Celtowie: zagłębiając się w tę ekscytującą tajemnicę

Wszyscy jesteśmy tak blisko, a jednak tak daleko, i nie jest to kwestia odległości. Jest to kwestia podobieństw, które dzielimy z ludźmi i różnic, które mamy. Nasze podobieństwa zbliżają nas; jednak różnice sprawiają, że świat jest większym miejscem. Ogrom planety stworzył miejsce dla szerokiej różnorodności. Ludzie mogą różnić się wyglądem i kulturą; to jest właśnie definicja rasy.

Na świecie istnieje wiele ras, w tym rasy kaukaskie, azjatyckie, afrykańskie, latynoskie i wiele innych. Istnieje jednak więcej niż kilka ras, o których nie wszyscy wiedzą. Wśród tych ras znajdują się Celtowie. W rzeczywistości byli to głównie rasy kaukaskie; nie byli rasą, ale raczej grupą kulturową. Niektórzy ludzie nazywają ich rasą samą w sobie. Mają własne pochodzenie, opowieści i historię, którą będziemy się zajmować.wkrótce się dowiemy.

KIM BYLI STAROŻYTNI CELTOWIE?

Celtowie nie byli w rzeczywistości rasą, ale, jak wspomniano wcześniej, byli grupą ludzi. Ludzie ci mieli własną kulturę i pochodzili z Europy. W rzeczywistości pochodzili z różnych części Europy. Najbardziej znaczące czasy, w których Celtowie byli popularni, miały miejsce w VII i VIII wieku pne.3.

Północ od Alp była najbardziej okupowanym miejscem w Europie. Jednak ostatecznie osiedlili się zarówno w Irlandii, jak i Wielkiej Brytanii. Ludzie, którzy mieszkali w tych miejscach w tym czasie, opuścili je. Ostatecznie Celtowie byli ludem, który zamieszkiwał wyspy Irlandii i Wielkiej Brytanii w tym czasie. Przez lata wszyscy ludzie byli tam znani jako Celtowie. Ci ludzie obejmowali Brytyjczyków, Galów,Galatów i irlandzki.

Podczas gdy Celtowie wędrowali po kontynentach, Rzymianie zdołali pokonać grupy celtyckie na różnych obszarach. Chcieli chronić się przed inwazją plemion celtyckich. Dlatego zbudowali Mur Hadriana, aby uniemożliwić im wejście na ich ziemię.

Co więcej, Rzymianie dwukrotnie najechali Brytanię. Za pierwszym razem nie udało im się przejąć ziemi. Jednak drugi raz był na ich korzyść; najechali Brytanię, spychając Brytyjczyków na zachód i północ. Walia i Corwall były miastami, w których mieszkali w zachodniej części. Z drugiej strony Szkocja była celem północnej części.

Przetrwanie kultury celtyckiej

W czasach starożytnych inne kultury uważały Celtów za dzikusów i brutali. To, jak ludzie ich postrzegali, było oczywiste dzięki nazwom, które nadawali Celtom. Te kultury obejmują Rzymian i Greków; pierwsi nazywali ich Galli, a drudzy Keltoi. Obie nazwy mają to samo znaczenie, czyli barbarzyńcy. Tak, Rzymianie postrzegali Celtów jako barbarzyńców i próbowali ich zabić.chronić siebie.

Z drugiej strony, Rzymianie byli tymi, którzy najechali miasta, w których mieszkali Celtowie. Odepchnęli ich na inne wyspy i próbowali przejąć Wyspy Brytyjskie. Jednak Rzymianom nigdy nie udało się przejąć Irlandii ani tam zamieszkać. To faktycznie pozostawiło miejsce dla Celtów, którzy pozostali w Irlandii bardziej niż gdzie indziej. Prawdopodobnie był to również powód, dla którego kultura celtyckaNajdłużej przetrwała w Irlandii, gdzie istnieje do dziś.

Z drugiej strony, Anglosasi byli kolejnymi wrogami grup celtyckich, którzy najechali Brytanię zaraz po wycofaniu się Rzymian, ale nigdy nie najechali Irlandii.

Inwazja na Irlandię

Fakt, że Rzymianie i Anglosasi dali Irlandii szerokie pole manewru, znacznie uratował kulturę celtycką. Nie jest to jednoznaczne stwierdzenie, że Irlandia jest wolna od najazdów. W rzeczywistości, w VII wieku naszej ery, doświadczyła ona brutalnych inwazji więcej niż kilka razy.

Wikingowie byli pierwszymi, którzy najechali Irlandię w tym czasie. Pozostali tam przez dwa stulecia z rzędu, niszcząc wiele irlandzkiej kultury. Wikingowie faktycznie zmniejszyli liczbę manuskryptów, klasztorów i innych elementów kulturowych. Z drugiej strony, to oni założyli dwa główne miasta w Irlandii, Belfast i Dublin. Wikingowie mogli okupować Irlandię przez bardzo długi czas, alePóźniej odeszli i pozostawili Celtów w spokoju.

Irlandia była świadkiem dobrobytu do 1160 r. Do czasu okupacji angielskiej w granicach kraju nie mieszkały żadne inne narody. Normanowie dostali się do Irlandii; przybyli z Anglii i pozostali w Irlandii do 1922 r. Z tego powodu Irlandia jest pod dużym wpływem kultury angielskiej. Nawet pięć krajów w północnej części Irlandii uważa się za część Wielkiej Brytanii.

Nie spowodowało to jednak wygnania kultury celtyckiej; udało im się przetrwać nawet pod okupacją angielską. Celtowie przetrwali w Irlandii od ponad 2500 lat. Historia Celtów nie jest tylko jednym z elementów lub cech charakterystycznych kultury irlandzkiej.

Chrześcijaństwo i kultura celtycka

Większość mieszkańców Irlandii to chrześcijanie. Kraj ten słynie z religijności i wpływu duchowego aspektu kultury. Kiedy chrześcijaństwo po raz pierwszy dotarło do Irlandii, było to w IV wieku. Później św. Patryk przybył prawie w 432 r. Było to w połowie czasu, kiedy kultura celtycka wciąż przejmowała kontrolę.

Kultura celtycka jest tak bardzo połączona z chrześcijaństwem. Jednak wielu druidów zostało stłumionych i ostatecznie zamordowanych. Ale mnisi wciąż wzrastali i zwiększali swoją liczbę pomimo tłumienia.

Pochodzenie plemion celtyckich

Historia jest zwykle oceanem owianym tajemnicą i niejednoznacznością. Może istnieć jedna teoria, która wydaje się być prawdziwa, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że istnieje inna, która jej zaprzecza. Jako czytelnicy ledwo wiemy, co jest autentyczne, a co nie. Dlatego po prostu przyjmujemy teorie, które historycy włożyli wysiłek w konkluzję. Wśród tajemnic historycznych opowieści leży pochodzenie znaczących plemion.

Zawsze istnieje więcej niż kilka opinii na temat pochodzenia każdej grupy kulturowej. Zdecydowanie pochodzenie Celtów nie jest wyjątkiem; istnieje wiele teorii dotyczących tego punktu. Jedynym aspektem, co do którego każdy historyk wydawał się zgadzać, był fakt, że pierwotnie byli Europejczykami. Jednak Europa jest w rzeczywistości rozległym kontynentem, więc nie wiadomo, skąd dokładnie pochodzą.

Wiadomo, że plemiona celtyckie pochodzą głównie z rodziny indoeuropejskiej. Jednak nie wszystkie pochodziły z tego samego miejsca. W rzeczywistości podzielili się na różne grupy, które miały różne języki. Najwyraźniej około 400 r. p.n.e. języki celtyckie stały się częścią historii. Wszystkie były rozprzestrzenione w zachodniej Europie kontynentalnej, Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Teoria greckiego historyka

Cóż, ponieważ kultura celtycka wydawała się mieć wokół siebie wiele blefu, istnieje jedna słynna teoria na temat jej pochodzenia. Był kiedyś grecki historyk, Ephorus. Był znany jako Ephorus z Cyme i istniał w IV wieku pne. Ephorus uważał, że Celtowie pochodzą z wysp położonych u ujścia Renu. Twierdził, że tam mieszkali; jednak nie był to ich prawdziwy dom.

Ephorus w rzeczywistości twierdził, że grupy celtyckie siłą opuściły swoje domy z powodu częstych wojen i przemocy. To ostatnie skłoniło Celtów do opuszczenia swoich domów w poszukiwaniu bezpieczniejszych miejsc do zamieszkania. Literatura irlandzka poparła teorię Ephorusa. Zwłaszcza wczesne opowieści literackie koncentrowały się na bohaterskich wojownikach, którzy zdominowali celtyckie społeczności.Wypadki tych historii zazwyczaj miały miejsce wokół dwóch rzek, Dunaju i Renu.

Inna teoria głosi, że kultura celtycka wywodzi się z innej kultury, którą w rzeczywistości była kultura Urnfield z zachodniej Europy Środkowej. Jednak obie kultury zostały uznane za odrębne, ale obie są gałęziami rodziny indoeuropejskiej.

W rzeczywistości kultura Urnfield w zachodniej części Europy Środkowej była jedną z najwybitniejszych kultur. Była bardzo widoczna w późnych latach epoki brązu, począwszy od 1200 p.n.e. do 700 p.n.e. Czasy te były świadkami imponujących innowacji w rolnictwie i technologii. Poza tym populacja w okresie Urnfield znacznie wzrosła. Wzrost ten zaowocowałkilka gałęzi grup kulturowych, z których wywodzi się kultura celtycka.

Rozwój kultury Hallstatt

Kultura Urnfield utrzymywała się przez kategorycznie długi okres czasu. Istniały inne kultury, które rozwinęły się bezpośrednio z Urnfield. Według Ephorusa, Celtowie wywodzą się z Urnfield. Jednak podczas rozprzestrzeniania się obróbki żelaza, Urnfield zaowocowało nową kulturą, którą jest kultura Hallstatt. Ta ostatnia rozwinęła się w 700 r. p.n.e. i pozostała aż do 500 r. p.n.e.

Przed kulturą Hallstatt istniała kultura La Tene w Europie Środkowej. Imperium Rzymskie było odpowiedzialne za rozpowszechnianie kultury La Tene. Zrobili to, upewniając się, że nawet gdy La Tene znikną, ich ślady będą nadal istnieć. Artefakty Gallo-Roman były pod wpływem stylu La Tene. Poza tym La Tene wpłynęli na sztukę Irlandii i Wielkiej Brytanii.

Na początku pierwszego tysiąclecia p.n.e. ludzie wierzyli, że języki celtyckie istniały w tym okresie Urnfield. Pojawiły się one w późnym okresie Urnfield i wczesnym rozwoju kultur Hallstatt.

Języki te rozprzestrzeniły się nawet w Irlandii, Wielkiej Brytanii i na Półwyspie Iberyjskim. W rzeczywistości istniały strzępy dowodów archeologicznych, które dowodziły, że języki celtyckie istniały od czasów starożytnych. Uczeni tak twierdzili; wierzyli, że Wielka Brytania i Irlandia przyjęły języki celtyckie na długo przed odkryciem dowodów.

