym rytuałom i ofiarom bogowie i boginie otrzymywali należną im cześć. Istniało tak wiele mitów dotyczących bogów i rytuałów, w których przejawia się religia grecka. Greckie bóstwa uosabiały każdy aspekt świata, naturalny i kulturowy. Znajdujemy bogów i boginie ziemi, morza,Grecy składali ofiary bogom, aby uzyskać ich boskie wsparcie w czasie wojny i kryzysu. Z tego możemy wywnioskować hierarchię władzy i doskonałości między bogami i śmiertelnikami, bogowie byli wyżsi o wysokim statusie, podczas gdy śmiertelnicy byli niżsi od bogów, o niższym statusie. Obie strony nie akceptowały żadnych prób niższego awansu na skali.

Nie ma spisanego wyznania wiary ani dogmatu dla religii greckiej, ale zachowały się raczej święte pisma w inskrypcjach, wyroczniach, instrukcjach dla zmarłych i hymnach, takich jak hymny homeryckie, inskrypcje delfickie i wyrocznie.

Afrodyta

Afrodyta to starożytna grecka bogini miłości seksualnej i piękna. Greckie słowo afros oznacza "pianę". W jego wierszu Teogonia Hezjod wspomina, że Afrodyta narodziła się z białej piany odciętych genitaliów Uranosa, personifikacji nieba w mitologii greckiej, po tym, jak zostały one wrzucone do morza przez syna Uranosa, Cronusa. Oprócz bycia boginią miłości seksualnej i piękna, Afrodyta była czczona jako bogini morza i żeglugi na szeroką skalę. Była również uważana za boginię wojny, zwłaszcza za boginię wojny.w Sparcie, Tebach i na Cyprze, ale czczono ją jako boginię miłości i płodności. Do jej symboli należały gołębica, łabędź, granat i mirt. Czczono ją głównie w Pafos i Amathus na wyspach Cypr i Cythera, które były miejscem jej kultu w czasach prehistorycznych, podczas gdy Korynt był głównym ośrodkiem jej kultu na kontynencie greckim. Mimo że Afrodyta była w czasach prehistorycznych boginią miłości i płodności, czczono ją głównie w Pafos i Amathus na wyspach Cypr i Cythera.kontrolowała małżeństwo, a jej kult był moralnie surowy, była postrzegana przez prostytutki jako patronka.

Wierząc, że kult Afrodyty powstał na Wschodzie, a następnie przeniósł się do Grecji, wielu uczonych uważa, że wiele jej cech należy uznać za semickie. Cypr słynął z jej kultu, dlatego Homer nazwał ją Cyprianem. Jednak w czasach Homera została zhellenizowana. Według Homera Afrodyta była córką Zeusa i jego partnerki Dione.

Historie o Afrodycie można znaleźć w literaturze. Na przykład, w księdze 8 eposu Homera pt. Odyseja Afrodyta była niedopasowana do Hefajstosa, kulawego boga kowala. To niedopasowanie doprowadziło do romansu między nią a Aresem, przystojnym bogiem wojny. Mieli dzieci: Harmonię, wojownicze bliźnięta Fobosa i Deimosa oraz Erosa, boga miłości. Miała innych śmiertelnych kochanków: trojańskiego pasterza Anchizesa i miała dzieci: Eneasza, mitycznego bohatera Troi i Rzymu, oraz Adonisa, młodzieńca o niezwykłej urodzie iUlubienica bogini Afrodyty, która została zabita przez dzika podczas polowania. Była również czczona przez rzymskiego poetę Lukrecjusza jako Genetrix, twórczy element świata. Nazywano ją różnymi epitetami, w tym Urania, co oznacza Niebiański Mieszkaniec, i Pandemos, co oznacza Wszystkich Ludzi. W jego Sympozjum Platon używa tych dwóch epitetów w odniesieniu do miłości intelektualnej i powszechnej.

W innych dziełach literackich ukazany jest jej straszliwy gniew, jak w księdze 3 Iliada kiedy Helena odmawia kochania się z Parysem, tak jak jej nakazał. Inny obraz jej gniewu znajduje się w tragedii Eurypidesa Hipolit napisany w 428 r. p.n.e., w prologu, w którym ujawnia swój plan zniszczenia Hipolita przez Fajdrosa, ponieważ odmówił on oddania jej czci.

Afrodyta była inspiracją dla wielu dzieł sztuki. We wczesnej sztuce greckiej powstały jej posągi, przedstawiające ją nagą, stojącą lub siedzącą. Najsłynniejszym z tych posągów jest ten wyrzeźbiony przez Praksytelesa, zwany Wenus z Cnidos, pochodzący z połowy IV wieku p.n.e., którego kopia znajduje się obecnie w Watykanie. Jednak na długo wcześniej, przed prawie 400 rokiem p.n.e., w archaicznej sztuce greckiej, jest onaprzedstawiony w ubraniu, siedzący z innymi olimpijczykami, stojący lub jadący na rydwanie, a nawet na łabędziu, jak znaleziono na czerwonej wazie z Cypru, która pochodzi z c. 440 p.n.e., który obecnie znajduje się w Oksfordzie.

