Spis treści
Australia, szósty co do wielkości kraj na świecie, jest kontynentem wyspiarskim otoczonym przez Oceany Spokojny i Indyjski. Składa się z kontynentu australijskiego, Tasmanii i kilku mniejszych wysp.
Ze względu na swój rozmiar Australia ma zróżnicowaną topografię, która obejmuje pasma górskie, pustynie i tropikalne lasy deszczowe, z których wszystkie oferują różne siedliska dla różnych stworzeń.
Australia jest biologicznie zróżnicowanym krajem z niezwykle dużą liczbą gatunków zwierząt i roślin. Ponieważ przez miliony lat była odizolowana od innych części świata, jej dzika przyroda rozwinęła się w szeroką gamę charakterystycznych, uroczych, niebezpiecznych i osobliwych zwierząt.
Jeśli odwiedzisz Australię, z pewnością natkniesz się na wiele australijskich zwierząt, które można znaleźć tylko tam. Oto interesująca lista 10 zwierząt, które można znaleźć tylko w Australii.
1. koala
Australijskie słodkie koale
Powszechnie uważa się, że koale to niedźwiedzie, ponieważ są tak słodkie, jak te przytulanki. Jednak koale nie są niedźwiedziami. Koala to ssak z rodziny torbaczy pochodzący z Australii, który reprezentuje rodzinę Phascolarctidae. Torbacz to ssak, który nosi swoje młode w torbie. Podobnie jak inne torbacze, małe koale nazywane są "joeys". Joey ukrywa się w torbie matki przez pierwsze sześć lat życia.miesięcy.
Cechy fizyczne
Koale to małe i delikatne zwierzęta, dorastające do 85 cm długości i ważące do 14 kg. Ich ciała są mocne, z czterema silnymi, szponiastymi łapami.
Ciało koali jest szare z żółtawą klatką piersiową. Ma szeroką twarz z małymi żółtymi oczami i dużymi uszami. W przeciwieństwie do innych torbaczy, koale są praktycznie pozbawione ogona.
Dieta
Koale to zwierzęta roślinożerne, żywiące się liśćmi eukaliptusa. Taka dieta jest uboga w składniki odżywcze i dostarcza niewiele energii, więc koale spędzają większość czasu śpiąc.
Gdzie można znaleźć koalę?
Siedliskiem koali są lasy i lasy eukaliptusowe, które zapewniają im mnóstwo pożywienia. Żyją wysoko wśród drzew.
Koale najlepiej oglądać na Wyspie Kangura i w Queensland, gdzie znajdują się rezerwaty dzikich zwierząt.
2) Wombat
Wytrzymały australijski wombat
Wombaty to ssaki należące do rodziny Vombatidae. Podobnie jak koale, wombaty są torbaczami, co oznacza, że mają woreczki, w których noszą swoje młode. Jednak woreczek wombata jest skierowany do tyłu, w stronę jego grzbietu.
Cechy fizyczne
Wombaty kopią nory w lasach i na otwartych łąkach, aby w nich żyć. Niektóre gatunki żyją razem w dużych grupach lub systemach nor, które nazywane są koloniami. Worek wombata skierowany do tyłu jest adaptacją, ponieważ zapobiega gromadzeniu się gleby nad dzieckiem, gdy się zakopuje.
Wombaty mają mocne ciała z czterema krótkimi nogami i małymi ogonami. Dorastają do około 1 m długości i ważą od 20 do 35 kg. Ich oczy są małe, a uszy krótkie.
Dieta
Podobnie jak koale, wombaty są zwierzętami roślinożernymi. Żywią się trawą i krzewami, a niektóre gatunki nawet korzeniami krzewów i wewnętrzną korą drzew.
Gdzie można znaleźć wombata?
Wombaty występują głównie w lasach wzdłuż pasma Dividing Range w południowo-wschodniej Australii, w Cradle Mountain na Tasmanii oraz w Parku Narodowym Gór Błękitnych w pobliżu Sydney.
3) Kangur
Słynny australijski kangur
Kangur jest rodzimym australijskim torbaczem znanym ze skakania i podskakiwania na tylnych łapach. Jest członkiem rodziny Macropodidae, gdzie makropody oznaczają "duże stopy".
Australia jest domem dla około 50 milionów kangurów, co czyni ją krajem o znacznie większej liczbie kangurów niż mieszkańców.