Historie Herodota

Historia Herodota była jednym z wyraźnych pisemnych dowodów na to, że Dunaj był źródłem Celtów. Stephen Oppenheimer był tym, który wskazał ten dowód. Historia twierdzi, że Keltoi, którzy byli Celtami, mieszkali w pobliżu Dunaju.

Z drugiej strony Oppenheimer udowodnił, że Dunaj wznosił się w pobliżu miejsca zwanego Pirenejami. Twierdzenie to mówi, że Celtowie w starożytności zamieszkiwali zupełnie inny region. Region ten znajdowałby się albo w Galii, albo na Półwyspie Iberyjskim. Te ostatnie lokalizacje są zgodne z twierdzeniami klasycznych pisarzy i historyków.

Współczesne sugestie dotyczące pochodzenia Celtów

Większość źródeł wydaje się być zgodna co do tego, że Irlandia i Wielka Brytania są miejscami, w których Celtowie zamieszkują najczęściej. Jednakże, jeśli chodzi o pochodzenie, rzeczy nie są pewne. Dwóch uczonych, Diodorus Siculus i Strabo, zasugerowało, że południowa Francja była sercem Celtów. Z drugiej strony, dwóch uczonych zaakceptowało teorię, która mówi, że plemiona celtyckie osiedliły się w Wielkiej Brytanii. Ci uczeni to Nora Kershaw.i Myles Dillon; twierdzą oni, że teoria ta pochodzi z kultury Bell Beaker.

Ponieważ sugestie nigdy się nie kończą, Martín Almagro Gorbea miał więcej do zasugerowania. Uważał, że początkowe korzenie plemion celtyckich sięgają Beaker. Gorbea stwierdził, że okres Beaker rozpoczął się w trzecim tysiącleciu pne. Chociaż te sugestie mogą być nieco mylące, większość z nich wydawała się realistyczna dla większości historyków.

W rzeczywistości wszystkie te sugestie mogą być prawdziwe w odniesieniu do faktu, że Celtowie byli szeroko rozproszeni po całej Europie Zachodniej. Ich rozproszenie wyjaśnia nierównomierność plemion celtyckich i zmienność ich języków. Alberto J. Lorrio i Gonzalo Ruiz Zapatero postanowili przyjąć teorię Gorbea i rozwinąć ją. Zastosowali podejście multidyscyplinarne, przedstawiając model dla Celtów.pochodzenie.

Irlandzkie dziedzictwo

Najnowsze badania zostały przeprowadzone przez Barry'ego Cunliffe'a i Johna Kocha. Sugerują one, że Celtowie powstali w atlantyckiej epoce brązu równolegle z kulturą Hallstatt. Z tego powodu nadal przetrwali w Irlandii, Szkocji i Bretanii.

Wyjaśnia to również powód, dla którego Irlandczycy uważają się za pierwotnych Celtów. W rzeczywistości duża liczba Irlandczyków nadal mówi po gaelicku jako swoim pierwszym języku. A ci, którzy tego nie robią, mówią w tym języku jako drugim. Używają nawet tego języka w miejscach publicznych, takich jak znaki uliczne i banery.

Epoka żelaza w celtyckiej Brytanii

Cóż, według wielu źródeł kultura celtycka miała miejsce w Wielkiej Brytanii. Rozprzestrzeniła się w wielu miejscach, wśród których była Wielka Brytania. W rzeczywistości kultura celtycka zdołała się rozwinąć i ugruntować na Wyspach Brytyjskich. Stało się to w epoce żelaza, kiedy Rzym po raz pierwszy najechał Brytanię.

W przeszłości plemiona celtyckie walczyły ze sobą, ponieważ wszystkie pochodziły z różnych miejsc. Koncepcja Celtów była w rzeczywistości nowoczesna; współcześni historycy ustanowili ten termin w odniesieniu do tych ludzi. W rzeczywistości ci różni celtyccy ludzie nawet nie zdawali sobie sprawy, że wszyscy pochodzą z tego samego miejsca.

W epoce żelaza Rzymianie i Celtowie byli wrogami. Jednak niektóre źródła twierdzą, że większość dowodów na temat Celtów była oczywista dzięki sztuce Rzymian. Pomimo tego, że Rzymianie byli ich wrogami, udało im się nieumyślnie wprowadzić kulturę celtycką na świat.

Mimo to Rzymianie przedstawiali plemiona celtyckie jako barbarzyńców i dzikusów. Jednak historycy zawsze podejrzewali tę koncepcję. Rzymianie zawsze byli znani jako cywilizowani i o wielkiej sile. Jeśli to oni napisali historię Celtów, to musieli kłamać na ten temat.

Celtycka Brytania była mitem

Może to być zarówno szokujące, jak i mylące, ponieważ całkowicie zaprzecza teorii epoki żelaza. Wielu uczonych zdało sobie sprawę, że istnieje wiele źródeł, które dowodzą, że starożytni Celtowie nigdy nie mieszkali w Wielkiej Brytanii. Z jakiegoś powodu nadal istnieją źródła, które twierdzą inaczej. Ci uczeni, którzy zaprzeczają koncepcji celtyckiej Brytanii, twierdzą, że kultura celtycka rozszerzyła się na całą Europę. Jednak togromadziły się bardziej na dalekim wschodzie, sięgając Turcji; plemiona celtyckie osiedlały się tam przez długi czas.

Pewien profesor archeologii, John Collis, zwrócił uwagę na to samo twierdzenie w swojej książce. W swojej książce "The Celts: Origins, Myths, and Inventions", Collis wyznał, że starożytni pisarze celtyccy wspominali o zamieszkiwaniu w Europie. I odwrotnie, Wyspy Brytyjskie nie były wymieniane wśród europejskich osad Celtów. Twierdził, że uczeni zwykle odróżniali Celtów od Brytyjczyków. Oninie były takie same, jak niektórzy sądzili.

Aby poprzeć twierdzenie Collisa, stwierdził, że mieszkańcy Wysp Brytyjskich nie byli ani Celtami, ani Galami. Poza tym nie użyto żadnego z innych terminów używanych do opisania Celtów. Simon James był kolejnym profesorem na Uniwersytecie w Leicester; poparł twierdzenie Collisa.

James stwierdził, że specjaliści od brytyjskiej epoki żelaza odeszli od idei starożytnych Celtów w Wielkiej Brytanii. Twierdzenie to było zaskakujące, ponieważ większość ludzi uważała, że Wielka Brytania była zamieszkana przez starożytnych Celtów przed inwazją rzymską. Tajemnicze jest, czy porzucili prawdę, czy też ludzie myśleli błędnie.

Specyfika kultury celtyckiej

Celtowie mogli pochodzić z kilku miejsc w Europie, ale ostatecznie mieli własną kulturę. Byli inni i osobliwi w swoich własnych tradycjach. Być może te zwyczaje były powodem, dla którego inne kultury uważały ich za barbarzyńców.

W V wieku istniały cztery różne ludy barbarzyńskie, z których wywodzili się Celtowie. Rzymianie i Grecy uważali plemiona celtyckie za dzikusów. Imperium tych plemion celtyckich rozciągało się od Iberii aż do Dunaju. Pochodzili z różnych miejsc, więc normalne było, że mieli swoją niezależną kulturę i przesądy.

Przed nadejściem chrześcijaństwa Celtowie mieli własną religię i święta, a także charakterystyczne podejście do wojny. W rzeczywistości celtyccy wojownicy byli znani ze specyficznego podejścia również na polu bitwy. Poza dzikością mieli wielkie dziedzictwo.

Artyści Towarzystwa Celtyckiego

Cóż, oto pierwsza rzecz, która może być zaskakująca dla ludu, który był znany jako barbarzyńcy. Kultura celtycka to nie tylko wojny i brutalne walki. Lud ten był znany jako "Ludzie Sztuki". Plemiona celtyckie zawsze miały więcej niż kilka rodzajów mężczyzn; byli wśród nich bardowie, kowale, metalowcy, druidzi i rzemieślnicy. Ludzie ci byli nazywani ludźmi sztuki, ze względu na ich wyjątkowe umiejętności wtworzenie wartościowych rzeczy w społeczności celtyckiej.

Szlachta pracowała również nad uzyskaniem tytułów należących do kategorii "ludzi sztuki". Była to znacząca kategoria w społeczności kultury celtyckiej. Sztuka była jedną z rzeczy, które odkurzyłyby barbarzyńską etykietę plemion celtyckich. Tak bardzo zależało im na rozkwicie sztuki i sprawianiu, by kwitła i kwitła konsekwentnie.

Pomimo bycia społeczeństwem z wieloma wrogami, kategoria ta otrzymała kilka przywilejów. Dokładnie rzecz biorąc, otrzymali te przywileje od klasy rządzącej. Artyści ci zdołali wnieść duży wkład w społeczność celtycką, wytwarzając przedmioty o wysokiej wartości. Udało im się stworzyć pieśni, które podnosiły morale; stworzyli broń masową; a także zaprojektowali bezczelną biżuterię.

Związek między bogactwem a utrzymaniem prestiżu

Kultura celtycka istniała w bardzo dawnych czasach, kiedy zawsze toczyły się wojny i bitwy. Mieli własne zasady wyboru przywódcy, jednak zawsze wybierali tego, który był w stanie utrzymać prestiż społeczeństwa wśród innych społeczeństw.

Przywódca społeczności celtyckiej był odpowiedzialny za wypracowanie renomowanego statusu, który zapewniłby mu klientów. Dokonał tego poprzez zdobycie największego bogactwa dzięki swoim osiągnięciom w bitwach. Jednak bitwy nie były jedynym źródłem, z którego zdobywał swoje bogactwo. Istniały inne źródła, w tym handel i najazdy. Była to przełomowa zasada; przywódca, który zdobywa największe bogactwo, jest w stanie je zdobyć.ma większe możliwości manipulowania władzą.

I jeszcze jedno, im więcej zdobywali z odległych krain, tym bardziej stawali się prestiżowi w swoich ojczystych ziemiach. Ich system ekonomiczny był tak prosty, jak to tylko możliwe. Dowiedzieliśmy się o tym z wcześniejszego wpisu, który o tym wspominał. Wpis ten stwierdzał, że niezależnie od tego, która grupa celtyckich wojowników staje się siłami zbrojnymi, zyskuje przywileje z innych ziem. Stwierdzał również, że ci, którzy bylizdolni do zbierania cennych przedmiotów i łupów z Egiptu, Rzymu i Grecji byli w stanie podnieść swój status.

Handel niewolnikami za ekstrawaganckie towary

Tak, w tamtych czasach istnieli niewolnicy, a plemiona celtyckie były bardzo dobre w ich łapaniu. W rzeczywistości handel był kolejną rzeczą, która pomogła Celtom utrzymać prestiż. Ostatecznie chodziło o bogactwo i dobra materialne, a handel był jednym ze sposobów na osiągnięcie tego.

Wojownicy społeczności celtyckiej z łatwością gromadzili niewolników, jednak nigdy nie integrowali ich z własnym społeczeństwem. Zamiast tego Celtowie wymieniali tych niewolników na ekstrawaganckie towary i bogate materiały, takie jak złote monety, wino i inne.