Zeus

Najwyższe bóstwo w religii greckiej i król bogów olimpijskich, którego tron znajduje się na górze Olimp. Był bogiem nieba i pogody, podobnie jak rzymski bóg Jowisz w religii rzymskiej, który jest etymologicznie identyczny. Imię Zeus pochodzi od imienia boga nieba Dyausa ze starożytnej hinduskiej Rigvedy, najstarszej świętej księgi hinduizmu, skomponowanej w c. 1500 p.n.e. Oprócz kontrolowania pogody, Zeus oferował znaki i znaki. Utrzymywał sprawiedliwość wśród bogów i śmiertelników. Jego tradycyjną bronią był piorun.

Zeus był synem Cronusa, króla tytanów, i Rhei. Kreteński mit głosi, że Cronus wiedział, że jedno z jego dzieci jest przeznaczone do zdetronizowania go, więc połknął swoje dzieci: Hestię, Demeter, Herę, Hadesa i Posejdona, zaraz po ich urodzeniu. Rhea, jego żona, zdołała uratować swoje najmłodsze dziecko, Zeusa, wkładając zamiast tego kamień owinięty w pieluszki, aby Cronus mógł go połknąć i ukryć Zeusa wTam zaopiekowała się nim i zapewniła mu bezpieczeństwo Amalthaea, nimfa (tj. samica kozy), która karmiła młodego Zeusa, oraz Curetes (tj. młodzi wojownicy), a w niektórych wersjach pierwotna bogini Gaja. Zderzyli swoją broń, wydając głośny dźwięk, który przykrył krzyki Zeusa. Gdy Zeus dorósł, zdetronizował swojego ojca, Cronusa, po poprowadzeniu buntu przeciwko Tytanom. Następnie zdetronizował swojego ojca, Cronusa.Być może podzielił władzę nad światem ze swoimi braćmi Hadesem i Posejdonem, którzy zostali sprowadzeni z powrotem po tym, jak Zeus zmusił do tego Cronusa. Posejdon dominował nad morzami, podczas gdy Hades dominował nad podziemnym światem. Zeus został ostatecznie zdetronizowany i przywiązany do łóżka przez Herę, Posejdona i Atenę, jego ulubione dziecko, które urodziło się z jego głowy.

Zeus miał liczne potomstwo, nie tylko ze swoich żon, Tytan Metis i Hery, ale także z kilku romansów. Wśród jego potomstwa była Atena z jego żony, Metis, która została połknięta przez Zeusa, aby nie miała syna, który uzurpowałby sobie jego pozycję. Atena urodziła się z jego głowy i stała się jego ulubionym dzieckiem. Z Herą miał Hefajstosa, Aresa, Hebe i Eileithyię. Dionizos urodził się z uda Zeusa po tym, jakprzedwczesna śmierć jego matki, Semele.

Aby położyć ofiarę, Zeus zmieniał się w różne postacie. Na przykład przemienił się w łabędzia i miał Helenę z Ledą. Przemienił się także w białego byka dla Europy i miał Minosa, Rhadamanthys i Sarpedona. Nie tylko przemieniał się w zwierzęta, ale także ukazał się Danae jako złoty deszcz i podbił ją swoimi wdziękami. Mieli Perseusza.

W sztuce Zeus był przedstawiany jako ciemnowłosy, brodaty, dostojny, dojrzały mężczyzna o silnym ciele. Symbolizowały go piorun i orzeł.

Apollo

Apollo, zwany Febusem, jest jednym z najbardziej złożonych bogów w mitologii greckiej. Był bogiem proroctw, wyroczni, muzyki, sztuki, prawa, piękna, poezji, łucznictwa, zarazy, medycyny, wiedzy i mądrości.

Grecki czasownik (apollymi) jest związany z imieniem Apollo, co oznacza "niszczyć".

Jest synem Zeusa i tytanki Leto i urodził się na greckiej wyspie Delos, wraz ze swoją siostrą bliźniaczką Artemidą - boginią łowów. Apollo i jego siostra Artemida mieli wspólny talent do łucznictwa.

Był jednym z niewielu bogów, którzy nosili to samo imię zarówno w mitologii rzymskiej, jak i greckiej, chociaż w mitologii greckiej był znany głównie jako bóg światła, podczas gdy mitologia rzymska skupiała się na nim jako bogu proroctw i uzdrawiania.

W sztuce Apollo był przedstawiany jako młodzieniec bez brody, nagi lub w szacie. Dystans, śmierć, przerażenie i strach były podsumowane w jego symbolicznym łuku. Łagodniejsza strona jego natury była jednak pokazana w jego innym atrybucie, lirze, która głosiła radość z komunii z Olimpem (domem bogów) poprzez muzykę, poezję i taniec.

Apollo był przywódcą muz i dyrektorem chóru (znanym również jako Apollon Musegetes). Bóg Hermes stworzył lirę dla Apolla, która stała się jego znanym atrybutem.

Hymny śpiewane Apollinowi nazywane były peany. Pean to chóralny tekst inwokacji, radości lub triumfu, pochodzący ze starożytnej Grecji. Peany śpiewano na cześć Apolla podczas festiwali i pogrzebów.