Cechy fizyczne
Kangury mają duże, wytrzymałe tylne nogi, małe przednie nogi, małą głowę i długi, silny ogon zapewniający równowagę. Jako torbacze, samice kangurów mają torby, w których noszą swoje młode.
Kangury występują w 55 różnych gatunkach; niektóre ważą do 90 kg, podczas gdy inne są malutkie. Na przykład kangury rude są największe i mają wysokie, mocne ciała. Inne rodzaje, takie jak wschodnie i zachodnie kangury szare, są mniejsze i bardziej oswojone.
Co sprawia, że kangury są wyjątkowe?
Kangury są jedynymi dużymi zwierzętami, które poruszają się skacząc. Ich potężne tylne nogi pomagają im skakać na duże odległości; mogą przeskoczyć do 8 metrów w jednym skoku.
Dieta
Chociaż wszystkie gatunki kangurów są wyłącznie roślinożerne, ich dieta różni się. Kangur czerwony żywi się krzewami. Kangur szary wschodni jest przede wszystkim pastwiskiem i zjada szeroką gamę traw. Mniejsze gatunki kangurów jedzą grzyby podskórne.
Gdzie można znaleźć kangura?
Kangury można znaleźć w prawie wszystkich rezerwatach przyrody i ogrodach zoologicznych w Australii. Często wędrują przez gęsto zalesione parki narodowe z plażami i na poboczach dróg poza dużymi miastami.
Kangury czerwone żyją zazwyczaj w lasach eukaliptusowych Terytorium Północnego, a kangury szare w lasach Tasmanii i Australii.
4) Wallaby
Australijski Wallaby
Walabia to mały ssak należący do rodziny Macropodidae i pochodzący z Australii. Podobnie jak kangury, wszystkie walabie są ssakami torbaczowatymi lub torbaczami.
Młode walabie, podobnie jak ich więksi kuzyni kangury, nazywane są joeys i przez pierwsze miesiące życia pełzają w saszetkach swoich matek.
Cechy fizyczne
Walabie są zwykle małymi lub średniej wielkości ssakami o długości ciała i głowy od 45 do 105 cm. Mogą skakać na duże odległości i poruszać się szybko dzięki mocnym tylnym nogom.
Dieta
Walabie są roślinożercami i żywią się głównie roślinami i trawami.
Różnice między kangurami i walabiami
Najbardziej zauważalna jest różnica w wielkości między tymi dwoma zwierzętami. W porównaniu do walabii, kangury mogą osiągać wysokość ponad 2 metrów i wagę ponad 90 kg. Z drugiej strony, walabie rzadko osiągają wysokość ponad 1 metra i ważą mniej niż 20 kg.
Zobacz też: 14 rzeczy, które warto zrobić i zobaczyć w ChileKangury są często znacznie wyższe od walabii, a ich nogi są przystosowane do skakania i sprintu po otwartym terenie. Z kolei walabie mają mniejsze, bardziej zwarte nogi, lepiej przystosowane do zwinności w gęstych lasach.
Większość walabii żyje w gęstych lasach i żywi się głównie owocami, liśćmi i trawą. Dlatego walabie potrzebują płaskich zębów, aby miażdżyć i rozdrabniać swoje pożywienie. Z drugiej strony kangury żyją na bardziej otwartych, bezdrzewnych obszarach i jedzą głównie liście i trawę. Dlatego mają zakrzywione zęby, które pomagają im ciąć źdźbła trawy w pysku.
5) Dziobak
Niezwykły dziobak
Dziobak jest małym, półwodnym australijskim zwierzęciem znanym jako kaczodzioby. Wraz z echidną należy do rodziny ssaków monotreme, czyli ssaków składających jaja. Dziobak karmi jednak swoje młode mlekiem jak każdy ssak. Młode dziobaka często nazywane jest puggle.
Cechy fizyczne
Ze spłaszczonym kształtem przypominającym torpedę, grubym wodoodpornym futrem i potężnymi przednimi kończynami używanymi do pływania i kopania, dziobak jest dobrze przystosowany i zaprojektowany do wodnego trybu życia. Posiada specjalny system elektromechaniczny składający się z czujników dotyku i elektroreceptorów. System ten umożliwia dziobakowi nawigację, ponieważ zamyka oczy, uszy i nozdrza podczas żerowania pod wodą.