Większość transakcji handlowych działała na korzyść celtyckich przywódców, ponieważ kupcy z innych kultur, w tym śródziemnomorskiej, wierzyli, że niewolnicy są bardzo opłacalni. Dlatego wymieniali za nich wszystko, co było bardzo korzystne dla plemion celtyckich.

Niezwykłe celtyckie taktyki wojenne

Bitwy były czymś świętym dla plemion celtyckich w czasach starożytnych. Chociaż bitwy były zwykle przerażającymi incydentami, traktowali je jako okazję do udowodnienia swojej wartości. Przetrwanie bitwy i zdobycie przewagi było ich sposobem na udowodnienie swojej wartości. Udowodnili to bogom i plemieniu.

Wojny zawsze miały swoją taktykę; wszystkie były takie same w całej Europie. Jednak taktyki te ewoluowały na przestrzeni wieków, taktyki plemion celtyckich pozostały niezmienione. Manipulowali stanami psychicznymi wojowników, aby obrócić wynik na swoją korzyść.

Użycie Cacophony

Jedną z tych taktyk było stosowanie kakofonii; robili to poprzez wytwarzanie niepotrzebnego hałasu, drwin, obelg i okrzyków bojowych. Istniał termin używany do opisania szkockich i irlandzkich okrzyków bojowych. Termin ten brzmiał Slaugh-ghairm; pierwsze słowo oznacza armię, a drugie oznacza krzyk.

W niektórych przypadkach używali instrumentów, które działały na ich korzyść, w tym karnyksu. Ten instrument był w rzeczywistości rogiem używanym na wojnie. Jego kształt przypomina zwierzę, a celtyccy wojownicy używali go do przerażania wrogów i odwracania ich uwagi na polu bitwy.

Poza tym, efekty słuchowe były wielką zachętą dla Celtów w wojnach i bitwach. Jeszcze jedna rzecz o celtyckich wojownikach, mieli szał bitewny. Był to stan, w którym zamieniali się w szalone stworzenia, które walczyły z furią i zaciekłością. Wpadali w szał podczas wykonywania pojedynczych walk.

Podczas wojen Celtowie mieli swoje własne cheerleaderki, w tym niektórych druidów i kobiety banshee. Nieustannie zachęcali swoją armię, obrażając, przeklinając i krzycząc na swoich wrogów.

Klasy społeczności celtyckiej

Historia sprawia, że wydaje się, że wszystkie plemiona celtyckie były wojowniczymi mężczyznami i kobietami banshee. Jednak nie zawsze tak było. Mieli klasy społeczne, tak jak każde inne społeczeństwo, pomimo tego, że byli wiecznie podróżującymi plemionami. Istniały elitarne klasy królów, wysokich wodzów, szlachty i sędziów. Tak więc mieli klany i różne rodziny, jak każde inne społeczeństwo. Wszyscy podlegaliautoryzacja jednego króla; jednak do podziału władzy potrzebne były podwójne władze.

Królowie byli zwykle władcami wszystkich plemion celtyckich; jednak niektórzy Celtowie mieli innego władcę. Czasami magistrowie byli figurantami, którzy rządzili Celtami, zwłaszcza tymi w Galii. Miało to miejsce dokładnie około I wieku. Jednak władza tych sędziów była ograniczona do nominowanych żądań Celtów. Z drugiej strony szlachta miała moc wydawania rozkazów.podboje i najazdy.

Wolni ludzie byli odpowiedzialni za podejmowanie prawdziwych decyzji. Może to brzmieć, jakby mieli przewagę, ale szlachta była tymi, za którymi podążali. Poza tym szlachta była w rzeczywistości mniejszością klasy elitarnej.

Co ciekawe, większość Celtów była raczej ludźmi, którzy nie byli wolni. Niektóre źródła odnoszą się nawet do nich jako niewolników, w tym Juliusza Cezara. Twierdzenia te są nieco dwuznaczne, ponieważ żadne społeczeństwo nie polegałoby na swoich funkcjach społecznych i gospodarczych na niewolnikach. Jednak inne źródła nie obaliły tych twierdzeń; stwierdzili, że Celtowie polegali na handlu swoimi niewolnikami w zamian za dobra luksusowe.

Przygotowanie do rzeczywistych działań wojennych

Aktywność fizyczna była istotną kwestią dla Celtów. Angażowali się w wiele agresywnych działań, które wymagały siły fizycznej. Dlatego też polegali na szlachcie, aby zapewnić im niezbędne bezpieczeństwo fizyczne. Zdecydowanie potrzebowali tego fizycznego bezpieczeństwa często, ponieważ angażowali się w wiele wrogich działań. Najeżdżali niewolników i bydło, a przede wszystkim klany walczyły ze sobą.inny.

Walka w ramach tego samego plemienia była czymś, co Celtowie nazywali konfliktami o niskiej intensywności. Były one ważne dla młodszych chłopaków, aby przygotować się do prawdziwych wojen, gdy nadejdzie czas. Nauczyli się, jak posługiwać się bronią i myśleć taktycznie; poza tym poznali metody psychologicznego rozpraszania wrogów. Wszystkie te rzeczy były dla młodych wojowników środkiem do uznaniaich odwagę i udowodnić ich reputację jako wojowników.

Dołączanie do band najemników

Młodzi wojownicy wykorzystywali konflikty o niskiej intensywności jako trening siły fizycznej. Jednak konflikty te nie były jedynym sposobem, w jaki przygotowywali się do prawdziwych wojen. W rzeczywistości dołączyli również do grup najemników, aby zyskać reputację niezwyciężonych wojowników.

Ci najemnicy działali w więcej niż kilku miejscach w Europie w czasach starożytnych. Poza tym, zespoły najemników były jak bractwa bitewne w czasach starożytnych. Mieli kodeksy, które oznaczały ich jako bractwa; takie, które oddzielały ich od żołnierzy innych plemion. Innymi słowy, pomimo bycia w tej samej armii z innymi żołnierzami, mieli własną społeczność.

Pewnego razu miała miejsce bitwa przeciwko Rzymianom, znana jako bitwa pod Telamonem. Uczestniczyli w niej celtyccy najemnicy, którzy przybyli z północnej części; ludzie nazywali ich włócznikami. W języku celtyckim Gaesatae było terminem odpowiadającym włócznikom. Termin Gaesatae pochodzi od celtyckiego słowa Geissi. Dosłowne znaczenie tego słowa oznaczało albo święte zasady postępowania, albo więzy. Tak czy inaczej, oba te słowa oznaczałyWyjaśnij z grubsza status tych wojowników bractwa i grup najemników. Wszyscy oni tak dobrze się ze sobą zjednoczyli.

Duchowe aspekty starożytnych Celtów

Istnieje zbyt wiele aspektów kultury celtyckiej. Jednym z aspektów, który ukształtował dużą część kultury, był aspekt duchowy. Mieli wiele nadprzyrodzonych wierzeń i duchowych przesądów, które wykonywali przez bardzo długi czas. W rzeczywistości możemy odkryć, że najnowsza kultura celtycka odziedziczyła te wierzenia.

Nadprzyrodzone i magiczne właściwości były rzeczami, w które wierzyli starożytni Celtowie. Kojarzyli je z naturalnymi strukturami, takimi jak góry, drzewa i rzeki; czasami obejmowały one również zwierzęta. Zwierzęta te obejmowały szeroki zakres gatunków, w tym psy, konie, ptaki, kruki i dziki.

Wiara w nadprzyrodzone moce doprowadziła starożytnych do przekonania, że ludzie są połączeni z Innym Światem. Ten świat był światem, w którym osiedlili się bogowie i boginie; wszyscy wśród tych, którzy już opuścili budynek. Wiara w Inny Świat czasami prowadziła do ekstremalnych poświęceń, które mogły kosztować człowieka życie. Wierzyli, że takie ofiary oznaczały, że wysyłali posłańca do innego świata.Właśnie wtedy przydawały się umiejętności druidów, którzy potrafili łączyć się z zaświatami.

Ucztowanie i status społeczny

Ucztowanie zawsze było częścią każdej uroczystości w prawie każdej kulturze. Kultura celtycka nie wykluczyła tej części ze swoich rytuałów. W rzeczywistości dali znaczną swobodę spotkaniom społecznym, które obejmowały ucztowanie.

Szlachcice byli tymi, którzy poniżali tego rodzaju uroczystości. Uczestnicy takich wydarzeń mocno się upijali, doprowadzając się do pętli dzikości. Używają parodii i pieśni bardów jako części uroczystości; mogą nawet zacząć wygłaszać sarkastyczne komentarze na swój temat. Tego rodzaju uroczystości stają się rytualne z określonymi cechami.

Podczas gdy wszyscy dobrze się bawili, istniała degradacja statusów, które musiał ujawnić układ miejsc siedzących. Goście i patroni, którzy uczestniczyli w takich ucztach, nie wszyscy mieli taką samą pozycję społeczną. Oprócz miejsc siedzących, kawałek mięsa był kolejną rzeczą, która odzwierciedlała wybitność każdego gościa. Najlepsi wojownicy z pewnością otrzymaliby najlepsze kawałki mięsa. To czasamiwzbudził zazdrość i gniew, prowadząc do sporów i konfliktów wśród gości.

Inną rzeczą, której służyły te spotkania towarzyskie, był fakt, że przyciągały one dominujących rezydentów i prestiżowe postacie. Atrakcje te były bardzo pomocne w procesach planowania wojskowego, ponieważ uczty służyły nie tylko piciu i zabawie. Te procesy planowania faktycznie miały miejsce, gdy wojownik dzielił się własnymi planami najazdu i prosił o przyłączenie się. Sprawy potoczyły się najlepiej na korzyśćCi, którzy byli bogatsi i mieli wyższy status, otrzymywali najwięcej zwolenników.

Religia Celtów i ich wierzenia

Od niedawna Celtowie są chrześcijanami. Chrześcijaństwo jest religią większości w Irlandii i Szkocji. Łatwo więc zgadnąć, że jest to również religia plemion celtyckich, ponieważ zamieszkują one te miejsca. Jednak na długo przed nadejściem chrześcijaństwa ludzie byli w większości poganami. Najpopularniejszą religią w kulturze celtyckiej w czasach starożytnych był politeizm. Ta religia była okołowe wczesnych czasach; już w 900 r. p.n.e.

Krótka informacja o politeizmie

Dosłowne znaczenie słowa politeizm oznacza kilku bogów lub wielu bogów. W to właśnie wierzyli Celtowie; czcili więcej niż kilku bogów. Zapisy Rzymian mówią, że kultura celtycka czciła około czterystu bogów.

Około czterech lub pięciu bogów było najbardziej rozpowszechnionych. Innymi słowy, byli to bogowie, w których wierzyły wszystkie plemiona bez różnicy zdań. Jednak reszta bogów różniła się w zależności od plemienia. Ci bogowie byli prawdopodobnie tymi samymi, w których wierzyła starożytna Irlandia przed przybyciem chrześcijaństwa.