Apollo jest często nazywany "uzdrowicielem", ponieważ był tym, który nauczył ludzi medycyny. Wierzono, że Apollo, który był bogiem zarówno medycyny, jak i zarazy, mógł leczyć ludzi, a także wywoływać choroby, strzelając do ludzi swoimi strzałami.

Apollo miał wiele romansów, ale większość z nich była niefortunna. Daphne Była nimfą Naiad i córką boga rzeki. Słynęła z niesamowitej urody oraz z tego, że przyciągnęła uwagę i pożądanie Apolla. Była również znana z tego, że była zdeterminowana, aby pozostać nietknięta przez mężczyznę do końca życia. Mitologia grecka opowiada o tym, jak Apollo kpił z Erosa (boga miłości; znanego również jako Kupidyn). W ramach zemsty Eros uderzył Apolla złotą strzałą, która sprawiła, żeZakochał się w Daphne i uderzył Daphne ołowianą strzałą, która sprawiła, że znienawidziła Apolla. Apollo nadal ścigał Daphne pomimo jej ciągłego odrzucania.

Daphne, zdesperowana, by uwolnić się od niechcianych zalotów Apolla, zwróciła się do boga rzeki, Peneus, Peneus użył metamorfozy, aby zmienić Daphne w drzewo laurowe. Apollo, wciąż zakochany w Daphne, użył swoich mocy nieśmiertelności i wiecznej młodości, aby liście laurowe Daphne pozostały zielone i młode na zawsze.

Coronis, córka Phlegyas, Król Lapitów, był śmiertelną księżniczką i jedną z kochanek Apolla. Podczas nieobecności Apolla Koronis, która była już w ciąży z Apollem, była w ciąży z Koronis. Asklepios zakochał się w Ischys syn Elatus Apollo został poinformowany o sprawie przez białego kruka, którego zostawił, by strzegł Coronis. Rozwścieczony, że ptak nie wydziobał oczu Ischysa, gdy tylko zbliżył się do Coronis, Apollo rzucił na niego klątwę tak wściekłą, że spaliła jego pióra, dlatego wszystkie kruki są czarne.

Następnie Artemida zabiła Koronis na prośbę brata, który nie mógł się do tego zmusić. Następnie podpisał Hermesowi, aby wyciął dziecko, Asklepiosa, z łona płonącego ciała matki i oddał je centaurowi. Chiron Hermes następnie przyniósł jej duszę do Tartarus .

Kasandra była najpiękniejszym dzieckiem króla Priam z Troy i jego żona Hekuba. Apollo nauczył Kasandrę sztuki proroctwa, ale uważa się, że miał ukryty motyw, aby poinstruować młodą śmiertelniczkę. Chciał, aby została jego kochanką, niestety Kasandra zaakceptowała Apolla jako nauczyciela, a nie jako kochanka. Jednak niektórzy twierdzą, że obiecała Apollo, że będzie jego towarzyszką, ale złamała obietnicę, co rozwścieczyło Apolla.

Apollo, urażony odmową Kasandry, postanowił za karę zamienić swój dar dla Kasandry w klątwę. Do końca swoich dni miała wypowiadać prawdziwe przepowiednie, w które nikt nie wierzył.

Eros

Eros w religii greckiej, bóg miłości, który po raz pierwszy pojawia się jako bóg pierwotny w niektórych opowieściach, zrodzony z CHAOS podczas gdy w innych historia jest prostsza i jest on synem APHRODITE .

Oprócz bycia bogiem namiętności, Eros był również uważany za boga płodności.

Przedstawienia Erosa w sztuce różnią się między sobą. Na przykład w poezji aleksandryjskiej jest on opisywany jako psotne dziecko. W tym samym czasie w sztuce archaicznej był przedstawiany jako piękny skrzydlaty młodzieniec, ale stawał się coraz młodszy, aż w okresie hellenistycznym był niemowlęciem. We wczesnej greckiej poezji i sztuce Eros był przedstawiany jako przystojny mężczyzna niosący łuk i strzały. Później Eros jest postrzegany jako mężczyzna z łukiem i strzałami.jako pucołowaty staruszek z zawiązanymi oczami, który strzałem ze strzały potrafi sprawić, że ludzie się w sobie zakochują, oczywiście w satyrycznych scenariuszach.

Jako syn Afrodyty, Eros zdawał się tracić swoją moc i mądrość wraz z upływem czasu. Niektórzy uważają, że może to być powód, dla którego jego przedstawienie w sztuce zmieniło się z wyrafinowanego młodzieńca w pulchne, lekkomyślne dziecko.

Kiedy Afrodyta poprosiła swojego syna Erosa, aby użył swoich mocy do stworzenia Psyche, Psyche, która była zazdrosna o śmiertelną księżniczkę, był porażony jej pięknem i zamiast tego ukrył ją w ciemnej jaskini, gdzie odwiedzał ją każdej nocy, aby go nie rozpoznała. Pewnej nocy zapalono lampę i Psyche była zaskoczona, że postać u jej boku to sam bóg miłości. Kiedy obudziła go kropla oleju z lampy, zganił Psyche i uciekł. Psyche wędrowała po krainach w poszukiwaniuZdesperowana zwróciła się do Afrodyty, która dała jej listę trudnych zadań do wykonania przed udzieleniem jej pomocy. Psyche ukończyła niemożliwą listę, imponując Afrodycie swoją wytrwałością, która w końcu zdecydowała się jej pomóc. Psyche, uczyniona nieśmiertelną przez Afrodytę, i Eros pobrali się i mieli córkę, Hedone (co oznacza błogość).