Platypus jest porównywalny wielkością do małego kota. Jego waga waha się od 0,7 do 2,4 kg. Ma grube, brązowe futro pokrywające ciało i ogon. Ogon jest duży i płaski. Nie służy do pływania po wodzie, ale służy do stabilizacji ciała.
Jego charakterystyczny wygląd obejmuje wyraźne białe plamy futra pod oczami. Ciemne do jasnobrązowego futro pokrywa większość ciała, z jaśniejszym futrem pokrywającym spód.
Jego stopy przypominają stopy wydry, dziób dziób kaczki, a ogon ogon bobra.
Dodając do tego jego charakterystyczne cechy, naukowcy właśnie dowiedzieli się, że dziobak świeci na niebiesko-zielono w czarnym świetle.
Dieta
Dziobak to mięsożerne zwierzę, które żywi się słodkowodnymi krewetkami, larwami owadów i rakami. Swoją zdobycz zeskrobuje z dna rzeki za pomocą nosa lub łapie ją podczas pływania. Następnie przenosi zdobycz na powierzchnię za pomocą woreczków policzkowych.
Dziobak musi spożywać około 20% swojej wagi każdego dnia, co oznacza, że musi spędzać 12 godzin dziennie na poszukiwaniu pożywienia.
Gdzie można znaleźć dziobaka?
Dziobak jest zwierzęciem półwodnym, które zamieszkuje tylko strumienie i potoki słodkowodne we wschodniej Australii w strefie tropikalnej, półtropikalnej i umiarkowanej.
Preferuje gęsto zalesione obszary ze stabilnymi, stromymi brzegami rzek, gdzie może wykopać swoją norę. Potrzebuje również cieków wodnych z kamienistymi korytami rzek, ponieważ tam znajduje pożywienie.
6) Echidna
Echidny kolczaste pochodzą z Australii
Wraz z dziobakiem, echidna należy do rodziny ssaków monotreme, które są małymi ssakami składającymi jaja. Echidna jest również znana jako mrówkojad kolczasty.
Przypomina zarówno ssaki, jak i ptaki pod względem karmienia młodych piersią, ale składa jaja jak ptak lub gad.
Echidna jest nieco podobna z wyglądu do jeża, jednak nie są one ze sobą spokrewnione.
Istnieją dwa rodzaje echidn: echidny krótkodziobe występujące w Australii i Nowej Gwinei oraz echidny długodziobe występujące tylko na wyżynach Nowej Gwinei.
Cechy fizyczne
Echidny to średniej wielkości zwierzęta pokryte szorstką sierścią. Mają ciało w kształcie kopuły pokryte spiczastymi beżowymi i czarnymi kolcami, z bezwłosym dziobem wystającym z rurki, którego używają do oddychania i karmienia. Ich dzioby kończą się dwoma małymi nozdrzami i maleńkimi ustami.
Echidna ma małą twarz ze szczelinowatymi uszami i małymi oczami. Chociaż ma ograniczony wzrok, rekompensuje to wyjątkowym słuchem i węchem.
Echidny są potężnymi kopaczami z krótkimi, mocnymi kończynami i dużymi pazurami. Ich długie, zakrzywione do tyłu pazury na tylnych kończynach pomagają im kopać.
Echidny są często czarne lub ciemne. Dwa rodzaje futra pokrywają ciało echidny. Po pierwsze, podszerstek z krótkiego, sztywnego futra chroni je przed trudnymi warunkami. Po drugie, dłuższe wyspecjalizowane mieszki włosowe, znane jako "kolce", wyłaniają się z podszerstka i pokrywają ciało echidny z wyjątkiem twarzy, nóg i podbrzusza.
Dieta
Podczas gdy echidna długodzioba spożywa głównie robaki i larwy owadów, echidna krótkodzioba głównym źródłem pożywienia są mrówki i termity.
Echidny lokalizują zdobycz za pomocą nozdrzy i elektroreceptorów na czubkach dziobów. Nie mają zębów, więc używają języków i dna jamy ustnej do mielenia pokarmu do bardziej strawnej formy. Unikają mrówek i termitów, które żądlą, gryzą lub mają chemiczne środki obronne.
Gdzie można znaleźć echidnę?