Podobnie jak w mitologii irlandzkiej, celtyccy bogowie byli nadprzyrodzonymi istotami, które manipulowały światem za pomocą magii. Rzymianie i Grecy mieli te same wierzenia, jeśli chodzi o bogów i pojęcia religijne. Wydawało się, że te wierzenia wokół bogów były jedyną rzeczą, w którą Rzymianie i Celtowie wierzyli.

Kultura celtycka miała swoje własne zwyczaje; miała również własne teorie dotyczące duchowości. Większość Celtów wierzyła w życie najbardziej pozbawionych życia rzeczy. Wierzyli, że skały i drzewa mają dusze i wchodzą w interakcje ze światem przyrody podobnie jak ludzie. W rzeczywistości portrety celtyckich bogów miały zwykle postać zwierząt, a nie ludzi. Mieli ten impuls, by wierzyć w to, co jest.bardziej mistyczne pojęcia niż racjonalne.

Rola druidów w kulturze celtyckiej

Druidzi lub kapłani to ludzie, na których patrzymy i którym naprawdę ufamy. Tak samo było z ludem celtyckim w czasach starożytnych. Mieli druidów, którym ufali i którym się zwierzali. Druidzi otrzymywali nie tylko błogosławieństwa i korzystne porady religijne. Byli także tymi, którzy przejmowali głos w sprawach prawnych. Ich zdanie mogło nawet przewyższać zdanie przywódcy.

Poza tym druidzi byli odpowiedzialni za utrzymanie dziedzictwa przy życiu przez pokolenia. W rzeczywistości polegało to na ustnym przekazywaniu ludziom historii i religii. W pewnym momencie ludzie uważali ich za książki historyczne w postaci ludzi.

Ponownie, Celtowie wierzyli, że rzeczy nieożywione mają dusze i duchy. Z pewnością więc ziemie należały do tych rzeczy, które były żywe i miały duchy. Takie przekonania doprowadziły ich do zakazu posiadania ziemi przez jednostki. Ziemie miały być dzielone, ale nie posiadane. Wierzyli, że nie można posiadać tego, co ma duszę.

Znaczenie potrójności

Z jakiegoś powodu Celtowie wierzyli w trójjedność; moc rzeczy, które łączą się w trzy, tworząc całość. Nie oznacza to, że mieli trzech bogów; w rzeczywistości mieli ich setki. Wierzyli jednak, że istnieją trzy rodzaje bogów. Te typy były tymi, które faktycznie prowadzą cię, gdy się zgubisz, chronią cię przed niebezpieczeństwem i błogosławią.

Pojęcie Trójcy przypomina Trójcę w chrześcijaństwie, jednak nie odnosi się do bogów, ale do trzech różnych sfer, takich jak niebo, ziemia i morze.

Ideologia ta istniała na długo przed pojawieniem się chrześcijaństwa.

Tolerancja religijna

Rzymianie byli wrogami Celtów; obaj nigdy nie mieli się dogadać, mimo że próbowali. Poza tym Rzymianie byli odpowiedzialni za całą pisaną historię Celtów. W związku z tym łatwo zgadnąć, że chcieli, aby wyglądali tak źle, jak tylko mogli. Nie możesz ufać swojemu wrogowi, że napisze o tobie i oczekiwać, że sprawi, że będziesz wyglądać dobrze.

Krótko mówiąc, Celtowie mogą nie być takimi barbarzyńcami, za jakich uważali ich Rzymianie. Dzieje się tak dlatego, że istnieją inne zapisy dotyczące ich zachowania wobec innych plemion. Zapisy te stwierdzają, że Celtowie byli bardzo tolerancyjni religijnie. Akceptowali tych, którzy byli inni i nigdy nie próbowali narzucać im swojej kultury. Zostało to wspomniane we wpisach dotyczących rządzeniaChociaż Celtowie mieli władzę nad Germanami, nigdy nie narzucili im swojego języka ani religii.

Tolerancja religijna Celtów była widoczna nie tylko w tym, że nie narzucali oni swojej kultury innym, ale także w tym, że pozwalali plemionom germańskim praktykować ich rytuały, nawet jeśli były one sprzeczne z ich własnymi.

Na przykład religia celtycka głosiła, że palenie ciał zmarłych było upokorzeniem. Byli przeciwni używaniu ognia. Jednak ich niemieccy odpowiednicy stosowali tę praktykę jako część rytualnego pochówku. Chociaż Celtowie nigdy nie powstrzymali ich przed tym, nawet gdy byli pod ich rządami.

Co się stało z celtyckim politeizmem?

Chrześcijaństwo przybyło do Europy tylko po to, aby wymazać wszystkie religie, które istniały wcześniej. Większość ludzi w Europie nawróciła się na chrześcijaństwo. Jednak wielu z nich pozostało przy tych samych religiach, którymi byli wcześniej. W tym czasie politeizm stał się jedną z religii przyjętych przez mniejszość. Nie był tak powszechny jak przed chrześcijaństwem, ale nie zanikłw całości.

Politeizm nie był już budowany w kulturze celtyckiej w takim samym stopniu jak chrześcijaństwo. Fakt ten skłonił wielu ludzi do utworzenia ruchu, który próbował zrekonstruować religię we współczesnej kulturze celtyckiej. Ruch ten był znany jako Celtyckie Pogaństwo Rekonstrukcyjne. Jego głównym celem było przywrócenie tego, co chrześcijaństwo wymazało z ich wyobrażeń o starożytnych Celtach.religia.

Ważne święta celtyckie

Każda religia i kultura ma swoje własne święta, podczas których ludzie świętują i ucztują. Zdecydowanie kultura celtycka poszła tą samą drogą. Miała ważne i znaczące święta do świętowania. Mogli mieć około czterystu bogów, jednak tylko czterech lub pięciu było najważniejszych.

Zazwyczaj święta kojarzone są z konkretnymi bogami lub boginiami, ale nie zawsze tak jest. Zbiegło się jednak, że kultura celtycka miała cztery ważne święta. Może nie wszystkie z nich mają coś wspólnego z jednym z ich bogów, ale niektóre z nich faktycznie mają.

Ludzie w Irlandii nadal świętują w te dni aż do teraz. Te święta to Imbolc, Samhain, Beltane i Lughnasa. Wkrótce przedstawimy szczegóły każdego dnia pod względem jego znaczenia, daty i sposobu świętowania.

Kalendarz celtycki

Rzymianie zawsze uważali się za lepszych od swoich celtyckich odpowiedników. Uważali się za cywilizowanych, podczas gdy Celtowie byli dla nich dzikusami. Była jednak jedna rzecz, którą Celtowie mieli, a ich rzymscy wrogowie nie; był to kalendarz.

Istnieje wiele kalendarzy na tym świecie, a celtycki jest jednym z nich. Pokazuje on święta, które Celtowie obchodzili i obchodzą do dziś. Kalendarz zależał od czasu zbiorów, ponieważ Celtowie byli społeczeństwem rolniczym. Poza tym kultura celtycka lubiła naukę o słońcu i gwiazdach; pomogło im to w ustaleniu czasu świąt. Kalendarz celtycki składał się z czterech części.różne kwartały; jedno święto w każdym kwartale.

W kulturze celtyckiej początek roku miał miejsce w październiku, a Samhain na jego końcu. Był to czas, w którym zbierano plony. Ponieważ był to koniec października, zima jest na skraju. Następnie Imbolc przypada w lutym na trzy miesiące przed początkiem lata, kiedy świętują Beltane. To ostatnie jest najszczęśliwszym świętem i najbardziej radosnym ze wszystkich. TrzyMiesiące później Lughnasa odbywa się w sierpniu, wraz z początkiem żniw.

Święto Imbolc

Jednym z głównych świąt obchodzonych przez Celtów jest Imbolc. Czasami Celtowie odnoszą się do niego raczej jako Imbolg niż Imbolc. Znaczenie tego słowa to w rzeczywistości "w brzuchu". Słowo to wywodzi się od celtyckiego słowa "I mbolg", które ma to wcześniej podane znaczenie.

Imbolc przypada w lutym, kiedy zima prawie dobiega końca. W tym sezonie rolnicy zaczęli wracać i rozmnażać zwierzęta. Dokładniej mówiąc, jest to sezon hodowli bydła i innych zwierząt; hodowla była jednym z ważnych czynników w obchodach. Dzień obchodów Imbolc odbywa się 1 lutego; ludzie w Irlandii nadal go obchodzą. Jednak czasami sezonrozpoczyna się wcześniej lub później, w zależności od pogody i zachowania zwierząt.

Hodowla zwierząt może być ważną częścią świętowania tej pory roku. Jednak sam Imbolc zawsze był świętem pożegnania najtrudniejszej pory roku - zimy. Celtowie zawsze uważali zimę za najtrudniejszą porę roku. Nie tylko ze względu na boleśnie mroźny wiatr, ale także dlatego, że większość ich życia została wstrzymana. Tak, Celtowie nie walczyli zimą, a rolnicy nie walczyli zimą.Nawet praktyki społeczne i polityczne zostały wstrzymane do czasu, aż minie chłodna pogoda.

Wpływ chrześcijaństwa na Imbolc

W czasach pogaństwa Celtowie zawsze świętowali Imbolc. Jednak, jak już wcześniej wspomnieliśmy, chrześcijaństwo przybyło, aby zmienić wiele rzeczy. Na szczęście Imbolc nie był jednym ze świąt, które chrześcijaństwo porzuciło. W rzeczywistości stało się to również święto chrześcijańskie, dzięki czemu zarówno chrześcijanie, jak i poganie mają coś wspólnego.

Święto Imbolc jest ściśle związane z jedną ze słynnych celtyckich bogiń wojny, Brygidą. Istniała w religii politeistycznej. Nie chciała pozostać w tyle, gdy nadeszło chrześcijaństwo, więc przekształciła się w świętą. Taka była jej historia według mitologii celtyckiej. O tej bogini można dowiedzieć się znacznie więcej niż tylko o jej przemianie w świętą.

To święto wiąże się z wieloma uroczystościami i odpowiednim pożegnaniem zimy przy jednoczesnym ciepłym powitaniu wiosny. Istnieją zwyczaje i inne przesądy związane z tym świętem, które sprawiają, że jest ono wyjątkowe. Ludzie wierzą, że jest to czas, w którym podkreślają znaczenie dobrego samopoczucia i zdrowia. Wierzą również, że jest to czas, w którym dają szerokie pole do popisu złym duchom.

Znaczenie tego święta

Pogoda zawsze miała ogromne znaczenie dla ideologii Celtów, którzy nawet ją świętowali. Wśród rytuałów obchodów jest rozpalanie ognisk w kilku miejscach. Ta praktyka ma miejsce w prawie każde święto, ale za każdym razem ma swoje własne implikacje.

W Imbolc rozpalanie ognisk jest sposobem na świętowanie tego, że zima odeszła i słońce znów świeci jasno. Jednak ogniska są zwykle ogromne, a ludzie umieszczają je w centrum każdego festiwalu. Tak nie jest w przypadku Imbolc; ogniska odbywają się zamiast tego wewnątrz domów. Cała celtycka społeczność obserwowałaby płonące ogniska z okien każdego domu w nocy.