Artemis

Bogini łucznictwa, Hunów, lasów i wzgórz oraz Księżyca, Artemida, była córką Zeus, króla bogów i Leto, Tytanka i Apollo's siostra bliźniaczka.

W sztuce przedstawiano ją jako łowczynię niosącą łuk i strzały.

Artemida przysięgła pozostać dziewicą na zawsze, ale mimo to zwróciła na siebie uwagę wielu zalotników, zarówno bogów, jak i ludzi. Ale Orion Łowca był jedynym, którego kochała. Legenda opowiada o tym, jak jej brat bliźniak Apollo podstępem zabił Oriona strzałą w obawie o jej dziewictwo. Artemida, zdruzgotana śmiercią ukochanego z własnych rąk, ale ciało Oriona na niebie wśródgwiazdy.

Atena

Była boginią wojny, rzemiosła i praktycznego rozumu, a także opiekunką miasta i często wspominano ją jako towarzyszkę wielkich wojowników.

Historia jej narodzin jest bardzo dziwna i może być powodem, dla którego była ulubieńcem Zeus Mitologia grecka mówi, że Atena wyrosła z głowy Zeusa, w pełni rozwinięta i w zbroi. Inna wersja tej historii mówi, że Zeus połknął Atenę. Metis która była już w ciąży z Artemisem i dlatego urodziła się z jego głowy.

W sztuce Atena przedstawiana była w zbroi i z tarczą, a w późniejszej poezji, gdzie określana jest jako "szarooka", była symbolem mądrości i racjonalnego myślenia.

Atlas

Atlas był tytanem, który został skazany na trzymanie ciężaru niebios lub ziemi na swoich barkach do końca dni. Była to kara wymierzona mu przez Zeusa, króla Olimpijczyków, po tym, jak Atlas stanął po stronie Tytanów w Tytanomachii (bitwie między Tytanami a Olimpijczykami).

W sztuce klasycznej z VI wieku p.n.e. Atlas był przedstawiany jako niosący niebo, podczas gdy w sztuce hellenistycznej i rzymskiej był postrzegany jako niosący globus niebieski (rodzaj mapy konstelacji i gwiazd na pozornej sferze nieba).

Bóstwa nordyckie

Religia nordycka (lub religia germańska) i mitologia to grupa opowieści i wierzeń o bogach i naturze kosmosu opracowanych przez ludy germańskojęzyczne przed ich nawróceniem na chrześcijaństwo. Handel morski, eksploracje i podboje Wikingów, które dotarły od Konstantynopola na wschodzie do Islandii na zachodzie, odegrały dużą rolę w rozprzestrzenianiu się mitów nordyckich. Nordyccy bogowie i podboje odegrały dużą rolę w rozprzestrzenianiu się mitów nordyckich.boginie należą do starożytnej mitologii skandynawskiej i rodziny przedchrześcijańskich bogów, którzy byli czczeni przez Norwegów, Szwedów, Niemców i Duńczyków.

Opowiadano heroiczne historie o tych starożytnych bogach - bogach takich jak Thor, Frey czy Odyn, jednooki wódz, który mądrze kierował swoim ludem. Te opowieści niekoniecznie są prawdziwe. W rzeczywistości nikt nie wie, czy były one prawdziwe, czy tylko historiami. Przetrwały tylko historie - historie bogów lub bohaterów, którzy byli symbolami aspektów natury. Przetrwały w formie narracji i tekstów wierszem i prozą.

Może nam się wydawać, że nordyckie wierzenia religijne zniknęły wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa. Jednak niektórzy praktykowali je potajemnie, udając chrześcijan. Nawet do dziś niektórzy ludzie w Danii - od 500 do 1000 osób - nadal wierzą w nordyckich bogów. Organizują spotkania na świeżym powietrzu, tak jak robili to dawni Wikingowie, aby chwalić swoich nordyckich bogów, składać im ofiary i pić toastyŻyczenie dobrobytu i dobrych zbiorów lub zajścia w ciążę i znalezienia wiecznej miłości.

Mitologia nordycka była najbardziej znana w nowszych czasach, zwłaszcza w epoce romantyzmu. W epoce romantyzmu mity i bogowie byli popularnym źródłem inspiracji. Mitologia nordycka zainspirowała powstanie dzieł sztuki i literatury, takich jak cykl operowy niemieckiego kompozytora Richarda Wagnera pt. Pierścień Nibelungów "Pierścień Nibelunga", w którym Odyn odgrywa kluczową rolę.

Odyn

To nordyckie bóstwo jest również nazywane Wodanem, Wodenem lub Wotanem. Odyn, znany jako Wszechojciec, był rangą ponad wszystkimi innymi bogami, boginiami i ludźmi żyjącymi w Asgardzie, miejscu zamieszkania bogów w mitologii nordyckiej, jak grecka góra Olimp w mitologii greckiej, gdzie jego tron znajduje się jako najwyższy z Asgardu. Odyn był bezprecedensowo mądry. Był przywódcą i obrońcą nordyckich książąt iCzuwał nad całym światem ze swojego tronu zwanego Hlidskjalf. Miał u swego boku dwa wilki: Geri i Freki. Były dla niego święte i ufał im. Miał też dwa kruki: Hugin i Munin (tj. Myśl i Pamięć), które codziennie donosiły Odynowi o wydarzeniach na świecie.