Australia jest domem dla echidn, które można znaleźć wszędzie, od pustyń po obszary miejskie i góry pokryte śniegiem. Ponieważ echidny nie są w stanie wytrzymać ekstremalnych temperatur, szukają schronienia przed trudnymi warunkami pogodowymi w jaskiniach i szczelinach skalnych.
W lasach i zadrzewieniach echidny można znaleźć czające się pod roślinami lub stertami śmieci. Chowają się w ściółce, dziurach między korzeniami drzew, wydrążonych kłodach i skałach. Czasami wykorzystują tunele wykopane przez zwierzęta, takie jak wombaty i króliki.
7) Dingo
Niezbyt przyjazny dingo
Dingo to smukły, napięty i szybki australijski dziki pies. Pomimo podobieństwa do psa domowego, dingo jest dzikim zwierzęciem. Liczne doniesienia o atakach dingo na ludzi, głównie na dzieci.
Zobacz też: Najlepsze bary w Irlandii według miast: przewodnik po ponad 80 świetnych barachCechy fizyczne
Dingo jest strukturalnie i behawioralnie podobny do psa domowego, z krótką miękką sierścią, wyprostowanymi uszami i krzaczastym ogonem. Mierzy około 120 cm długości i około 60 cm wysokości na ramieniu.
Jego futro waha się od żółtawego do czerwonawo-brązowego, z białymi łapami, podbrzuszem i końcówkami ogona. Środowisko dingo determinuje kolor i długość jego sierści. Sierść pustynnego dingo jest czerwono-żółta. Ma ciemne futro z brązowymi znaczeniami i żyje w lasach. Alpejski dingo jest prawie całkowicie biały i ma krzaczasty ogon.
Dieta
Dingo są zwierzętami mięsożernymi. W przeszłości żerowały głównie na kangurach i walabiach. Jednak kiedy w połowie XIX wieku do Australii wprowadzono królika europejskiego, dieta dingo uległa zmianie. Obecnie jedzą głównie króliki i małe gryzonie.
Gdzie można znaleźć dingo?
Dingo zamieszkuje większość Australii, z wyjątkiem południowego wschodu, Tasmanii i części południowego zachodu.
Dingo zamieszkują tereny trawiaste i leśne, gdzie występuje duża obfitość zdobyczy. Jamy dingo można znaleźć w wydrążonym pniu, pod dużą skałą lub w norach wombatów lub królików.
8) Quokka
Jedno z najsłodszych zwierząt: quokka
Kwoki to australijskie zwierzęta wielkości kota, należące do tej samej rodziny ssaków co kangury i walabie.
Kwoki są nazywane najszczęśliwszymi zwierzętami na Ziemi, ponieważ mają najsłodszy uśmiech ze wszystkich zwierząt. W rzeczywistości kwoki nie uśmiechają się celowo, ale ich usta są po prostu tak ukształtowane. Inną nazwą kwoki jest krótkoogonowa walabia.
Ponieważ są ciekawskimi zwierzętami, quokkas często podchodzą do ludzi i wpatrują się w nich. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ pomimo ich przyjaznego nastawienia, nadal są dzikimi zwierzętami i mogą gryźć i drapać.
Cechy fizyczne
Quokka ma gęstą, szorstką, szaro-brązową sierść z jaśniejszym odcieniem brązu na spodzie. Jego pulchne ciało jest krępe i wygięte, z krótkim, szczurzym ogonem. Teraz przejdźmy do najsłodszej części jego ciała! Jego okrągła twarz ma małe, zaokrąglone uszy, czarne oczy i czarny nos.
Kończyny przednie quokka są małe i krótkie, a do skakania używa on stosunkowo krótkich kończyn tylnych, które są krótsze niż u innych makropodów.
Dieta
Kwoki to zwierzęta roślinożerne, żywiące się liśćmi i delikatnymi pędami roślin drzewiastych, w tym drzew i krzewów.
Gdzie można znaleźć Quokka?
Kwoki są rodzimymi australijskimi zwierzętami i zamieszkują tylko dwie wyspy u wybrzeży Australii Zachodniej: Rottnest Island i Bald Island.
W południowo-zachodniej części Australii Zachodniej można znaleźć kilka quokkas w roślinności wokół bagien i w pobliżu cieków wodnych. Preferują wilgotne środowiska z rozległymi zaroślami.