Wśród ważnych zwyczajów, ludzie odwiedzają święte studnie w celu uzyskania błogosławieństwa. Kultura celtycka odnosi się do tego typu praktyk jako irlandzkich błogosławieństw. Ludzie krążą wokół tych studni w kierunku słońca; modlą się o zdrowie i błogosławieństwa. Używają również kawałka materiału jako ofiary dla bogów. Odwiedzanie studni jest główną praktyką w Imbolc.

Co ciekawe, w czasach współczesnych sytuacja nie uległa zmianie. W rzeczywistości ludzie w Irlandii nadal dbają o warunki pogodowe. Czekają na luty, aby świętować Imbolc i zacząć przewidywać nadchodzącą pogodę latem. Celtowie faktycznie przewidywali pogodę poprzez czytanie omenów i wróżb. Istniało dziwne pojęcie, któremu ufała kultura celtycka. Wierzyli, że kiedy pogodaw dniu Imbolc, 1 lutego, jest zły, oznacza to, że lato będzie wspaniałe.

W jaki sposób zła pogoda może być dobrym znakiem?

Cóż, celtycki folklor odgrywa ogromną rolę w kształtowaniu wielu wyobrażeń o celtyckiej kulturze. W mitologii istnieje mistyczne, nikczemne stworzenie zwane Cailleach. Jest to żeńska istota, która zbiera ogień z drewna w Imbolc, na wypadek gdyby zima trwała długo.

Cailleach wychodzi na zewnątrz tylko wtedy, gdy pogoda jest sucha i bezchmurna. Jeśli pogoda jest okropna, oznacza to, że stworzenie pozostało w swoim miejscu, śpiąc, ponieważ zima dobiega końca. Aby to zrobić, oczywiście potrzebowałaby jasnego i suchego dnia, aby zebrać drewno, więc jeśli Imbolc był mokry i wietrzny, oznaczało to, że Cailleach poszedł spać, a zima wkrótce się skończy.

Kim była święta Brygida?

Brygida była jedną ze słynnych bogiń kultury celtyckiej. Była córką Dagdy, boga ojca, i należała do pierwszych mieszkańców Irlandii. Mieszkańcy ci byli w rzeczywistości Tuatha de Danann; boskimi stworzeniami z irlandzkiej mitologii.

Portret świętej Brygidy zwykle obejmował jej rude, lśniące włosy jako znak słońca. Ludzie zwykle określali ją jako boginię słońca lub ognia. Co najważniejsze, była boginią wojny. Co więcej, Celtowie łączyli Brygidę z więcej niż kilkoma rzeczami, w tym płodnością, leczeniem, sztuką i poezją.

Święta Brygida w irlandzkim folklorze

Celtowie czcili św. Brygidę, jednak istniało wiele opowieści na jej temat. Legendy głoszą, że miała jedną połowę twarzy, która była niesamowicie piękna, podczas gdy druga była przerażająca.

Niektórzy ludzie kojarzą ją również z kobietą Banshee. Powodem tego było stwierdzenie legend, że wprowadziła praktykę płaczu wśród irlandzkich kobiet. Dosłowne znaczenie płaczu to zawodzenie i śpiewanie lamentów. Zwykła opłakiwać śmierć swojego syna Ruadana. Banshee słynęła z zawodzenia i płaczu na pogrzebach, dlatego ludzie łączą je obie.

Istniało wiele wzmianek o tej bogini w mitologii irlandzkiej. Była jedną z najbardziej czczonych bogiń w czasach pogańskich. Kiedy chrześcijaństwo dotarło do Irlandii, Brygida dowiedziała się, że ktokolwiek nawróci się na chrześcijaństwo, nie będzie już jej czcił. Wiedziała, że nowa religia zabrania czczenia bogów z niej wykluczonych. Aby chronić swoją reputację, nawróciła się na chrześcijaństwo.Chrześcijaństwo i stała się popularna jako święta Brygida.

Związek między świętą Brygidą a świętem Imbolc

Legendy głoszą, że święta Brygida nie była mistycznym stworzeniem, jak większość innych bogów i bogiń w folklorze. Była prawdziwą kobietą, która istniała w czasach starożytnych i zmarła 1 lutego w 525 r. Jej komora grobowa znajduje się w grobowcu w Irlandii, w szczególności w Kildare.

Później szczątki jej ciała zostały przeniesione do Downpatrick, gdzie pochowano ją wśród innych słynnych irlandzkich świętych. W całej Irlandii pojawiły się nawet krzyże pod jej imieniem, które ludzie wykonują specjalnie w dniu Imbolc. Krzyże te ludzie wieszają na wejściach do swoich domów jako symbol błogosławieństwa i ochrony.

Wierzenie to istniało od czasów pogańskich, jednak niektórzy twierdzą, że dopiero po nadejściu chrześcijaństwa. To właśnie w ten sposób święta Brygida stworzyła pierwszy krzyż, aby udowodnić swoje nawrócenie. Jednak główna legenda o tym, jak stworzyła pierwszy krzyż, mówi o odwiedzeniu chorego przywódcy na łożu śmierci. Nauczała go o Chrystusie i stworzyła pierwszy krzyż, aby pokazać mu, że jest to droga do Boga.Legendy głoszą, że przywódca nawrócił się na chrześcijaństwo tuż przed śmiercią z jej powodu.

Imbolc w czasach współczesnych

Niestety, Imbolc nie należy do celtyckich świąt, które przetrwały w historii. Ludzie nadal wykonują wszystkie zwyczajowe praktyki tego dnia, ale nie jest on tak znaczący jak pozostałe. Jednak chrześcijanie, w szczególności w Irlandii, nadal obchodzą Dzień Świętej Brygidy. Poza tym, dzisiejsze irlandzkie dzieci nadal uczą się robić krzyże Brygidy każdego lutego.

Obchody nie są już takie jak kiedyś; nie chodzi o śpiewy i jedzenie. To tylko wspomnienie św. Brygidy; jednak nadal wierzy się, że jej krzyże chronią domy tych, którzy je wręczają.

Festiwal Ognia Beltane

Beltane to festiwal, który odbywa się na początku lata. Nazwa festiwalu jest zaktualizowaną wersją starej gaelickiej nazwy: May Day Festival. Jednak niektórzy ludzie nadal nazywają go May Day; odbywa się 1 maja. Festiwal ten odbywa się w Irlandii, Szkocji i na wyspie Man od wielu stuleci.

Ponieważ z takimi obchodami zawsze związani są bogowie, Beltane obraca się wokół bogów i bogiń płodności. Jest to czas, w którym ludzie świętują ziemię, która zmienia kolor na zielony i bogactwo płodnych. Obchody Beltane zwykle rozpoczynają się w ostatnią noc kwietnia, kiedy ludzie tańczą i rozpalają ogniska. Jeszcze jedną rzeczą związaną z Beltane jest to, że nie tylko świętuje onoW rzeczywistości celebruje również płodność biologicznych funkcji człowieka.

Znaczenie ognia

Celtowie, zarówno w czasach starożytnych, jak i współczesnych, zawsze używali ognia do świętowania. Używanie ognia zawsze było dla Celtów rzeczą oczywistą. Na każdą okazję zwykle znajdują cel, aby go użyć. Na przykład ogień na festiwalu Imbolc reprezentuje powrót słońca pod koniec zimy.

W Beltane ogień ma inne znaczenie. Po pierwsze, samo słowo Beltane dosłownie oznacza jasny ogień. W pewnym momencie Celtowie uwierzyli, że ogień jest uzdrowicielem i oczyszczaczem. Dlatego dostosowali wszystkie swoje uroczystości wokół niego. Rozpalili duże ognisko i zaczęli chodzić wokół niego, tańczyć, a nawet skakać po nim.

Ogień był nie tylko środkiem do świętowania. W rzeczywistości ludzie wierzyli, że ogień pomaga w łączeniu ich wszystkich ze sobą. Większość ludzi w społeczności używała go w jakimś celu. Celtowie w starożytności używali ognisk, które były środkiem do ponownego rozpalenia gospodarstw domowych; chroniły one wszystkich tam przebywających. Co więcej, nawet rolnicy używali ognisk, w których pozwalali bydłu krążyć wokół nich. Oczyszczali oniwokół ognia, myśląc, że ogień pomoże chronić bydło przed umieszczeniem go na polach.

Świętowanie na Calton Hill w Szkocji

Procesja jest napędzana rytmem Szkocja jest jedną z krain Celtów, którzy obchodzą to ważne święto. Tam festiwal odbywa się na Calton Hill. Tego dnia ludzie zaczynają maszerować i gromadzić się jedna grupa po drugiej w określonych punktach spotkań.

Dokładnie rzecz biorąc, marsz rozpoczyna się na Akropolu; jest to Pomnik Narodowy, ale tak nazywają go Beltaners. Obracają się wokół ścieżki w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i po drodze spotykają kilka grup. Dwie osoby, które prowadzą marsz, to Królowa Maja i Zielony Człowiek; zwykle wcielają się w nie dwie osoby. Wzdłuż marszu zawsze rozbrzmiewają bębny świętujące ten dzień.

Znajduje się tam również scena, na której odbywa się przedstawienie dramatyczne. Fabuła opowiada o narodzinach lata, wynikających z rozpalenia ogromnego ogniska przez Królową Majów i Zielonego Człowieka. To ognisko to dopiero początek historii. Spektakl koncentruje się jednak na fazie wspólnotowej, w której uczestnicy zbierają się w Bower. Po dotarciu do tego miejsca uczestnicy zaczynają tańczyć, nosząc białe iczerwony.

Ponieważ każda uroczystość wymaga jedzenia, aby była kompletna, zaczyna się je podawać wraz z napojami dla wyczerpanych wykonawców. Przez resztę nocy publiczność i wykonawcy cieszą się nocą obok siebie. Tworzą szczęśliwe wspomnienia z tak radosnego wydarzenia.

Kolory majówki

Zwykle każde święto kojarzy się ze specjalnymi kolorami. Podobnie jak związek między czerwienią i Bożym Narodzeniem, czernią i Halloween oraz zielenią i Dniem Świętego Patryka, May Day jest popularny ze względu na trzy różne kolory: czerwony, biały i zielony.

Każdy kolor jest symbolem konkretnej rzeczy. Na przykład kolor czerwony jest symbolem siły, żywotności i pasji. Z drugiej strony kolor biały jest wyraźną reprezentacją przejrzystości, mocy opierania się negatywności i oczyszczania. Wreszcie kolor zielony, który jest kolorem popularnym w Irlandii, reprezentuje płodność i ewolucję.

Małżeństwo boga i bogini

Wśród tradycji ślubnych, Beltane jest dobrym czasem na zawarcie małżeństwa. Jest to czas płodności dla ziemi i ludzi. W rzeczywistości Beltane było Wielkim Weselem Bogini i Boga. To sprawiło, że stało się jednym z popularnych czasów, kiedy ludzie się pobierają. Celtowie zwykle odnoszą się do tego jako Handfasting.