Odyn aspirował do posiadania wielkiej mądrości, więc poprosił o picie ze studni, która była źródłem wiedzy i zrozumienia, studni Mimira. Jednak w zamian musiał złożyć wielką ofiarę. Mimir nalegał, aby Odyn oddał oko za dary studni. Więc chętnie wyrwał swoje prawe oko w zamian za cenną mądrość.

Thor

Thor był bogiem piorunów i patronem zwykłych ludzi. Thor był najpopularniejszym ze wszystkich nordyckich bóstw. Był czczony powszechnie w całym skandynawskim świecie. Był uważany za mistrza wśród innych nordyckich bogów ze względu na jego niespotykaną odwagę. Miał potężną broń - młot zwany Miolnir - wykuty przez krasnoludzkich kowali głęboko w ziemi w sposób, który sprawiał, że wracał do ręki ThoraThor był wielkim wojownikiem przedstawianym jako rudobrody mężczyzna w średnim wieku o potężnej sile. Był znany ze swojej wielkiej wrogości wobec gigantów, którzy byli szkodliwą rasą i byli jego głównymi wrogami, oprócz węża świata Jörmungand (Jörmungandr), symbolu zła. Z drugiej strony był życzliwy dla rasy ludzkiej.W niektórych tradycjach Thor był synem Odyna i był postrzegany jako postać drugorzędna w porównaniu z nim. Jednak na Islandii był czczony bardziej niż inni bogowie przez wszystkie ludy północne, z wyjątkiem rodzin królewskich.

Imię Thora było germańskim słowem oznaczającym "grzmot". Thor był czasami utożsamiany z rzymskim bogiem Jowiszem. W literaturze Thor był bohaterem wielu nordyckich opowieści, które przedstawiały trwający konflikt między nordyckimi bogami a mroźnymi gigantami z północy. Nordyccy bogowie i giganci zawsze rywalizowali, zawsze się ścierali. Jedna z opowieści opowiada o czasie, kiedy Thor wybrał się na ryby z gigantami z północy.Hymir złapał dwa wieloryby, a Thor złapał Jormundgandera, węża, który krąży wokół Ziemi. Podczas próby wciągnięcia węża na pokład łodzi, która miała go zatopić, Hymir przeciął jego żyłkę, co rozwścieczyło Thora i doprowadziło do wielkiej bitwy. Thor zabił dwóch prześladowców Hymira swoim młotem i uciekł.

Thor, w swoim germańskim wcieleniu (Donner), pojawia się jako główna postać w cyklu oper Richarda Wagnera, Pierścień Nibelungów Dzieło to wpłynęło na wiele portretów tego nordyckiego bóstwa po Wagnerze, odzwierciedlając klasyczne rozumienie tradycji nordyckiej. Thor pojawił się również jako postać w literaturze, w Douglasa Adamsa Długa ciemna herbata - czas duszy opublikowany w 1988 roku, w komiksach, takich jak Marvel's Potężny Thor w 1966 roku i zainspirował filmy, takie jak Thor z Chrisem Hemsworthem w 2011, 2013 i 2017 roku.

Frej/Frey/Freyr

Bóg płodności, prawdopodobnie pochodzenia szwedzkiego lub germańskiego, występujący w całym regionie nordyckim, jednak mniej popularny na Islandii. Wiadomo, że był czczony w okresie wikingów ok. 700 r. n.e. aż do pojawienia się chrześcijaństwa. Kult tego boga koncentrował się w Uppsali (Szwecja), Thrandheim (Norwegia) oraz w różnych świątyniach i sanktuariach w krajach nordyckich. Żadna z tych świątyń i sanktuariów nie była czczona w Norwegii.Frey był jednym z bogów Vanir (tj. rasy nordyckich bogów, którzy walczyli z Aesir, a później pojednali się z nimi) żyjących w Asgardzie. Był bogiem płodności, dobrobytu i pokoju. Był synem Njorda i bratem bliźniakiem Freyji.

Frey był uosobieniem lata. Wróżki i elfy uwielbiały go, ponieważ był silny i lśniący jak słońce. Został wyznaczony przez swojego ojca, Odyna, do pilnowania krasnoludów ze Svartheimu po tym, jak zostali wygnani przez Odyna, i do powstrzymania ich przed wtrącaniem się w sprawy bogów.

Freyja

Freyja to bogini płodności i wegetacji pochodzenia nordyckiego (islandzkiego) lub germańskiego. Podobnie jak Frej lub Frey, była czczona w okresie wikingów około 700 r. n.e. aż do pojawienia się chrześcijaństwa. Jej kulty koncentrowały się głównie w Szwecji i Norwegii oraz w całym regionie nordyckim. Była jednym z najpopularniejszych bóstw w Asgardzie. Freyja była boginią Vanirów, a także bliźniaczką Freya.Siostra i córka Njorda, który jest kolejnym bóstwem w tym artykule. Oprócz bycia boginią płodności i wegetacji, Freyja była również boginią miłości, małżeństwa i dobrobytu. Jeździła rydwanem ciągniętym przez dwa koty, wędrując nocą pod postacią kozy. Jeździła również na dziku ze złotą szczeciną, który był nazywany Hildeswin. Wierzono, że roniła łzy ze złota i mogłaprzybrać kształt sokoła.