9. Emu
Emu
Emu to australijskie zwierzę, a dokładnie ptak, który przypomina dużego psa o kudłatym futrze stojącego na dwóch łuskowatych nogach. Mimo że jest ptakiem, nie potrafi latać. Należy do bezgrzebieniowców, czyli klasy ptaków nielotów.
Emu to najwyższy i najszybszy ptak lądowy w Australii. Nie jest to agresywne zwierzę, które atakuje ludzi, choć jest silne i zdolne do wyrządzenia krzywdy, jeśli zostanie sprowokowane.
Cechy fizyczne
Emu mają małe głowy z dużymi oczami w kolorze od czerwonego do pomarańczowego. Mają dwa zestawy powiek: jeden do mrugania, a drugi do blokowania kurzu. Ponadto każdy emu ma swoją własną, charakterystyczną fryzurę.
Pomimo tego, że emu są całkowicie nielotami, nadal posiadają małe, szczątkowe skrzydła, z których każde jest mniej więcej wielkości ludzkiej dłoni. Podczas biegu emu dostosowuje te małe skrzydła, aby utrzymać równowagę i kontrolę.
Emu mają dwie długie, łuskowate nogi. Na spodniej stronie ich palców znajdują się małe, spłaszczone poduszki, które pomagają w trakcji. Emu może również skakać prosto w górę tak wysoko, jak jego wzrost.
Dieta
Emu jest zwierzęciem wszystkożernym, co oznacza, że odżywia się zarówno roślinami, jak i mięsem. Jednak większość jego diety stanowią rośliny. Jego dieta opiera się również na sezonowej dostępności pożywienia.
Emu zjada trawy, owoce i nasiona, gdy są one dostępne. Każde zwierzę, które może złapać i zjeść w całości, jest dodawane do jego wegetariańskiej diety. Należą do nich małe ssaki, owady i ślimaki.
Gdzie można znaleźć Emu?
Emu można znaleźć w całej Australii, zamieszkując lasy, rozległe równiny i rośliny o sztywnych, krótkich i często kłujących liściach, takie jak banksja, wattle i eukaliptus. Nie można ich jednak znaleźć w lasach deszczowych, na wyspie Tasmania i na najbardziej suchych obszarach australijskiej pustyni.
10. diabeł tasmański
Diabelski diabeł tasmański
Diabeł tasmański to muskularne australijskie zwierzę wielkości małego psa, które swoją nazwę zawdzięcza przerażającym krzykom, niesamowitym warknięciom, czarnemu kolorowi, okropnemu zapachowi i agresywnemu zachowaniu.
Diabeł tasmański wydaje głośne, groźne dźwięki, aby przestraszyć swoich wrogów, w tym piski, warczenie i krzyki. Jest to jeden z najgłośniejszych torbaczy.
Diabły tasmańskie są uważane za największe mięsożerne torbacze na świecie. Są zagrożone i znajdują się na skraju wyginięcia.
Cechy fizyczne
Diabeł tasmański jest silnym zwierzęciem, którego ciało jest całkowicie pokryte czarnym futrem, z wyjątkiem widocznej białej smugi na klatce piersiowej i czasami białych śladów na zadzie.
Jego przerośnięta głowa ma długie wąsy i krótki nos. Potężna szczęka diabła tasmańskiego jest potężniejsza niż u jakiegokolwiek zwierzęcia tej wielkości. Ma dłuższe przednie nogi niż tylne i krótki, gruby ogon.
Dieta
Diabeł tasmański jest mięsożercą, który zamiast łapać swoje ofiary, woli zjadać martwe ciała zwierząt. Jest to jedyne zwierzę pochodzące z Australii, które może pokonać kolce echidny i je zjeść.
Żywi się głównie wombatami i małymi ssakami, w tym walabiami, rybami, ptakami, owadami, żabami i gadami. Chociaż jest padlinożercą, diabeł tasmański może polować na stworzenia wielkości małego kangura.
Gdzie można znaleźć diabła tasmańskiego?
Tasmania w Australii jest domem dla diabłów tasmańskich, które zamieszkują lasy i tereny leśne. Swoje domy budują w wydrążonych kłodach, jaskiniach i opuszczonych norach zwierząt.
Duże europejskie osiedla doprowadziły do ich obecnego rozmieszczenia w pobliżu gospodarstw rolnych, gdzie żerują na zwierzętach, oraz w pobliżu głównych dróg, gdzie padają ofiarą zabójstw drogowych.