Nie zmusza pary do pozostania razem przez całe życie, jak miało to miejsce w czasach starożytnych. W rzeczywistości para ma prawo wybrać długość swojego wzajemnego zaangażowania. Ślubowanie na rękę obejmuje wymianę przysiąg i obrączek; poza tym para wiąże sobie ręce. Jest to symbol zawiązania węzła.

Popularne zwyczaje związane z majówką

Małżeństwo staje się bardziej powszechne w tym czasie. Istnieje jednak więcej zwyczajów, które mają miejsce w tym dniu w szczególności. Skakanie na miotle jest jednym z tych przesądów. Ta tradycja istnieje od czasów starożytnych Celtów. Przesąd polegał na położeniu miotły na ziemi, a para dosłownie przeskakiwała nad nią. Ta praktyka jest symbolem, że nowa para odchodzii wspólnie rozpocząć nowe życie.

W przeszłości ludzie wykonywali tę praktykę, gdy nie mogli sobie pozwolić na ceremonię kościelną. Istnieje wiele irlandzkich tradycji weselnych, a picie miodu pitnego jest jedną z nich. Dla Celtów miód pitny zawsze był odpowiednim napojem dla zakochanych podczas takich szczęśliwych ceremonii. Jest to jeden z najstarszych napojów, jakie kiedykolwiek znał świat.

A-Maying i Maypole

Oto jedna z najdziwniejszych tradycji Celtów, która ma miejsce w Beltane. Pary w każdym wieku udają się do lasu i spędzają tam noc. Każda para kocha się w lesie i wraca do domu z mnóstwem kwiatów. Zwyczaj ten nazywany jest A-Maying. Jednak głogi nie należą do szczęśliwych roślin, ale można je przynieść do domu w Beltane. Ludzie używają kwiatów, które zbierają w Beltane.dekorując swoje domy i stodoły, czyniąc je żywszymi miejscami.

To nie koniec zwyczajów; Maypole był kolejnym. Jest to słup, który Celtowie wbijają w ziemię jako reprezentację boskiej siły. Na szczycie słupa znajduje się pierścień kwiatów jako symbol płodności Bogini. Kolorowe wstążki ujawniają związek między ziemią a niebem.

Celtyckie dożynki Lughnasa

Lughnasa to jedno ze szczęśliwych świąt dla Celtów. To święto oznacza początek sezonu zbiorów. Ponownie, większość festiwali wiąże się z historią o bogu lub bogini lub ma związek z którymkolwiek z nich. Najwyraźniej celtycki bóg, Lugh, jest tym, który jest związany z tym świętem, stąd nazwa. Bóg ten miał wiele historii w mitologii celtyckiej. Był jednym z najbardziej prominentnychbogowie również.

Lugh był bogiem urodzaju i słońca, odpowiedzialnym za zapewnienie obfitych plonów w każdym roku żniwnym. Lughnasa jest ostatnim świętem w celtyckim roku, odbywającym się pierwszego dnia sierpnia. W rzeczywistości współcześni Celtowie nie przywiązują zbyt dużej wagi do tego dnia, w przeciwieństwie do innych świąt. Nie oznacza to jednak, że przestali go obchodzić.

Początki Lughnasy

Lugh, celtycki bóg, był z pewnością tym, który zorganizował festiwal Lughnasa. Festiwal miał być ucztą pogrzebową, a także zawodami dla sportowców. Lugh zrobił to jako hołd dla swojej zmarłej matki, Taitlin; zmarła z wyczerpania podczas oczyszczania równin.

W przeszłości święto to było ceremonią religijną z określonymi zwyczajami. Był to czas, kiedy ludzie spożywali pierwszy posiłek z nowych zbiorów przez cały rok. Istniały inne zwyczaje związane z tym świętem. Należą do nich handel, swatanie, zawody sportowe i ucztowanie. Tradycje te nie są już żywe w dzisiejszych czasach. Z drugiej strony, niektóre źródła twierdzą, żetradycje nadal istnieją, ale w różnych formach.

Zwyczaje tego dnia

Każdy festiwal ma swoje własne zwyczaje i tradycje. W przypadku Lughnasy jedną z tradycji jest Reek Sunday, która odbywa się w ostatnią niedzielę lipca. Jest to dzień, w którym wielu ludzi maszeruje z różnych miejsc w kraju do hrabstwa Mayo. W miejscu docelowym wspinają się na szczyt Croagh Patrick.

Ludzie z różnych obszarów Irlandii nadal praktykują tę tradycję do czasów współczesnych. Wspinaczka na stromą górę Croagh Patrick jest najpopularniejszą tradycją, która ma miejsce podczas tego festiwalu. Jednak obchody nie ograniczają się do tej tradycji. Obchody obejmują opowiadanie historii, tańce i cieszenie się czasem przy jedzeniu i piciu.

Historia Boga Lugha

W mitologii celtyckiej Lugh był jednym z mistrzów, członkiem Tuatha de Danann i jednym z ich najważniejszych bogów. Lugh był jedną z najsilniejszych i najbardziej młodzieńczych postaci mitologii celtyckiej.

Lugh pochodził z dwóch różnych ras; był pół-Tuatha de Danann i pół-Fomorianinem. Udało mu się zostać królem po dołączeniu do Tuatha de Danann i pomszczeniu śmierci ich przywódcy. W mitologii celtyckiej było wiele historii, w których występował Lugh. Był także posiadaczem jednego z Czterech Skarbów Tuatha de Danann. Ten skarb to włócznia; Celtowie nazywają ją włócznią Lugha.włócznia.

Nuada był królem Tuatha de Danann, gdy dołączył do nich Lugh. Balor, król Fomorian, zabił Nuadę podczas ostatniej bitwy Tuatha de Danann. Lugh postanowił pomścić śmierć swojego króla, więc zabił Balora. Co ciekawe, ten ostatni był dziadkiem Lugha. Wróżka powiedziała mu kiedyś, że jego wnuk go zabije, więc starał się trzymać swoją córkę z dala od niego.mężczyzn.

Informacje o Włóczni Lugha

Pełne imię tego boga to Lugh Lamfada. Jego imię oznacza dosłownie Długie Ramiona. Był to symbol jego wyjątkowych umiejętności rzucania włócznią i zabijania wrogów z łatwością. Rzucanie włócznią z wielką zręcznością nie było jedyną cechą, którą posiadał bóg Lugh. Był, podobnie jak Tuatha de Danann, bardzo uzdolniony w sztuce i walce.

Samhain: Halloween Celtów

Samhain jest tak naprawdę pierwszym świętem w celtyckim roku. Odbywa się ostatniego dnia października, jednak ludzie obchodzą je 31 października i 1 listopada. Święto to jest symbolem zakończenia sezonu zbiorów. Oznacza początek zimnych dni od nowa.

Celtowie czasami nazywają to święto Ciemną Połową Roku. Ponieważ odbywa się ono w tym samym dniu co Halloween, ludzie uważają je za Halloween Celtów. W rzeczywistości wiele osób wierzy, że początki amerykańskiego Halloween sięgają Celtów.

Samhain w rzeczywistości sięga czasów pogańskich. Było to jedno z najważniejszych świąt w czasach starożytnych. Mitologia celtycka twierdzi, że w tym dniu ma miejsce więcej niż kilka ważnych wydarzeń. Wierzą również, że granice między światem rzeczywistym a Zaświatem zanikają. Prawdopodobnie to właśnie stąd pochodzą przerażające opowieści o Halloween. Na początku zimy wiele osób obchodzi Halloween.Prace zostają wstrzymane, więc bydło jest sprowadzane z pastwisk.

Festiwal dla zmarłych

Halloween i zmarli nie różnią się od siebie tak bardzo. W końcu ten dzień stał się popularny ze względu na noszenie upiornych kostiumów. Mitologia celtycka twierdzi, że Beltane jest świętem dla żywych, ale Samhain, cóż; jest dla zmarłych. Twierdzi również, że koniec października to czas, kiedy drzwi są szeroko otwarte. Stworzenia z zaświatów mogą z łatwością przedostać się na drugą stronę. toTo w zasadzie wyjaśnia, dlaczego uważają ten czas za najciemniejszą połowę.

To święto jest związane z jednym z najsłynniejszych wojowników irlandzkiej mitologii, Finnem MacCool. To on twierdził, że drzwi do Zaświatów otwierają się w Samhain. Każdego roku na Wzgórzu Tara zawsze odbywało się zgromadzenie. To czas, kiedy Aillen, istota, której tchnieniem jest ogień, wychodzi z Zaświatów, aby wyrządzić szkody. Miał muzykę, która wprawiała wszystkich w osłupienie.głęboki sen i spaliłby pałac Tary.

Finn MacCool przybywa wtedy na ratunek. Był jedynym, który był odporny na kojącą muzykę Aillen. Finn zawsze zdołał zabić go włócznią; to wydarzenie uczyniło go przywódcą Fianny. Istnieją inne opowieści wokół Samhain, w tym Colloquy of the Elders. Historia obraca się wokół wilkołaków, które wychodzą z jaskini Cruachan, aby zabić bydło. Był harfista, któryUdało mu się przekształcić ich w ludzi za pomocą swojej harfy, aby Fianna mogła ich zabić.

Drogocenne ofiary Samhain

Według Celtów Samhain nie był dla nich szczególnie szczęśliwym czasem. Jest to czas, w którym potworna moc jest uwalniana i musieli składać wielkie ofiary, aby ją powstrzymać. W czasach starożytnych istniała rasa o nazwie Nemed. Byli ofiarami Fomorian, rasy potwornych stworzeń, które szerzyły chaos i ciemność.

W każde święto Samhain, Nemedowie musieli składać ofiary dla Fomorian. Ofiarami tymi były mleko, żywność, a czasami ich własne dzieci. Nemedowie nie mieli innego wyboru, jak tylko składać ofiary, aby uśpić moce zarazy.

Kostiumy były częścią uroczystości

Wydaje się, że Halloween wywodzi się ze święta Celtów, Samhain. Każdy festiwal ma wiele pieśni i tradycji, które ludzie wykonują w ramach obchodów. W Samhain Celtowie zawsze lubili zabawę w przebraniu. Nosili upiorne kostiumy, podobnie jak współczesna wersja festiwalu. Ta tradycja istnieje od XVI wieku.

Celtowie wierzyli, że noszenie przerażających kostiumów jest ich własnym sposobem na uosobienie dusz zmarłych. Co więcej, wierzyli, że naśladowanie ich jest doskonałym sposobem na obronę, tak jakby złe duchy ich nie rozpoznały. Ludzie w kostiumach wędrowali i pukali do drzwi, prosząc o jedzenie. Był to ich sposób na przyjmowanie ofiar i ofiar w ich imieniu.

Praktyka wróżenia

Celtowie zwykle praktykowali wiele tradycji podczas Samhain. Jedną z najważniejszych była praktyka wróżenia. Praktyka ta polegała na przewidywaniu przyszłości. Celtowie zawsze mieli taką praktykę jako jeden z ich najbardziej rozpowszechnionych zwyczajów.