Njörd

Staronordyckie bóstwo Vanir w mitologii nordyckiej, bóg wiatru oraz morza i jego bogactw, a także ojciec boga Freya i bogini Freyji. Był uważany za boga obdarzającego ludzkość bogactwem lub dobrobytem. Kontroluje również wiatry i burze. Njörd został oddany jako zakładnik Aesirowi, plemieniu rywalizującemu z Vanirami, rodzimym plemieniem Njörda, podczas wojny, która wybuchła między tymi dwoma plemionami. Następnie Njörd został oddany w niewolę Aesirowi.Olbrzymka Skadi zdecydowała się go poślubić, jednak ich małżeństwo nie powiodło się, ponieważ wolał mieszkać w swojej ojczyźnie, Nóatún, nad morzem, a Skadi nie chciała z nim mieszkać. Chciała zostać w górach swojego ojca.

Poemat mówi, że żył wśród zagrody statków, Noatun. Używanie statków jako komór grobowych było prawdopodobnie ściśle związane z Njordem, a więcej powiązań między statkami a płodnością wydaje się dobrze ugruntowane, wzmacniając związek z Njördem, bóstwem Vanir.

Aegir

Nordycki bóg oceanu i aesirski bóg Asgardu. Był odpowiedzialny za nastroje morskie i ich konsekwencje dla marynarzy, żeglarzy i rybaków. Aegir nie pochodził od Odyna, lecz od starszej rasy z najdawniejszych czasów. Rzeka została nawet nazwana na cześć tego nordyckiego bóstwa - rzeka Eider była znana Wikingom jako Drzwi Aegira.

Aegir był przedstawiany w kilku dziełach literackich. Istniały wzmianki o Sasach składających jeńców w ofierze prawdopodobnie Aegirowi. Był również przedstawiany w niektórych wierszach, takich jak "piwowar".

Aegir był mężem bogini Ran, bogini śmierci dla tych, którzy zginęli lub zaginęli w morzu. Zaplątywała żeglarzy w swoje sieci i wciągała ich do wodnych grobów.

Egipskie bóstwa

Egipskie wierzenia i praktyki religijne były związane z okresem historycznym (od ok. 3000 r. p.n.e.). Zjawiska religijne rozprzestrzeniły się szeroko w Egipcie, mając wyraźny spójny charakter i styl przez ponad 3000 lat jego rozwoju, pomimo zmian, które nastąpiły w praktyce. Starożytni Egipcjanie wierzyli w więcej niż jednego boga naraz, lub w to, co nazywa się "politeizmem". SłowoSamo "nejter" (tj. bóg) opisywało szerszy zakres istot, co różni się od tego, co oznacza "bóg" w religiach monoteistycznych. Jednak bogowie w starożytnej religii egipskiej nie byli ani wszechmocni, ani wszechwiedzący, ale ich moce były znacznie większe niż zwykłego człowieka.

Starożytna religia istniała nie tylko w kultach i ludzkiej pobożności, ale także zachowania religijne obracały się wokół kontaktu ze zmarłymi - życie pozagrobowe było bardzo ważnym aspektem w starożytnym Egipcie - oprócz praktyk, takich jak wróżby i wyrocznie oraz magia.

Król i bogowie byli dwiema najważniejszymi cechami, które charakteryzowały cywilizację starożytnego Egiptu. Król, który miał najwyższy status między ludźmi a bogami, miał pomniki pogrzebowe zbudowane dla niego na życie pozagrobowe. Był odpowiedzialny za zachowanie życzliwości bogów w utrzymywaniu porządku wśród ludzi i utrzymywaniu go pod kontrolą. Pomniki zostały wzniesione z inskrypcjami przedstawiającymiwzajemną zależność i harmonię między bogami a królem.

Egipscy bogowie byli umieszczani w różnych formach fizycznych; czasami w formach zwierzęcych i w formach mieszanych między zwierzętami i ludźmi, gdzie mieli przód zwierzęcia i ciało człowieka, a większość z nich była związana z jednym lub kilkoma gatunkami zwierząt. Na przykład bogowie byli najczęściej manifestowani jako byki i sokoły, podczas gdy boginie były najczęściej manifestowane jako krowy, kobry, sępy i lwice.Zwierzęce manifestacje reprezentowały naturę bogów. Na przykład niektóre boginie były lwicami, gdy były gwałtowne, ale były kotami, gdy były łagodne. Mówiąc o bogach, którzy przybrali podwójne formy, bóg Thoth również miał dwie zwierzęce formy, ibisa i pawiana. Niektóre manifestacje były nawet tak skromne, jak stonoga podobna do boga Sepa. Jednak manifestacje barana były szeroko rozpowszechnione. Niektórzy bogowie byli bardzo silnie związani zPonadto wiele bóstw miało tylko ludzką postać, która była główną manifestacją bogów w tamtych czasach, takich jak Min, bóg płodności, Ptah, stwórca i rzemieślnik, kosmiczni bogowie Szu, bóg powietrza i nieba, oraz Geb, bóg ziemi, Ozyrys, Izyda i Neftyda, którzy stanowili model ludzkiego społeczeństwa.