Cóż, większość z tego, co robili Celtowie, już nie istnieje. Jednak niektóre pozostałości pozostały, dając nam wgląd w starożytną praktykę. W dzisiejszych czasach ludzie czekają na Halloween, aby udać się do kościołów o północy i stanąć na gankach. Pewnie zastanawiasz się dlaczego; cóż, są tam dla swojej unowocześnionej wersji wróżbiarstwa. Czytają przyszłość; tę ich i ichsąsiadów".

Tak więc obserwatorzy stoją na ganku, czekając na pojawienie się przyszłości. Najodważniejsi widzą dusze, które wkrótce umrą; mogą ryzykować, że zobaczą siebie. Z drugiej strony kobiety zwykle szukają mężczyzny, którego powinny poślubić. Niestety, Halloween nie zawsze jest szczęśliwym czasem ani dla Celtów, ani dla nikogo innego. W rzeczywistości niektóre kobiety mogą zdać sobie sprawę, że ich przyszłość może się zmienić.mężowie to diabły w przebraniu.

Najważniejsze opowieści Celtów

Literatura każdej kultury odgrywa rolę w kształtowaniu tradycji i przesądów. Celtowie mieli wiele znaczących opowieści, które zawsze były popularne w Irlandii i Szkocji. Jedną z tych opowieści był Najazd bydła Cooleya. Celtowie czasami odnoszą się do tej historii jako Tain. Dzieje się tak, ponieważ celtycka nazwa tej historii to Táin bó Cuailnge. Lugh pojawił się w tej opowieści i miałBył dzielnym wojownikiem, a także bogiem ognia.

Krótka opowieść o napadzie na bydło w Cooley

Ta opowieść należy do Cyklu Ulsterskiego, jednego z Cykli Mitologii Irlandzkiej; jest to najdłuższa opowieść w cyklu. Historia obraca się wokół konfliktu między armiami dwóch krajów: Ulsteru i Connacht. Władca Ulsteru posiadał brązowego byka, którego chciała posiąść władczyni Connacht, królowa Maeve.

Królowa Maeve była żoną Aililla. Oboje zawsze porównywali swoje bogactwa. Ailill miał białego byka, podczas gdy królowa nie, więc była zazdrosna. Dowiedziała się o brązowym byku z Ulsteru i chciała go mieć. Zazdrość zaczęła ją napędzać i wysłała posłańca po brązowego byka z Cooley. Ten byk był jedynym, który był silniejszy niż jej mąż. KrólUlster zgodził się pożyczyć jej byka na rok. Potem usłyszał plotki o tym, że próbowała go zdradzić.

Tak więc król Ulsteru postanowił odrzucić prośbę królowej o posiadanie byka. Udała się tam, aby walczyć i odebrać byka siłą. Cuchulainn był jednym ze słynnych wojowników Ulsteru. Tak się również złożyło, że był synem Lugha. Podczas gorączki bitew Cuchulainn odniósł kilka ran. Wracając do swojego miasta, był bliski śmierci z powodu ciężkich ran. W tym czasie pojawił się Lugh iJego rola była niewielka, ale znacząca.

Celtowie i ich słynne opowieści

Istnieje wiele opowieści, które Celtowie zawsze opowiadali z pokolenia na pokolenie. Opowieści te miały duży wpływ na życie Celtów, bezpośrednio lub nie. Wpłynęły na nich w wielu różnych aspektach, w tym w kulturze, religii, wierzeniach i tak dalej. Niektóre ze słynnych opowieści Celtów są następujące:

The Tale of Mac Datho's Pig, The Children of Lir, The Banshee, The Cattle Raids of Cooley i wiele innych. Wspomnieliśmy już o streszczeniu niektórych z ich słynnych opowieści. Jednak nigdy nie mieliśmy okazji przedstawić wam The Tale of Mac Datho's Pig. Ponieważ jest to jedna z najważniejszych opowieści Celtów, przedstawimy jej streszczenie.

Opowieść o świni Mac Datho

Ta konkretna opowieść jest w dużym stopniu powiązana z opowieścią o Najazdach na Bydło z Cooley. Obraca się również wokół konfliktu, w jaki popadli król i królowa, Ailill i Maeve, z Connacht. W Najazdach na Bydło z Cooley mieli konflikt z królem Ulsteru. Natomiast Opowieść o Świni Mac Datho była konfliktem z królem Leinsteru. Był to legendarny Mac Datho; posiadał psa gończego, Ailbe.

Pies ten nie był zwykłym psem, był w stanie ochronić całe miasto. Był popularny w całej Irlandii. Tak więc królowa Maeve i Ailill chcieli mieć tego psa, więc wysłali posłańców, aby go zażądali. Najwyraźniej nie byli jedynymi ludźmi, którzy chcieli tego potężnego stworzenia, podobnie jak król Ulaid. W tym czasie Conchobar mac Nessa był królem Ulaid.

Obie prowincje zaoferowały Mac Datho niesamowite daniny w zamian za tego psa. Posłańcy z Ulsteru zaoferowali bydło i biżuterię oraz obiecali być ich sojusznikiem. Z drugiej strony posłańcy z Connacht zaoferowali dwa konie, z najlepszych, wraz z około 160 dojnymi krowami.

Obie oferty były bardzo przyjemne, więc Mac Datho miał trudności z wyborem jednej z nich. W rzeczywistości wciąż myślał, że spędził trzy dni bez snu i jedzenia. Jego żona zdała sobie sprawę, jak bardzo jest wyczerpany, więc pomogła mu opracować plan. Zasugerowała, że powinien dostarczyć psa obu stronom.

Uczta w Leinster

Spodobał mu się ten plan i prywatnie poinformował każdą ze stron, że pies należy do nich. Zaraz potem zaprosił każdą ze stron do swojego schroniska na ucztę. Uczta ta miała być miejscem, w którym strony miały odebrać Ailbe, psa. Jego schronisko nazywało się Mac Da Tho's Hostel. W tamtym czasie była to jedna z najlepszych sal biesiadnych w całej Irlandii. Do schroniska prowadziło siedem różnych wejść. W każdym z nich znajdowały się dwa wejścia.Przy wejściu stał ogromny kocioł wypełniony wołowiną i wieprzowiną.

Tak czy inaczej, obie strony przybyły do schroniska jednocześnie, myśląc, że tylko one zbierają ogara. Żadna z nich nie była świadoma brutalnego planu Mac Datho z powodu niewinnego pozoru, który nosił. Obie strony były już wrogami i walczyły ze sobą wcześniej. Jednak siłą usiedli ze sobą ze względu na roszczenie ogara.

Ogromna świnia Mac Datho

Najwyraźniej pies nie był jedynym potężnym stworzeniem, które posiadał Mac Datho. Miał bardzo dużą świnię; taką, którą około sześćdziesiąt dojnych krów karmiło przez siedem lat. Kiedy nadszedł czas uczty, Mac Datho rozkazał zarżnąć świnię.

Dwie strony, Ulster i Connacht, weszły do schroniska ze wszystkich jego licznych wejść. Świnia przykuła ich uwagę; była zbyt duża, zastanawiali się, jak ją podzielą. Było coś, co nazywali "Porcją Bohatera"; kto się pochwali, dostanie największą porcję. Jeden z wojowników Connacht zdołał pokonać wojowników przeciwnej strony. Tym wojownikiem był Cet mac.Magach.

Więcej informacji: Opowieść o świni Mac Datho

Interesujące fakty na temat Celtów

Przedstawiliśmy już więcej niż kilka faktów na temat życia Celtów i ich kultury. Jednak najwyraźniej wydaje się, że wciąż jest wiele interesujących rzeczy, których możesz się o nich dowiedzieć. Będziesz rozbawiony rozwiniętą historią Celtów. Ich tajemnica tak naprawdę zaczyna się od ich pochodzenia. Wydaje się, że głęboko ukrywa się w nieznanych miejscach.

Cóż, tak, Irlandczycy i Szkoci uważają się za potomków Celtów. Ale nadal istnieją źródła, które obalają ten fakt. Nie ma większego znaczenia, czy są Irlandczykami współczesnych czasów, czy nie. To, co naprawdę się liczy, to fakty, które ludzie o nich wiedzą i te, w które błędnie wierzą. Przygotuj się więc na szybką przejażdżkę po niezwykłych faktach na tematżycie Celtów.

Obrazy ponad słowami

Celtowie posiadali własną kulturę, jednak nie dbali o spisywanie swojego dziedzictwa. Naukowcom udało się znaleźć bardzo niewiele pisemnych dowodów na ich kulturę. Jednak te dokumenty wydawały się być zniszczone. Nie było oczywiste, dlaczego dokładnie Celtowie nie lubili zapisywać. To sprawiło, że zaczęliśmy się zastanawiać, w jaki sposób uczyli się i kształcili bez żadnych pism.

Co ciekawe, wierzyli w naukę ustną; druidzi utrzymywali ten system edukacji przez wieki. Druidzi uważali, że nauka nie wymaga rąk i oczu; wystarczy obecność serca. Oczywiście Celtowie nie chcieli, aby ich kultura zanikła. Używali więc sztuki, aby świat dowiedział się o ich istnieniu.

Z drugiej strony, istnieją pewne pisemne relacje na temat Celtów. Ale to nie Celtowie je napisali. Rzymianie i Grecy byli tymi, którzy to zrobili. Tak, byli jedynymi, którzy zapisali historię Celtów. Prawdopodobnie był to powód, dla którego inskrypcje były stronnicze.

Zarówno Rzymianie, jak i Grecy byli wrogami Celtów. Wszystkie inskrypcje, które twierdzą, że Celtowie byli dzikusami, były w języku greckim i rzymskim. Wydaje się, że napisali to twierdzenie, nie zwracając uwagi na swoje dzieła sztuki.

Najazd na inne kultury poprzez sztukę

Celtowie preferowali używanie obrazów w odzwierciedlaniu swojej kultury. Mieli to, co świat zna jako celtyckie węzły. Te węzły były w rzeczywistości niesamowitym dziełem celtyckiego społeczeństwa. Węzły są w rzeczywistości nowoczesnymi dziełami sztuki, które nie mają końca; nie mają początku ani końca.

Społeczeństwo celtyckie miało skłonność do atakowania innych kultur, aby tworzyć więcej sztuki. Nie lekceważyli innych kultur, tak jak robili to Rzymianie. Dla nich walka to jedno, a sztuka to drugie; nigdy nie eliminowali niczyjej sztuki.

Najazdy na różne kultury były dla nich okazją do tworzenia sztuki. Łączyli sztukę obcych z własną, tworząc arcydzieła. W rzeczywistości uczeni uważają, że połączenie różnych kultur z kulturą Celtów jest powodem, dla którego ich sztuka istnieje.

Ich sztuka nie ograniczała się tylko do malarstwa i tak dalej. Pomimo swojej agresji, Celtowie byli tymi, którzy tworzyli narzędzia walki. Obejmuje to hełmy, tarcze i miecze; są to inne formy sztuki. Poza tym byli również popularni ze względu na swoje zamiłowanie do brązu; wykonali znaczną część swoich artefaktów z brązu.

Przetrwanie starożytnych języków celtyckich

Rzymianie nie byli zwykłymi wrogami Celtów. Zawsze szukali sposobów, aby zetrzeć ich z powierzchni ziemi. Tak, nie mogli i prawdopodobnie dlatego pisali o nich w najokropniejszy możliwy sposób.

Jedną z rzeczy, do których dążyli Rzymianie, było stopniowe eliminowanie języków celtyckich. W pewnym momencie ludzie uwierzyli, że języki celtyckie nie są już używane. Nawet w czasach współczesnych Wielkiej Brytanii udało się okupować Irlandię przez bardzo długi czas. Próbowali narzucić im swój własny język. Co ciekawe, wszystkie próby zakończyły się niepowodzeniem.

Do dnia dzisiejszego języki celtyckie są nadal znaczącymi językami, które nigdy nie zanikły. Jednak niektóre z nich nie są już używane w czasach współczesnych. Na przykład celtycki, piktyjski, lepontycki i łużycki to niektóre z bardzo starożytnych form języków celtyckich. Ludzie dzisiaj już nimi nie mówią. Języki te mogły nie przetrwać do czasów współczesnych, jednak przetrwały przez wiekinawet po rzymskim podboju.

Świat postrzega Celtów jako jedność, ale nie jest to ta sama perspektywa samych plemion celtyckich. Nigdy nie postrzegali siebie jako jednego plemienia. W rzeczywistości walczyli ze sobą, powodując upadek języków celtyckich na przestrzeni lat.

Ich wyjątkowe stworzenie sieci dróg

Najwyraźniej plemiona celtyckie były dobre w więcej niż kilku rzeczach. Niestety, nawet nie przypisali sobie zasług za swoją wspaniałą pracę. Rzymianie przypisali sobie zasługi za bycie profesjonalistami w budowaniu dużej sieci dróg. Prawda jest taka, że faktycznie to zrobili, ale ich wrogowie byli zbyt samolubni, aby to przyznać.

Pierwotnie Celtowie byli popularni jako profesjonaliści w handlu. Stworzyli nawet centrum handlowe w pobliżu Dunaju; lokalizacja ta pozostała najważniejsza dla handlu. Zawsze handlowali niewolnikami i bardziej luksusowymi towarami.

Lokalizacja pozostała taka sama przez ponad sto lat, dopóki plemiona celtyckie nie były w stanie handlować w całej Europie. Musieli więc stworzyć drogi, aby zwiększyć swoje odległości handlowe. To oni ukształtowali Cynową Drogę; była to słynna droga, zaczynająca się od Massalii i prowadząca aż do Brytanii. Bursztynowy Szlak był również jednym z ich osiągnięć.

Kobiety mogą być wojowniczkami

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wyglądało życie Celtów? Czasy starożytne zdecydowanie różniły się od dzisiejszych. Z pewnością byli pochłonięci bitwami i wojnami. Ale co z kobietami? Jak wyglądało ich życie? Łatwo wyobrazić sobie ponure życie ludzi przedstawianych jako dzikusy, ale to nie musi być prawda. W rzeczywistości kobiety nie były uciskane w starożytności.Mogą być wojowniczkami, tak jak ich męscy odpowiednicy.

W rzeczywistości bycie wojownikiem nie zależało od konkretnej klasy społecznej; każdy mógł nim być, jeśli chciał. Większość starożytnych Celtów była wojownikami. Większość kobiet była gospodyniami domowymi, jak większość kultur na całym świecie. Ale zdecydowali się być wojownikami, byli. Kobiety mogły nawet być nauczycielami walki; szkolili młode pokolenie, jak walczyć.

Celtowie mieli szkoły wojowników, a kobiety prowadziły niektóre z tych szkół. Kobieta wojownik była najpotężniejsza ze wszystkich. Mogły posiadać ziemie i inne posiadłości; mogły także wziąć rozwód, jeśli tego potrzebowały. Tak, rozwód nie był powszechny w społeczeństwie celtyckim w czasach starożytnych.

Mit nagości

Cóż, wydaje się, że Rzymianie zrobili wszystko, co w ich mocy, aby przedstawić swoich wrogów jako najgorsze istoty na ziemi. Mieli czelność przedstawiać ich jako niekontrolowanych dzikusów, więc zrobili dodatkowy krok, aby pogorszyć swój wizerunek.

Jednym z mitów, który zepsuł reputację celtyckiej społeczności, była walka nago. Poważnie? Jak dziwnie to brzmi? Tak, bardzo, ale prawdopodobnie był to mit, który wspierał twierdzenie Rzymian o dzikości ich wrogów. Nadszedł czas, aby odłożyć to twierdzenie na bok i odkurzyć status Celtów. Rzymianie przesadzili z wieloma rzeczami, jeśli chodzi o wizerunek plemion celtyckich.nigdy nie sprawiają, że ich wrogowie wyglądają dobrze.

To prawda, że Celtowie używali dziwnych metod, ale wchodzenie na pole bitwy nago nie może być jedną z nich. Źródła, które wyznają to twierdzenie, mówią, że Celtowie wierzyli, że chodzenie nago do bitwy zawsze działało na ich korzyść. Prawdopodobnie zastanawiasz się, jak to w ogóle jest rozsądne, skoro jest zbyt niebezpieczne? Cóż, zdecydowanie było to niebezpieczne, jeśli to prawda, ale zawsze mieliPoza tym musi to być bardzo przerażające doświadczenie dla wrogów.

W końcu to nie jest normalne być atakowanym przez całkowicie nagiego wojownika, który wykrzykuje niesłyszalne słowa. Kakofonia była ich ekscentryczną metodą rozbijania skupienia wrogów, ale gdyby nagość była prawdziwa, z pewnością by zadziałała.

Związek między Celtami a dziwnymi hełmami

Pamiętasz, jak wspominaliśmy, że kultura celtycka była pełna sztuki? Wielu z nich było artystami, ale nie ograniczało się to do obrazów i tym podobnych. Byli pierwszymi, którzy dostosowali sprzęt bojowy, w tym zbroje i hełmy. Tak, byli popularni w tworzeniu hełmów, a nie zwykłych; były one dość dziwne. W jakim sensie? Cóż, musieli lubić uczucie byciainne, więc zdecydowali się na ekstremistyczne projekty.

Hełmy miały być metalowymi ochraniaczami na głowę. Jednak udało im się uczynić je bardziej zabawnymi, projektując je w najbardziej szalony sposób. W Rumunii archeolodzy odkryli niektóre z tych celtyckich hełmów w Ciumesti. Było to dość powszechne, ponieważ Celtowie byli w całej Europie.

Rumunia była jednym z krajów, które posiadały wiele celtyckich artefaktów. Podczas wykopalisk archeolodzy odkryli cmentarz należący do epoki żelaza. Zawierał około trzydziestu czterech grobów, w których znajdowały się przedmioty z brązu, takie jak zbroje i broń. Te rzeczy należały do celtyckiego przywódcy, który wierzył, że pomogą mu w Zaświatach.

Grzebiąc w jego przedmiotach, znaleźli ekscentryczny hełm. Ten składał się z dużego ptaka, który miał rozłożone skrzydła z brązu. Skrzydła te mogły trzepotać w górę iw dół, czyniąc hełm równie fajnym, co dziwacznym. Pomimo jego fajności, historycy sugerują, że przywódca mógł nigdy nie nosić tego hełmu na polu bitwy. To mogło go trochę rozpraszać. Zasugerowali więc, że musi onnosiłem go tylko na specjalne okazje.

Celtowie mieli też wyjątkowe hobby: polowanie na głowy!

Jest wiele rzeczy w kulturze celtyckiej, ale najbardziej popularną rzeczą było posiadanie specjalnego hobby. Tak, uwielbiali być wojownikami, a bitwy były jedną z rzeczy, które zaspokajały ich ambicje. Tak więc ich hobby nie byłoby słodkie. Uwielbiali polować na głowy; tak, podobno nie byli dzikusami, ale mieli ekstremalne hobby.

Dlaczego mieliby robić coś tak okropnego? Cóż, uważali, że zdobycie głowy wroga jest najlepszą nagrodą w bitwie. Wokół tego faktu krążyło wiele twierdzeń. Jedno z nich odnosi się do koncepcji ich religii, która twierdziła, że dusza człowieka mieszka w jego głowie. Więc zbierali głowy swoich wrogów, aby chwalić się, że zabili ich dusze. Czasamiprzesadzone poprzez użycie tych głów do dekoracji ich miejsc lub siodeł ich koni.

Wykorzystanie żelaznej broni

Celtowie istnieli już w starożytności, jednak w porównaniu z innymi plemionami wyprzedzali czas. Byli dobrzy w tym, co robili; czy to w walce, sztuce, czy polowaniu na głowy. Ale to, co uczyniło ich zaciekłymi wojownikami, było zaawansowane technologicznie. Mieli odpowiednią broń, która sprawiała, że byli o krok przed swoimi wrogami. Celtom udało się być pierwszą rasą, która kiedykolwiek wykuła żelazow ich broń bojową.

Brąz był dominującym metalem w tym czasie, ale plemiona celtyckie zdołały zastąpić je żelaznymi, począwszy od 800 r. p.n.e. Chcieli, aby bitwy działały na ich korzyść, zapewniając najlepszą wydajność. Dlatego stworzyli lżejsze miecze i gonili za sztyletami, ze względu na ich stosunkowo niewielką wagę. Pomogło im to lepiej działać i walczyć wydajniej, poruszając się szybciej. Później Rzymianieprzyjęli większość ich broni; przyjęli również kolczugę.

Najbogatszy wyścig w historii

Pomimo wszystkich zapisów dotyczących historii Celtów, byli oni uważani za najbogatszych. Historia zawsze przedstawia ich jako dzikusów i barbarzyńców, ignorując fakt, że byli również artystami. Trzeba jednak przyznać, że najbardziej barbarzyńskim czynem, w jaki się angażowali, było polowanie na głowy swoich wrogów.

Z drugiej strony byli również bardzo profesjonalni w handlu. Mieli nawet duże centrum handlowe, które służyło im przez wieki. Można więc łatwo założyć, że byli niesamowicie bogaci. Poza tym byli pierwszą rasą, która kiedykolwiek wykuła żelazo do swojej broni. Zdecydowanie wykorzystali ten fakt dzięki swoim umiejętnościom handlowym i zwiększyli swój majątek.

Trochę przesadzili i używali złota w swoich broniach i pancerzach tylko dlatego, że mogli. Złoto nie ograniczało się tylko do ich zbroi i broni, ale używali go również w swojej sztuce. Regiony celtyckie były obfite w złoto, więc łatwo było im używać go prawie we wszystkim. Wykorzystywali to złoto również tworząc piękną biżuterię.

Pomimo zagmatwanego pochodzenia Celtów, w rzeczywistości mieli oni niesamowitą historię do opowiedzenia. Szkoda, że nie było nikogo innego niż Rzymianie, aby zrobić to w ich imieniu. Musi istnieć ukryty skarb, który zniszczyli po drodze.

Jeśli podobał Ci się ten blog, koniecznie sprawdź inne powiązane blogi: The Unfolded History of Gaelic Ireland Through the Centuries.