Z drugiej strony, w manifestacjach królów znaleziono odwrotną kombinację, ludzką głowę ze zwierzęcym ciałem. Najbardziej znanym był sfinks, który był ludzką głową na ciele lwa. Niemniej jednak sfinksy mogły mieć również inne głowy, zwłaszcza baranów i sokołów, kojarząc tę formę z Amonem i Re-Harakhty.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, starożytni Egipcjanie przywiązywali dużą wagę do śmierci i życia pozagrobowego. Jest to nawet widoczne w zapisach archeologicznych starożytnego Egiptu i popularnych współczesnych koncepcjach religii egipskiej. Możemy zobaczyć grobowce zbudowane głównie na egipskiej pustyni. Uważano, że następny świat może znajdować się w okolicy grobowca (a co za tym idzie w pobliżu żywych). Dlatego też władcy iWażni urzędnicy mieli prestiżowe grobowce zbudowane dla ich pochówku, które były wypełnione dobrami dla życia pozagrobowego, z których większość wkrótce uległa rozkładowi. W ich grobowcach umieszczano również teksty, które miały pomóc zmarłym w życiu pozagrobowym, zwykle inskrypcje na trumnach lub zapisane na papirusach. Niektóre z tych tekstów, które znaleziono w grobowcach królewskich, były długimi fragmentami tekstów religijnych. Jeszcze więcejInteresującym przekonaniem wśród starożytnych Egipcjan było to, że ci, którzy umarli nie zdoławszy wykonać wyroku, "umrą po raz drugi" i zostaną wyrzuceni poza uporządkowany kosmos.

Aker

Aker (znany również jako Akeru, co jest liczbą mnogą) jest chtonicznym (tj. podziemnym lub związanym ze światem podziemnym) ziemskim bogiem przejścia. Ten bóg był czczony od c. 2700 p.n.e. Był odpowiedzialny za kontrolowanie styku między wschodnim i zachodnim horyzontem podziemnego świata. Był także strażnikiem bramy przejścia, przez którą królowie przechodzili do podziemnego świata. Chronił mały statek boga słońca podczas jego podróży przez podziemny świat w nocy. W dziełach sztuki lub inskrypcjach był przedstawiany przez przeciwstawne pary ludzkie lub ludzkie.Uważano, że ma moc neutralizowania ukąszeń węży.

Ozyrys

Ozyrys jest jednym z powszechnie czczonych bóstw starożytnego Egiptu z egipskiego panteonu. Ozyrys był postrzegany jako odpowiednik w śmierci boga słońca RE. Jak wspomniano powyżej, niektóre z bóstw starożytnego Egiptu były ludźmi, a Ozyrys był jednym z tych bóstw. Kapłani w Heliopolis śledzili jego ascendencję i odkryli, że urodził się w Rosetau w nekropolii (brama podziemnego świata)Miał boskie rodzeństwo: Izydę, główne bóstwo w rytuałach związanych ze zmarłymi, która oprócz tego, że była jego siostrą, była także jego żoną; Seta, który był bogiem nieba, panem pustyni, panem burz, nieporządku i wojny; i Neftydę, która była boginią pogrzebową. Ozyrys był nie tylko blisko swojej siostry bogini Izydy, która wzięła jego nasienie po jego śmierci dozapłodniła się i urodziła boga Horusa, ale był również blisko bogini grobowej Serket, która przybrała postać skorpiona.

W niektórych przedstawieniach Ozyrysa jest on owinięty jak mumia w płótno, z wolnymi rękami, trzymając cep i cep. Jest również przedstawiany w charakterystycznej białej koronie o stożkowatym kształcie, która była oficjalną koroną Dolnego Egiptu, otoczoną wysokimi pióropuszami i baranimi rogami. Często był przedstawiany jako mający zieloną skórę. I podobnie jak bóg zboża, był czczony w postaci worka wypełnionego zbożem.nasiona, które wykiełkowały na zielono.

Każdy król, który rządził Egiptem w tym czasie, był uważany za wcielenie Horusa za życia i Ozyrysa po śmierci. Dlatego związek Ozyrysa z egipską władzą królewską był kluczowy.

Legenda o Ozyrysie jest opowiedziana przez czysto egipskie źródła tekstowe i greckiego pisarza Plutarcha. Plutarch opisuje, jak Set przekonał Ozyrysa, aby wszedł do sarkofagu, który był dokładnie jego wielkości, podczas imprezy alkoholowej. Następnie Set przybił trumnę z Ozyrysem w środku i wrzucił ją do Nilu. Kiedy została wyrzucona na brzeg w Libanie, została zamknięta w pniu rosnącego drzewa. Wspomniany pień drzewaPóźniej został ścięty i użyty jako filar pałacu lokalnego władcy. Izyda w końcu znalazła ciało Ozyrysa po latach poszukiwań, tchnęła w nie życie i zapłodniła się jego nasieniem. Urodziła ich syna Horusa. W międzyczasie Set odkrył ciało Ozyrysa i ponownie je zniszczył, ale tym razem rąbiąc je na czternaście kawałków i rozrzucając je na brzegu w dolinie Nilu.Wszystkie części z wyjątkiem penisa Ozyrysa, którego Set rzucił krokodylowi. Izyda znalazła wszystkie części ciała Ozyrysa z wyjątkiem jego penisa, dla którego wykonała replikę. Ta replika stała się później centrum kultu Ozyrysa.

Z drugiej strony, czysto egipskie źródła tekstowe nie wspominają o historii Seta i sarkofagu ani o odkryciu w Libanie. Izyda jest przedstawiana jako jastrząb w poszukiwaniu Ozyrysa, który jest zapładniany przez wzniesiony fallus zmarłego boga. Los penisa i to, jak został rzucony przez Seta krokodylowi, jest również pomijany w egipskiej wersji. Mówi się, że fallus Ozyrysa został pochowany wMemphis.

Amun

Znany również jako Amen, Ammon. Amun był głównym bogiem tebańskim. Jego moc rosła wraz z rozwojem Teb (miasta, z którego pochodził) z nieznanej wioski w Starym Królestwie do potężnej stolicy w Średnim i Nowym Królestwie. Stał się królem tebańskich faraonów i ostatecznie został połączony z bogiem słońca, Ra który był dominującym bóstwem Starego Królestwa, aby stać się Amun-Ra Król Bogów.

Imię Amona oznacza tajemniczą postać lub ukrytą postać. Jego przedstawienie w malarstwie i sztuce w całej historii potwierdza tę nazwę. Widziano go w normalnej ludzkiej postaci z podwójną koroną, a czasami w postaci barana lub gęsi. Było to implikacją faktu, że jego prawdziwa tożsamość nigdy nie została ujawniona.

Główną świątynią Amona był Karnak, ale jego kult rozciągał się na Nubię, Etiopię, Libię i znaczną część Palestyny. W mitologii greckiej Amon był uważany za egipską manifestację Zeusa. Nawet Aleksander Wielki uznał, że warto skonsultować się z wyrocznią Amona.

Anubis

Anubis, bóg kostnic, choć później został przyćmiony przez Ozyrysa, przybiera postać czarnego psa lub szakala, zwykle w pozycji leżącej lub kucającej, z nakłutymi uszami i zwisającym długim ogonem. Nosi obrożę o magicznych konotacjach. Rzadziej pojawia się w ludzkiej postaci z głową psa.

To przedstawienie psa prawdopodobnie powstało z obserwacji ciał usuwanych z płytkich grobów i chęci uchronienia ich przed takim losem poprzez ukazanie Anubisa jako samego psa.

Jego główną troską był kult pogrzebowy i opieka nad zmarłymi, a on sam był znany z wynalezienia balsamowanie lub mumifikacja, która jest sztuką zachowywania ciał Pharos po ich śmierci.

Anubis był czasami utożsamiany przez świat grecko-rzymski z greckim Hermes w połączonym bóstwie Hermanubis .

Horus

Horus był synem Izydy i Ozyrysa, a także śmiertelnym wrogiem Seta, który zabił jego ojca Ozyrysa. Horus był czczony w całym Egipcie, zwłaszcza w Edfu, gdzie do dziś znajduje się jego świątynia.

Horus jest zwykle przedstawiany jako jastrząb lub człowiek z głową jastrzębia, a czasami jako małe dziecko siedzące na kolanach matki. Jest również reprezentowany przez "Oko Horusa".

Oko Horusa; o oczach Horusa mówiono, że są słońcem i księżycem, aż do późniejszych czasów, kiedy stał się silniej kojarzony ze słońcem i bogiem słońca; Ra. Symbol reprezentujący zdrowie, ochronę i przywrócenie, Oko Horusa zostało wspomniane w mitologii egipskiej jako utracone w walce między Setem i Horusem, a następnie przywrócone przez Hathor. Dlatego też symbolizuje uzdrowienie i przywrócenie.

Izyda

Izyda była dobrze znaną boginią, żoną Ozyrysa i matką Horusa; była dawczynią życia, uzdrowicielką i opiekunką królów.

Jako jedna z pierwszych zastosowała mumifikację, zbierając rozczłonkowane części ciała swojego męża. Izyda była również czarodziejką; przywróciła Ozyrysa do życia i zapłodniła się jego synem, Horusem.

Izyda jest przedstawiana w sztuce z tronem na głowie i czasami jest pokazywana jako niemowlę karmiące Horusa piersią. W tym wizerunku była znana jako "Matka Boga". Dla Egipcjan była symbolem idealnej żony i matki; kochającej, oddanej i opiekuńczej. Kapłani z Heliopolis, wyznawcy boga słońca Re Opowiadał on, że Izyda była córką boga ziemi. Geb i bogini nieba Orzech Siostra bóstw Ozyrysa, Seta i Neftydy. Poślubiona Ozyrysowi, królowi Egiptu, Izyda była dobrą królową, która wspierała swojego męża i nauczyła kobiety Egiptu wielu rzeczy, takich jak tkanie, pieczenie i warzenie piwa.